Ik heb geen kinderen, mijn zusje wel, twee meisjes. En elke keer als ze jarig zijn krijgen ze een kadootje. Toen ze nog heel klein waren ging ik naar de speelgoedwinkel en kon ik op de verpakking zien voor welke leeftijd iets geschikt was, reuze makkelijk.
Toen ze oud genoeg waren om mee te gaan naar de speelgoedwinkel mochten ze iets uitkiezen wat ze maar wilden, ook reuze makkelijk. En tegenwoordig zoeken ze zelf iets op op internet en dat is ook wel weer makkelijk.
Ik was op de verjaardag van mijn vader en vroeg mijn aldaar ook aanwezige nichtje Vivian wat ze binnenkort voor haar elfde verjaardag van mij wilde hebben, ze wist het al, een nieuw tablethoesje. We hadden al taart gehad en er was nog ruim tijd voor het avondeten, dus we besloten om eens in de winkels in Winschoten te gaan kijken.
Zij mocht kiezen en bepalen, en ik ging met haar mee, we gingen eerst naar een winkel in de Langestraat. Bij binnenkomst eerst even de handen ontsmetten. Er staat wel een keukenrol naast, maar dit spul droogt vanzelf. Eerst werden nog andere klanten geholpen maar al snel kwamen er maar liefst twee dames op ons af. Vivian vertelde wat ze wilde en er werden een aantal hoezen gepresenteerd. Nee, niet mooi genoeg, op naar de volgende winkel.
We kwamen nog langs een telefoonwinkel, maar binnen was het zo druk dat we die maar over sloegen. En in de winkel op het Isralplein werden ook net mensen geholpen dus we keken zelf even rond en zagen niks van haar gading. Bovendien had ze al op internet gekeken of hier ook de hoezen waren en die waren er toch niet, maar we keken toch even voor je weet maar nooit, maar het zag er dus niet naar uit en we wachten ook maar niet op de medewerker.
Vivian wist nog een winkel op de Vissersdijk, ook daar werden net andere mensen geholpen maar ons werd door de donkere medewerker gevraagd wat we zochten en hij vertelde dat ze net uitverkocht waren.
Op naar de grote zaak in de Moushorn, daar werden we ook meteen geholpen, haar keus zat er niet bij en ons werd geadviseerd om even bij de buurman te kijken, daar is veel meer keuze. En de buurman was weer een donkere man, die per se het typenummer wilde weten, dat wist Vivian niet, en ze had haar tablet ook niet meegenomen.
Dit is dan mijn beleving van dit verhaal, het was best wel gezellig en prettig, alhoewel we dus zonder resultaat weer huiswaards keerden en het maar via internet bestellen. En het werd nog een smakelijke avond. Ik vind mezelf niet zo kieskeurig, ik kies altijd uit wat er is.
Het is niet lekker weer genoeg om op mijn balkon door te brengen, het weer is wel lekker genoeg om de deur wagenwijd open te hebben. De opening is wel voorzien van hor, dus geen beestje komt binnen, maar de frisse wind en gezellige Marktpleingeluiden wel.
Toen het gezang wel erg luid werd nam ik buiten eens een kijkje.
Ik overweeg om mijn auto even langs de garage te brengen om de snelheidsmeter eens na te laten kijken, volgens mij is hij niet goed. Zoals u allen wel weet is het sinds kort zo dat de maximum toegestande snelheid op de Nederlandse snelwegen vastgesteld is op honderd kilomter per huur. Tenminste op de tijdstippen dat ik er gebruik van maak.
En ik word continu ingehaald. Terwijl ik volgens mijn gegevens best stevig honderd rij. Af en toe lukt het mij om een vrachtwagen in te halen en voor de rest blijf ik rechts om de linkerbaan vrij te houden voor alle mensen met wel een goede snelheidmeter aan boord. Of dat zijn mensen met geld te veel of te weinig tijd, hoe dat ook, dit is momenteel mijn ervaring.
De anderhalvemetersamenleving is niet te doen. Ik ging afgelopen zaterdag even kaas, bananen en een magnetronmaaltijd halen beneden bij de groenteboer. Het was redelijk druk, maar er werd ook flink geholpen. Ik wachte rustig op mijn beurt en eenmaal zover las ik mijn bestelling voor. Twee stukjes kaas om mee te nemen naar mijn ouders en een stukje voor mezelf. De dame naast me ging aan de andere medewerker met contant geld betalen, en ze sprak Duits. Daaruit concludeer ik dat de Duitsers Winschoten inmiddels weer gevonden hebben, maar zij kan natuurlijk ook een uitzondering zijn. Toen ik het bonnentje voor mijn kaas kreeg maakte ik handcontact Oei.
Met het bonnetje en mijn stukjes kaas loop ik door de winkel om de bananen en de maaltijd te pakken, en bij de kassa moet ik even op een mevrouw wachten tot ik aan de beurt ben. Als ze weg is vergeet ze het mandje op de stapel te zetten. En op het moment dat ik dat even doe besef ik dat nu besmettelijk bezig ben.
Het betalen gaat nog steeds pinloos en ik kan de spullen pakken zonder aanraking, want het bonnetje stak ze tussen de bananen!
Buiten kwam ik nog een buurvrouw tegen en we kletsen eventjes wat op gepaste afstand, en ik zag dat er buiten geen mandjes meer klaarstaan, alles is dus in gebruik en volgende klanten moeten wachten.
We doen dus wel ons best, maar het moet wel menselijk blijven. Ik vermeld er nog even bij dat de besmettingcijfers in noord Nederland nooit hoog zijn geweest en inmiddels al wekenlang op nul staat. Dat moet natuurlijk zo blijven.
Winschoten haalde weer eens het landelijke nieuws, en dan niet eens om het sluiten van een drugspand, of de problematiek van een drugsflat, of een unieke veilig van een aantal scheepswrakken in de haven. Nee, dat blijft in de provincie, landelijk gezien werd Winschoten overigens alleen maar ergens even genoemd:
De aanleiding was de dood van een vrouw uit Winschoten in september. Ze verkeerde in grote geestelijke nood en belde drie keer het niet bestaande nummer 113 om hulp te krijgen. Daarna maakte ze een eind aan haar leven.
Het is natuurlijk ook weer te absurd voor woorden dat er een noodnummer was dat niemand kan onthouden, en dat er dan eerst een dode moet vallen voor het verholpen wordt. In dit geval dus iemand uit Winschoten.
Al op 23 oktober 2018 plaatste de Partij voor de Dieren het volgende voorlichtingsfilmpje.
En ik vraag me af waarom er vandaag de dag nog zo`n 128 bedrijven zijn voor edelpelsdieren, vooral nertsen. Pas in 2024 is dat verboden, waarom moest dat zo ontzettend lang duren? Ja, dat komt door de politiek. Het virus is al op 20 fokkerijen uitgebroken, levensgevaarlijk, weg er mee. En in de slachthuizen is het ook niet pluis.
De geschiedenis herhaalt zich, keer op keer, altijd maar weer.
1: Neem nou het gedoe onlangs met Johan Derksen. Hij zegt iets op de televisie dat totaal in het verkeerde keelgat schiet en de adverteerders trekken zich terug. In de jaren 80 was het Theo van Gogh, die collumns schreef in een krant, wat ook wel eens in verkeerde keelgaten terecht kwam en grote adverteerders trokken zich terug. De eeuwigdurende discussie dat bedrijven niet alleen bepalen wat we nodig denken te hebben, ze gaan ook nog bepalen waar zij al dan niet achter staan.
En vandaag weer de hele middag elk uur in het nieuws: Verstappen.
2: Verstappen is geen nieuws, dat is sport en val me daar niet mee lastig. Ik heb niks op die Verstappen persoonlijk tegen, hij doet gewoon zijn best. Maar dat gerace is erg slecht voor het milieu en ik ben totaal niet geintereseerd in die sport en uit welk land iemand komt en bah. Maar nee, dat moet en zal elk uur in het nieuws meegenomen worden. En ook op de App van de NOS staat het bovenaan! Tereur is het, om van de televisie nog maar te zwijgen.
In de avond liep ik een rondje in het Sterrebos en de diertjes waren zo leuk aan het spelen, ik werd er vrolijk van.
Wel een gemis dat er ook deze zomer vooralsnog geen kalkoen rondloopt, maar je kan niet alles hebben.
VCA staat voor Veligheid, gezondheid en milieu, Checklist Aannemers. Dat heb ik overgeschreven, zoiets kan ik niet onthouden. En het is meteen al storend dat er een Engels woord in zit. Wat ook storend is, maar waar ik ook wel weer begrip voor heb, is dat ik elke tien jaar opnieuw VCA examen moet doen en daarvoor ook dien te slagen. En ik niet alleen, dat geldt voor vrijwel al het werkvolk in Nederland.
Als je in één keer slaagt ben je geneigd om te denken dat het erg goed is om de geheugens wat op te frissen en wat veranderingen bij te leren. En als je zakt ben je geneigd om te denken dat het meer is om mensen te pesten en die opleidingsinstituten aan het werk te houden, want het is in theorie uiteindelijk toch weer heel anders dan in de praktijk. En het kost mijn werkgever en vele anderen een vermogen.
Ik weet het niet hoor, dat opgedrongende stuit me toch wel tegen de borst, zo krijg je de tekorten aan mensen in de bouw natuurlijk ook nooit weggewerkt, maar aan de andere kant moet het aantal mensen dat sterft op het werk het liefst natuurlijk helemaal naar nul. Veiligheid vooraan.
Dit keer moest ik naar Stadskanaal, vorige keer Zuidbroek. Ik had de avond te voren al op internet gekeken, vooral om te weten hoe lang de reis zou zijn, en toen zag ik dat ik een andere route moest nemen want er waren wat wegen afgesloten. We waren met een stuk of tien personen van hetzelfde bedrijf, en de leraar vreesde dat het te gezellig zou worden, maar volgens mij viel dat uiteindelijk wel mee, we deden allemaal ons best om deze dagcursus te volgen.
Voor eten en drinken zou gezorgd worden, en wat rammelde mijn maag toen ik tegen tienen een plakje cake kreeg terwijl ik normaal al vier plakken brood op heb op dat tijdstip. De lunch was wel goed verzorgd. Wegens het virus was alles natuurlijk aangepast en mochten we niet in de kantine, dat ging allemaal goed.
Ik werd er wel doodmoe van, wat een stroom aan informatie zeg. Ik had thuis al het leenboek gelezen en natuurlijk ook op internet gekeken de avonden van te voren, maar het blijft lastig.
Wat totaal anders is dan tien jaar geleden, nu was alles digitaal, met muis aan tablet, ieder zijn persoonlijke vragenlijst. Er zijn 3000 examenvragen, en iedereen moet er 40 doen, en iedereen kreeg andere vragen.
Na de cursus nam de leraar afscheid en kwam er een mevrouw om de examens af te nemen. En net als thuis met het proefexamen kwam ik er na afloop meteen met een muisklik achter dat ik geslaagd was. 79 Procent en ik kan er weer tien jaar tegen.
En ik ben het er ook niet mee eens dat het allemaal digitaal moest, er waren mannen bij die daar moeite mee hadden (en daarvoor even bijles kregen) en ik vind dat men de keus moet hebben, computer of papier.
