Zonder verkeersbord had ik onvoldoende tegenlicht, dus vandaar.
Te Winschoten overigens, net als deze blote negermeneer. Iemand die geintereseerd is kan op de links klikken, dat spreekt voor zich.
En deze blote neger is Toela, stond jaren met zijn blote lul in de voortuin van een kunstenares, en nu hier alweer jaren lekker binnen.
Ik laat alleen zien wat ik tegenkom en wat ik vast wil leggen, zoals dit De Tramwerkplaats te Winschoten.
Winschoten, de stad met zijn Joodse verleden. Toen dikke neuzen nog dikke panden betaalden, als ze zelf maar met hun kop op de gevel mochten.
Dit prachtige stadspandje staat te koop, grijp uw kans!
Ik was eens aan de wandel, nabij Napels, nabij Winschoten, en kwam op een hele saaie plek. Saai zeg, zo saai. Niet normaal hoe saai.
Maar om dat er nou in het engels bij te zetten?!!!??!!
Kijk, mijn kuifje. Ik heb dik haar, en het mag wel weer eens geknipt worden overigens. Maar nu het zo dik is kan het rechtop staan, mijn haar. En nu heb ik een gebreide muts, met een gat er in. En ik kan mijn haar zo in een draai frommelen en door dat gat smurfen zodat ik als het ware een pluim draag. En dat wilde ik even op de foto vastleggen, en zo is die net trillerig genoeg dat ik mezelf toonbaar genoeg acht.
Dit is het voormalige Joodse schooltje waar de voormalige Joodse schoolramen zijn dichtgemetseltd.
Ik woon boven een kaaspakhuis waar ze meer dan 40 soorten kaas verkopen. Ik heb een lijst in handen met alle daar te verkrijgen soorten, en ben begonnen met een pond van de bovenste op de lijst.
Jong en jong belegen heb ik inmiddels gehad, die gaf ik beide een tien. Belegen smaakt al minder, ik strand op een 7.
Verpleeghuis Old Wolde in Winschoten staat aan de vooravond van een grote verbouwing en dat is slecht nieuws voor de vissen in de vijver bij het gebouw. Die gaat namelijk grotendeels verdwijnen.
Om de dieren te laten overleven, was er woensdagmorgen een heuse reddingsoperatie. De vissen zijn gevangen en losgelaten in een naastgelegen vijver.
Ik weet niet precies wat de nieuwswaarde hiervan is. Ik vind het niet meer dan normaal om te zorgen voor je dieren. Misschien is het dat wel helemaal niet en dient dit als voorbeeld hoe het moet!
Ik was eens met Quandy aan de wandel geweest nabij Nieuweschans en besloot langs de snelweg om eens de afrit te nemen en eens te kijken of het bosje aldaar bewandelbaar was. Dat bleek niet het geval, maar even verderop was wel een sluis en verderop wat vissers.
Aan de overkant van het water een leegstaande vervallen boerderij. En in plaats van een foto te maken ging ik maar wat filmen. Het is een plek waar ik nooit eerder geweest was en vast ook nooit weer kom.
Afgelopen avond was ik naar de Tramwerkplaats om een voorstelling bij te wonen van het Winschoter Stadsjournaal.
De Tramwerkplaats werd honderd jaar geleden gebouwd als tramwerkplaats, voor de tram alhier. Inmiddels is er geen tram meer, en ook tijdelijk geen theater meer, dus vandaar dat dit gebouw omgebouwd is tot theater. Maar ook de gemeenteraad vergaderd er wel eens, en zo nu en dan draaien er films.
Het Winschoter Stadsjournaal Filmisch snoepgoed Nostalgische beelden vermengd met actualiteit. Het is en blijft dé filmhit van het Winschoter Stadsjournaal. Filmisch snoepgoed om van te watertanden. Ook nu weer verrast het Stadsjournaal de bezoekers twee avonden achtereen met onvergetelijke items die aloude herinneringen oproepen. Een genot om er bij te zijn. Om een tipje van de sluiter te lichten: in ieder geval Plan Zuid, de nieuwe brandweergarage en als novum een impressie van de voormalige strokartonfabriek Reiderland dankzij nooit eerder vertoonde beelden uit het archief van fotograaf/filmer Friedel Tahl. Maar natuurlijk kent het filmreisje dat het Winschoter Stadsjournaal op het witte doek tovert talrijke andere hoogtepunten. Aangeraden wordt vroegtijdig kaarten te reserveren, het bordje 'uitverkocht' moest immers de voorgaande jaren telkens tevoorschijn worden gehaald
Ik ging niet reserveren, ik nam de gok, en er was nog plek. Toch was het behoorlijk gevuld.
Zowel de Tramwerkplaats danwel het Winschoter Stadsjournaal (sinds 66) zijn beiden uniek. Het is prachtig knus, en het geroezemoes der herkenbaarheid zeer aangenaam.
Zo wist ik bijvoorbeeld niet dat de voormalige brandweerkazerne, dat plaats moest maken voor de biosocoop, eens een slachterij was. En ik wist ook niet dat Sinterklaas de tunnel onder het spoor, dat Winschoten Zuid met het Centrum verbindt, heeft geopend.
Ik draag dus vrijwel altijd een spijkerbroek.
Aangezien ik geen wildvreemden op internet wil zetten, en toch even de stoeltjes wil laten zien, dit fragment. In totaal zijn het meer dan 300 stoelen.
En deze blote neger is Toela, stond jaren met zijn blote lul in de voortuin van een kunstenares, en nu hier alweer jaren lekker binnen.
En toen was het pauze en ruilde ik mijn muntje in voor een kop koffie.
