Zo liep ik eens in Amsterdam, in een straat dat Zeedijk heet, en aldaar kwam ik dus een chinees restaurant tegen. Eentje waarbij men een bepaald bedrag betaald en dan zoveel mag eten als men wil, een lopend buffet.
Deze eettent bevindt zich recht tegenover de chinese tempel. En eten doet men daar in een kleine drukke benauwde ruimte, ogenschijnlijk zonder ventilatie. Het eten was er heerlijk, maar de lokatie was niet echt voor herhaling vatbaar.
Toen ik met een zeer volle buik de Zeedijk verder afwaggelde kwam ik nog zo`n restaurant tegen, even verderop. Iets duurder, maar wel lekker ruim zitten, en ik besloot om daar de volgende jaren te gaan eten.
Elk jaar met hemelvaart vier ik een weekend Amsterdam, met op de zaterdagmiddag een bezoek aan TROS muziekcafe, en daarna dus die chinees op de zeedijk. Dit ging jaren goed.
En nu ineens was die chinees weg! Nergens meer te bekenen! Alleen die met dat benauwde hok is er nog wel, maar daar ga ik nooit meer naar binnen.
Gelukkig was er ook nog zo`n buffetchinees op het Rokin, waar ik lekker ruim kan zitten, dan ga ik voortaan daar maar naar toe!
Tot zover dan mijn verslaggeving omtrent mijn Hemelvaartweekend in Amsterdam.
Er zijn ook mensen die gaan liever naar Artis, ik niet, ik ben daar een maal geweest en vind het maar sneu, kijken naar gevangen dieren.
Dan liever een portie kunst en cultuur voor mij.
En er moet ook gegeten worden.
Al heel wat jaren geleden at ik eens bij deze chinees in Amsterdam.
Recht tegenover de Chinese Tempel, in de Zeedijk.
De heren van Draadstaal hebben daar eens dit filmpje opgenomen:
Elke zaterdagmiddag luister ik naar TROS muziekcafe op radio 2. En tijdens mijn weekendje Amsterdam hoef ik dat niet te missen, want dan kan ik de rechtsreekse uitzending bijwonen. Studio Plantage bevindt zich naast Artis en wordt veelvuldig gebruikt door diverse publieke omroepen voor even diverse tv programma`s. Maar er huist dus ook een radioprogramma, en dat is wel het leukste van alles wat daar vandaan komt.
VONDER & BLOOM zijn Caroline Ouwendijk en Nina Ebbenhout. Deze dames kwamen elkaar tegen op weg naar een talentenjacht in de trein en kwamen er tijdens de reis achter dat ze muzikaal prima bij elkaar passen. Sindsdien gaat het snel met de meiden, met “Simple Peace of Mind” als gevolg. Een CD die vol staat met mooie popliedjes, waarbij de nadruk vooral op de vocalen ligt.
HARPER SIMON is singer-songwriter, speelt gitaar en zoon van Paul Simon. In zijn liedjes klinkt hij net als zijn vader. En in zijn jonge jaren heeft hij ook met hem samen opgetreden. Op dit eerste album hoor je dat Harper is geïnspireerd door psychedelische rock van de 60’s, punkrock van de 70’s en de vroege rock ’n roll van de 50’s en 60’s, maar ook de country uit die periode.
FURTURE PRESIDENTS Dit producersduo schreef en produceerde o.a. voor artiesten als Elize, Yes-R, Fouradi, Miss Montreal, Edsilia Romblley en remixten internationale grootheden als Justin Timberlake en Jordin Sparks Sinds vorig jaar zijn zij bezig om uit te groeien als popact en dat lukte aardig met het nummer “The Worlds Keeps Changing”. Ze werken momenteel aan hun debuutalbum. "Love Don't Pay The Bill$" is hun nieuwe single, net als zijn voorganger een echte feelgood-song.
FRANS DUIJTS Overdag werkt hij in het sloopbedrijf van zijn familie en ’s avonds is hij een van de populairste kroegenzangers van Nederland. Zijn derde album “Leef je droom” kwam uit in februari en was na ruim een maand al 'Goud'. Begin dit jaar kreeg hij de Sena-Media Tools Award met “Jij denkt maar dat je alles mag”; de meest gedraaide horecahit van 2009.
Bovenstaande tekstjes en linkjes heb ik even rechtsreeks van die TROS site gesmurfd. Omdat ik in het publiek aanwezig was vind ik dat dat moet kunnen, en de foto`s die ik gemaakt hebt staan er gewoon willekeurig tussen.
Het klikte overigens niet heel erg tussen presentator Daniel Dekker en Harper Simon. Daniel mocht niet over diens vader beginnen, maar stuurde het gesprek er wel naar toe. En na het optreden kondigde Daniel het af met de mededeling dat hij op de plaat beter klinkt.
En Frans Duijts maakte er een feestje van. Wat ik ook nog wil meededelen, omdat het ook wel eens anders is geweest, dit keer hadden alle artiesten muziekanten bij zich. En zo hoort het ook, meezingen met een bandje, daar klap ik niet voor.
Elke keer als de tram het Rembrandtplein verliet en richting het Waterlooplein tramde, zag ik onderweg een mooie tuin. Toen ik daar eens wandelend langskwam zag ik op een bordje dat het een onderdeel van een museum was waarvan de ingang aan de andere kant is, aan de Herengracht.
Inderdaad, het filmpje uit mijn vorig logpraatje kwam vanuit het Anne Frank Huis in Amsterdam.
Daar is het mogelijk om een videoboodschap te sturen, en ik stuurde het maar naar mezelf en zet het dan wel op mijn weblog, das makkelijker dan u allemaal mailen.
Al een paar keer bezocht ik het welbekende Anne Frank Huis in Amsterdam, en elke keer ben ik weer onder de indruk.
De eerste keer dat ik daar was zat ik nog op de lagere school, en de laatste keer was vorige week vrijdag.
Ik heb er gemengde gevoelens over.
Aan de ene kant is het vreselijk dat er acht joden hebben zitten wachten tot de oorlog voorbij was.
Twee hele jaren, nooit naar buiten, altijd zachtjes doen, leven in onzekerheid, niet wetend hoe lang het nog zou duren, de angst om gepakt te worden, en uiteindelijk toch gepakt en vermoord...
Niet te vattten.
Er gaan jaarlijks een miljoen mensen naar het Anne Frank Huis, en die lopen als in een optocht door de vertrekken waar de familie Frank zat.
Ze hadden toen geen vermoeden dat het nu een toeristische atractie is.
Het is geopend tot laat in de avond, en het is nagenoeg dagelijke geopend.
Het is nu dus zo dat er doorgangen zijn gemaakt waar ze toendertijd niet langskonden, maar gezien het aantal bezoekers heb ik daar ook wel begrip voor.
Toch zou ik het liefst hebben dat alles in orginele staat bleef.
Maar liefst vijf panden die stonden tussen het Anne Frank Huis en de hoek van de straat zijn gesloopt, en opgeslokt door het Anne Frank bijgebouw, om al die bezoekers voor te lichten en te laten eten of drinken.
De wereldberoemde Anne Frank Huis Boom heb ik niet echt goed kunnen bekijken.
Alleen een spiegel waarmee je op zolder kijkt toont wat bladeren.
De boom zelf heb ik niet kunnen betasten, ik heb het hele Anne Frank Blok rondgewandeld, maar nergens was een steeg.
En bij mensen aanbellen en vragen of ik door de woning mag durf ik ook niet echt.
Een boom met een eigen websites: http://www.annefranktree.com/ en http://www.annefrankboom.nl/
Ik vind trouwens ook dat ze het Anne Frank Huis een nieuwe naam moeten geven: het Achterhuis.
Want niet alleen Anne zat er.
Er was een jongetje op tv, en hem werd gevraagd wat hij nou vond van de stakingen van de vuilnismannen en al die zooi op straat.
Het jongetje antwoorde: "Laten ze ander werk gaan zoeken als ze vinden dat ze niet genoeg verdienen"
Dat is dus een rechts jongetje.
Rechtse mensen vinden namelijk dat lager opgeleiden ook maar minder betaald moeten worden, en ze denken dat alles wat men doet in het leven iemands keus is.
Ze vinden tevens dat mensen aan de top almaar meer geld moeten krijgen, anders vetrekken die naar het buitenland.
Linkse mensen denken wat gecompliceerder, misschien verdienen de stakers wel onder de maat, misschien kunnen ze wel niet zomaar een andere baan vinden, misschien vinden ze de stad reinigen wel het mooiste dat er is.
Rechts vindt links vaak asociaal, maar ze zijn het zelf.
Tenminste, dat is hoe ik er tegen aan kijk, rechtse mensen zullen het vanzelfsprekend heel anders ervaren.
Vorig jaar trad Bert Visser op in Carre, en vertelde daarover op tv. Hij vertelde ook dat het niet helemaal uitverkocht was, dus wie nog een poging waagde kon binnenkomen. Dat heb ik onthouden, en toen ik vorig jaar op hemelvaartsdag in Amsterdam was zag ik Bert.
Dit jaar keek ik van te voren eens op internet wat er speelde op hemelvaartsdag in Carre in Amsterdam. The Sound of Music, de Musical.
En ik twijfelde. De film had ik ooit eens gezien, en dat bleef echt bij een keer, want het duurt zo lang, er lijkt soms geen einde aan te komen. Het verhaal van de film was weggezakt, ik wist niet meer precies hoe het nou ging. Dus ik had nu de kans om mijn geheugen eens op te frissen, en om eens naar een lekker gelikte musical te gaan kijken.
Toen ik die bewuste donderdagavond naar Carre liep dacht ik, "dit is eigenlijk niks voor mij." Als het heel erg kut is knijp ik er in de pauze wel tussenuit. Ik zat in Carre, en had een betere plek dan vorig jaar. En de zaal liep langzaam bijna half vol. Inderdaad, meer volk zat er niet, ook dat was vorig jaar wel anders.
"Zou je het merken aan het spel, als ze zien dat de zaal nog niet eens half vol is, zouden ze minder hun best doen?" spookte door mijn hoofd.
Het zaallicht doofde en de gordijnen gingen open. Het verhaal begon. Men zong zo zuiver en luid als maar kon, het orkest zag helemaal geen zaal en speelde of hun leven er van af hing, wat natuurlijk ook wel zo is. Het decor was magistraal, en alle lichten gingen op precies het juiste moment aan en uit.
Kortom, ik was een beetje overrompeld! In de pauze had ik nog zo mijn twijfeld, maar na afloop kan ik concluderen:" het was een geslaagde avond"
