Omdat het zo succesvol is en zo gewaardeerd wordt hier nog eentje:
Het openluchtconcert Pura Vida, het Noord Nederlands Orkest deed Queen. En dit nummer was wel heel toepasselijk, want ik was op de fiets, net als duizenden anderen.
Het concert wordt jaarlijks gehouden aan de oever van het Oldambtmeer ten noorden van Winschoten. Er komen ook mensen met de auto, er zijn parkeerplekken, en heel veel komen met de pendelbussen, die worden gehaald vanaf de Intratuin Winschoten, en na afloop ook weer teruggebracht. Ze rijden af en aan, langs de hele stoet fietsers die vrijwel allemaal dezelfde kant op gaan.
En er zijn ook mensen met hun boot geweest, dat was ook mogelijk.
We leven niet voor ons plezier, we leven om te werken.
Kinderen van zes basisscholen in de gemeente Oldambt krijgen sinds kort Duitse les. En het is zo populair dat nog drie basisscholen in de wacht staan.
Ik vind het goed dat kinderen Duits leren. We liggen pal aan Duitsland en er komen ontzettend veel Duitsers naar Winschoten om inkopen te doen. Al het winkelpersoneel spreekt ook Duits. En in de toekomst moet er ook weer winkelpersoneel zijn.
Ik had persoonlijk liever gehad dat ze Gronings leerden thuis en op school. Maar zoals ik al zei, we leven niet voor ons plezier, we leven om te werken.
Overigens, waar RTVNoord Nieborg zegt, dat moet Drieborg zijn.
Grappig dat Vivian haar zemdiploma B gehaald heeft op de dag dat Sven geboren is, en ze op TVNoord verscheen op de dag dat Sofie geboren is.
Ze is het laatste meisje en sprak de wijze woorden: Dan ben je een keer in Duitsland en dan kan je dan Duits praten.
De zomer is verreweg het mooiste seizoen. Logisch ook, want eigenlijk draait alles in het leven om de zomer.
Zo kunnen we in de herfst en de winter weer fijn terugkijken op de fijne dingen van afgelopen zomer, om vervolgens in het voorjaar weer uit te zien naar de volgende zomer.
Afgelopen zomer, iets wat alleen kan in de zomer, het openluchtconcert van het Noord Nederlands Orkest met behulp van wat zangtalent aan de oever van het Oldambtmeer ten noorden van Winschoten.
En u mag fijn meegenieten en zien hoe het langzaam maar zeker toch steeds een tikkeltje donkerder wordt.
De Blijlmerramp zit in mijn geheugen gegrift, dierendag, zondag 4 oktober 1992. (het jaartal ontschiet me wel eens)
Deze gebeurtenis zit gekoppeld aan een andere gebeurtenis dat toen ook plaatsvond. De VPRO had die middag de eerste uitzending van het feestelijk familieprogramma op radio 2 "De Familie VPRO"
De VPRO had toen al de zondagochtend op TV en de zondagavond op TV, en daar kwam nu dus ook nog eens de hele zondagmiddag bij, en dat nog wel op de radio.
Rik Zaal presenteerde het geheel, van 12 uur tot 19 uur, vanuit de VPRO Villa in Hilversum. Te beginnen met een hoorspel en het praatprogramma van Ischa Meijer dat rechtsreeks uit Amsterdam kwam.
Van 14 tot 17 ging Zaal op Zondag plaatjes draaien en gesprekken voeren met opbellende luisteraars. Muziek dat nergens anders te horen was en dat mensen konden bellen over een stelling was toen iets totaal nieuws experimenteels.
En tussendoor kwamen er ook nog allerlei vreemde kunst en andere rubrieken zoals De Wijde Blik en het Borat hoekje.
Van 17 tot 18 het kinderprogramma voor alle leeftijden, van nul tot tachtig en van 18 tot 19 uur allemaal archiefmateriaal.
Prachtige zondagmiddagen waren dat, ik heb ze vrijwel allemaa,l en helemaal, beluisterd.
Na een jaar of twee gaf Zaal er de brui aan en werden het losstaande programma`s. En Hans Dulfer kwam de plaatjes draaien en telefoongespekjes houden.
En dat hield ook op na een jaar of twee geloof ik. Toen moest de hele VPRO van radio 2 vertrekken en vulde de AVRO de zondagmiddag onder andere met Het Steenen Tijdperk.
Toen ging ik daar maar naar luisteren tot dat ook gestopt is. Toch is twee uurtjes luisteren iets anders dan zeven uurtjes luisteren. Een ander gevoel, en andere beleving.
En na diezelfde Bijlmerramp veranderde ook radio 3, maar daarover had ik vast al eens gelogt en zal ik vast nog wel een keer weer gaan doen.
Ik wil niet dat de overheid zonder reden mijn apparaten binnen mag dringen om me af te luisteren en mee te kijken wat ik allemaal doe en dat ze die zooi dan ook nog eens drie jaar bewaren.
Op een zaterdagavond in de inmiddels afgelopen zomer speelde het Noord Nederlands Orkest, met behulp van wat zangtalent, liederen van Queen, aan de oever van het Oldambtmeer ten noorden van Winschoten.
Ik was er bij, zat nog niet eens helemaal achteraan, en beleefde het volgende mee.
En het werd al aardig donkerder.
Wie wil er eeuwig leven? zingen ze over. En dan vraag ik me af waarom ze zich afvragen wie dat nou wil, in plaats van zich af te vragen of ze dat zelf wel zouden willen.
Eeuwig leven, dat bestaat niet dus je hoeft er niet eens over na te denken. Ik vind het wel gemeen dat we doodgaan. En het leven maar iets raars ook.
