Vita Nova speelt de komische thriller 'Wittebroodsweken in villa Grafkuil'
Marjanne Graftak verheugt zich op haar wittebroodsweken met haar nieuwe echtgenoot Theo. Ze stelt zich voor dat ze die door zal brengen in een romantisch, knus, afgelegen huisje. Ze is nog maar nauwelijks de drempel over gedragen of ze ontdekt dat hun liefdesnestje (dat ter plaatse bekend staat als Villa Grafkuil) in werkelijkheid ooit een mortuarium was.
Het spookt er, heeft allerlei geheime gangen en is ongeveer zo gezellig als een vleermuizengrot en ligt zeer afgelegen. Een werkster die steeds verdwijnt, een redactrice van een uitgeverij die sarcastische opmerkingen maakt, een spook dat met een bijl zwaait en studenten die een grap voor het Halloweenfeest willen uithalen maken inbreuk op Marjanne haar privacy.
Tel daar nog bij op een niet al te snuggere politieagent die naar een ontsnapte psychopaat zoekt . Een avond vol hilariteit, chaos en gelach.
Dat boven de streep is de aankondiging op de site. Het betreft een toneelstuk van de Winschoter toneelvereniging Vita Nova.
Vita Nova is opgericht in 1945, om de mensen wat vertier te geven na die sombere oorlog. En nu bestaan ze maar liefst 70 jaar en ze zetten voort.
Ze gavens eens buitenvoorstellingen op lokatie, en dat heb ik toen gezien. Toen besloot ik om ook hun jaarlijkse toneelvoorstelling eens te bekijken. En het is ook nog eens zo, ik ga regelmatig naar De Klinker voor profesionele voorstellingen, dan wil ik de lokale amateurs ook wel eens zien.
Op de vrijdagavond ging ik naar Hekman Muziek, één van de kaartjesverkooppunten. Hekman is een echte platenzaak en zit al eeuwen op dezelfde plek, aan het eind van Torenstraat, tegenover een Chinees, en tussen allemaal lege en afgebroken panden. Er waren geen klanten, toen ik binnenkwam was het maar even of de verkoopster kwam van boven. Ik kocht een kaartje voor de voorstelling van morgen, 15 euro, en dat kon nog, niet uitverkocht dus.
Op vrijdag de generale repetitie, op zaterdagavond de premiere en op zondagmiddag nog een matineevoorstelling.
Het was zaterdagavond tegen acht uur en ik wandelde naar De Klinker. Ze hadden kapstokken bij de ingangsbalie neergezet, dus ik hoefde niet naar de garderobe. Even wachten op PLING PLONG en we konden de trap op, naar de RABOZAAL.
De RABOZAAL, met waarschijnlijk een bank als sponsor die zo arrogant is de eigen naam er aan te verbinden, is tevens de bioscoopzaal, met plek voor 162 stoelen, kan omgebouwd worden tot theater. De GROTEZAAL met 644 stoelen vol krijgen lukt niet, en dat met een inwoneraantal van 18.000 zielen en in de hele gemeente bijna 40.000.
De tribune staat zo opgesteld dat we heel mooi op het podium neerkijken. We kregen eerst een toespraakje, welkom en zo, en de burgemeester was ook aanwezig en spendeerde ook nog wat woorden. De eveneens dit jaar jubilerende Winschoter Stadsjournaal, 50 jaar, maakte filmopnames. (Dat is iets anders dan de lokale televisie)
En toen begon de voorstelling. Nou, boven de streep ziet u het verhaal en het ging verder en toen was het pauze.
We moesten naar beneden voor de koffie, en dat koste me twee euro (omgerekend 4 gulden 40!) En toen de tweede helft.
Prachtig gespeeld, mooi verhaal en er zaten zelfs Groningse grapjes in verwerkt. Toen het afgelopen was ben ik nog naar de afterparty geweest, in cafe carambole.
Daar trad een coverband op, toegang 5 euro, maar Vita Nova bezoekers konden het hun kaartje gratis naar binnen, en dat deed ik dus. In De Klinker hoefde ik het kaartje helemaal niet eens te laten zien, maar in het cafe werd die ingenomen. Ik kocht een glas cola, 2 euro, en toen de band een pauze hield hield ik het ook maar voor gezien en ging lekker naar huis.
Het zesde theaterprogramma van het succesvolle duo Plien & Bianca zorgde vorig seizoen voor lovende recensies en uitverkochte zalen. Was je net te laat met het kopen van kaarten, dan is dit je kans. “Voor wie het duo al eens zag is ‘Gaat het nog door?’ een feest van herkenning. Anders is het gewoon een feest”, schreef Dagblad van het Noorden. De grappigste vrouwen van het land trakteren je op een heerlijke mix van hartverscheurende humor en ontroerende hilariteit en laten zien waarom ze tot de top van het Nederlandse cabaret horen. Er wacht je weer een onvergetelijke stoet van typeringen; van glitterkleuters tot sneue jazzzangeressen en een ballet duo in paniek.
Nou, bovenstaande stond dus als aanbeveling op de site van De Klinker en het betrof de voorstelling van Plien en Bianca: Gaat het nog door? En het ging door, en ik zat er bij en keek er naar.
Ik vetrok tegen acht uur van huis, wandelde naar De Klinker en na het ophangen der jas was de zaal al open dus ik kon meteen doorlopen naar mijn plek. Het was compleet uitverkocht, alle 664 stoelen bezet.
Links van mij kwam een zeer luid lachende meneer te zitten die de hele avond doorgenoot. Twee plekken rechts van mij zat een mevrouw met een zeer aanstekelijke schaterlag. Dat ondervond ik allemaal tijdens de voorstelling. Wat u net boven de steep al las kan ik slechts onderstrepen.
Ze spelen vlug, ze spelen goed, het is lachen en lol en absurd. Mooi decor en veel verassende elementen. En heel veel vieze praat, op het vunzige af.
Het publiek was wel een beetje hoesterig, en af en toe wilde er een applaus opkomen maar dan waren de dames alweer met de volgende scene bezig. Op een gegeven moment duurde het wel erg lang voor het pauze zou worden, zo lang dat ik er niet meer op rekende dat er nog een pauze zou komen. En dat klopte, ze speelden door, er was geen pauze. En dat vind ik ook wel prima.
Toen het geheel was afgelopen nam ik een flesje cola, want bij de prijs inbegrepen.
In de hal stonden twee muzikanten muziek te maken, iets met toetsen en een saxofoon. Deze heren heb ik wel vaker gehoord, ze doen het leuk.
En toen weer naar huis, na een fijne avond. En ik keek nog even naar de hoes van de videoband van Zaai, binnenkort maar weer eens afspelen.
De Hersenschimmen Rim Bim, door Jan Vos, Wilhelmina Kuttje Junior en Jacques Plafond. Afgetrokken van de CD Geen Touw, een keuze uit ruim vijf jaar Ronflonflonsongs.
Rim Bim Rim Bim Rim Bim, Rim Bim Rim Bim Rim Bim, Rim Bim Rim Bim Rim Bim, Rim Bim Rim Bim Rim Bim. Rim Bim, Rim Bim, de Hersenschimmen Rim Bim
Zeven zoute zomerjurken op een drijvend vlot. Wil je net een koolltje stoven zit de deur op slot. Dikke plakken ovenschotel stranden in je strot. Vraagt de lintworm zich ook af is er wel een god? Maar wij doen de Rim Bim want eens gaan wij kapot.
Rim Bim Rim Bim.......de Hersenschimmen Rim Bim.
Kunnen kannen in kruiken zijn dat is nog de vraag. Liefde van de man gaat niet altijd door de maag. Waar is toch die droom waar ik maar steeds op jaag. Welgemoed op pad naar een nieuwe nederlaag. Dus doe ik de Rim Bim met een stukje in mijn kraag.
Rim Bim Rim Bim Rim Bim.... de Hersenschimmen Rim Bim.
Wie zal mij onthullen welke boot ik heb gemist. Regen in de drup maar weer achter het net gevist. heb ik zeker weer eens naast de pot gepist. Heb ik mij daarover soms iets te vergewist. Dan doe ik de Rim Bim want ik wil niet in de kist.
Rim Bim Rim Bim Rim Bim... de Hersenschimmen Rim Bim.
d`Olle Witte, het origineel en zijn replica. De replica kocht Sinterklaas een maand voordat de burgemeester het eerste exemplaar gratis kreeg, want zo doen ze dat bij de Intratuin.
De kerstboom op het Marktplein, te Winschoten, achter de damborden.
Het Sterrebos te Winschoten.
Het onlangs geheel gerenoveerde station.
En daar achter de busremise, bijna 50 jaar oud, dus moet tegen de vlakte.
Mellow, lief teefje.
Toen het code rood was bleef deze hoogwerker de hele dag onaangeroerd op het Marktplein staan.
Een kijkje in de binnenkant van de bijna 50 jaar oude busremise dat per se tegen de vlakte moet.
En dit is een nadeel van het uitgaanscentrum, de outletzaak is leegegkomen en dan wil er in het weekeinde wel eens ergens een raam sneuvelen.
Tot zover mijn beelden en woorden, nu bent u aan het woord:
Vanmiddag heeft Vivian me voorgelezen, en daarna overhoord.
Tessa en Vivian waren in de huiskamer aan het spelen, ik had net mijn koffie op en ik ging ze vergezellen. Ze waren net klaar en Tessa verliet de ruimte, ik nam plaats op de bank en Vivian begon een gesprek.
"Wat doe jij?" "Ik verveel me."
Toen pakte Vivian een boek en ging naast me zitten. Ze ging voorlezen, uit een kleuterboek.
Ik vind kleuterboeken stom, ik vind het stomme verhalen. Maar goed, ik luister naar Vivian en geniet.
Ze leest al prachtig voor, en heel af en toe komt ze er niet uit, en soms kan ik dan horen wat ze bedoeld, maar soms laat ze me het woord even lezen.
En na elke pagina mag ik even naar het plaatje kijken. En normaal gesproken kan het me geen moer schelen wat ze me toont, maar nu had zij een overhoring afgesproken dus ik moest de plaatjes even goed in me opnemen. "Ho even Vivian, ik wil even één seconde kijken, niet zo snel"
Er komt ook nog bloed in het verhaaltje voor en we discusieren wat dat ik me stil moet houden want het verhaal gaat verder. Ze is streng hoor. Maar superlief.
Nou, eindelijk is het verhaaltje klaar en nu komt de overhoring. Ik mag niet nog eens de plaatjes kijken, nee, geen discussie mogelijk. Ze moet wel nog even plassen, maar neemt lachend het boek mee naar de plee. "anders ga jij spieken" en ze holt weg.
Ik bakte helemaal niks van de overhoring. Ze vroeg naar de namen van de personages en ik had olifanten en ballonnen onthouden.
Nou ja, we vonden het wel gezellig en welletjes en toen ging ze naar oma, meteen vertellen.
En `savonds met Quandy, Tessa en Mellow door het donkere Sterrebos geweest, ook reuze gezellig.
Elke laatste vrijdag van de maand houdt de Stichting Oud Winschoten open huis, van twee tot vier, toegang gratis. Ze hebben van de gemeente een expositieruimte gekregen op de zesde verdieping van de voormalige bibliotheek.
Afgelopen vrijdag nam ik eens een kijkje met mijn vader.
De voormalige bibliotheek is voormalig omdat de nieuwe bibliotheek tegenwoordig gevestigd is in De Klinker. De steeds groter wordende groep Moslims, de Stichting Samen Alsahaba, zit nu ook in de voormalige bibliotheek. En op vrijdag bidden die lui dus er liep nogal wat volk.
Evengoed, we gingen tussen de schuifdeuren door, en twee meisjes begroeten ons en verwezen door naar de lift. Er liepen nog twee mensen mee. De lift in, op naar verdieping zes en toen waren we in de eerste ruimte.
Het was druk, heel erg druk. En niet alleen de spullen waren Oud Winschoten, de bezoekers waren dat overwegend ook. Tjonge, wat een boel spullen.
Vaantjes, vlaggen, potten, horloges, schilderijen enzovoort etcetera. En een boekenkast vol boeken, en ditmaal een fototentoonstelling over hoe De Venne vroeger was. Een straat die ze nu weer gaan herinrichten, dus alles weer over de kop.
En er werd een film vertoond, waarschijnlijk van het Winschoter Stadsjournaal. Nou ja, nog wat gebabbeld en rondgekeken en toen de lift maar weer in.
Ze moeten een grotere ruimte krijgen, dit is te krap, en ik zag ook dat er mensen waren die alweer nieuwe oude spullen bij zich hadden. Beneden zit ook nog ergens het Cultuurhistorisch Centrum Oldambt, in datzelfde gebouw.
Het doet me goed dat mijn weblog gelinkt staat op de site van Oud Winschoten, en nu sta ik zelfs op de foto! Goed zoeken, wie weet kan u me vinden.
