Hopla
Ik weet niet of het leven nou leuk is of niet, ik weet wel dat ik me vaak verbaas.
Het leven is verbazingwekkend.
Dat verbazen begon al op de kleuterschool.
Misschien is dit wel mijn eerste herinnering.
Ik zat dus op de kleuterschool en moest naar de wc.
De juf hoefde niet mee, ik kon mijzelf wel redden.
Toen kwam de verbazing:
Er stonden hele kleine mini-wc-potjes.
Erg vreemd.
Thuis deed ik het immers ook op een grote!
34 reacties
Grappig, ik heb in Duitsland nooit op een kleuterschool gezeten. Dus eigenlijk kan ik je niet vertellen of het daar ook zo was.
Echter waar ik mij zo over verbaasde vroeger was, dat die vliegtuigen zo in de lucht bleven hangen. Ik had ze leiver op de grond gehad. Dan kon ik er leuk mee spelen.
Vroeger was alles kleiner ja,
Voor kleuters van nu is alles nogsteeds klein
(Damn, dit is echt een familie halfuurtje zeg 
)
Voordat mijn ouderlijk huis werd gesloopt, ben ik daar nog één keertje binnen geweest. Het was heel erg verbazingwekkend hoe klein alles was. De slaapkamers, de badkamer, de woonkamer. Dan lijkt mijn eigen flatje nu toch niet zo klein.
Mijn leven is echt triest maar kon het toch niet laten. Kinderpotjes vallen onder ergonomische potjes. (alsof je van een goede bollus hernia krijgt op een verkeerde pot). Maar voor een ieder die een klein potje wil, is hier de (pdf) specificaties van de ergonomisch potje van Sphinx (hoofdstukje drie)
Link:http://www.sphinx.nl/Home-en/Info/brochures_technisch/ergonomisch_pag75-88_en.pdf 
Blijf je verbazen, neem nooit dingen voor vaststaand aan. Proberen zonder kritiek je verwondering uit te spreken levert de mooiste gedachtenwisseling op.
Dat het vroeger groter leek, dan nu is te verklaren. Toen was je klein en dan lijkt alles groots. Nu ben je grooots en niets meer kleins gewent.
Uw geheugen is in ieder geval nog dik in orde! Ik kan me niets herinneren van kleine wc-potjes?! Nou ben ik ook al weer vergeten wat ik vorige week heb gedaan… Maar eens terug lezen op m’n log! ;)
Ik heb ook al zo’n vergiet-geheugen. Ik kom zelfs niet verder dan de toiletten op de middelbare school. Die waren trouwens van hetzelfde formaat als thuis…
oh ik weet nog zo goed… ik moest naar de wc en dus klom ik op dat kleine wceetje. Toen was ik nog klein en toen wilde ik er weer uit zat de deur klem. Ik heb zo hard gehuild! En na een half uur kwamen ze me pas zoeken. Ik heb dus een jeugdtrauma overgehouden aan die mini wc’s en ging vanaf dat moment bij de grote kinderen naar de wc
Ik kan me nog herinneren dat de normale wc’s een keer buiten werking waren en ik zat in groep 8. Toen konden we op die kleine wc’tjes gaan, dat was niet echt tof 
Ha ha leuk. Mij viel het pas op dat de potjes klein waren toen ik jaren later in hetzelfde gebouwtje rond liep. Toen kon ik me niet meer voorstellen dat mijn ‘k..t’ er ooit heeft op gepast. 
stonden wij met onze organisatie eens raar te kijken toen de vleugel in het gebouw dat ons werd toegewezen alleen bleek te beschikken over een ‘toilet-faciliteit’ met louter kleine pleetjes! had er een kinderdagverblijf in gezeten, voor ons…
Krijg je wel sterke bovenbeenspieren van overigens ;)
Verbaast zijn is een goed teken, want dat betekent dat er toch nog dingen zijn die je verrassen. En dat is altijd leuk.