En toen hield Achterwerk er zomaar mee op. Nou ja, zomaar... Na 40 jaar, want zo lang bestond het, is de koek op.
Achterwerk was de achterkant van de VPRO Gids. Daarop stonden altijd allemaal ingezonden brieven. En vaak waren dat reactie`s op eerdere brieven, en zo ontstonden er hele discussie`s.
En het was niet zoals in de Donald Duck en de Tina, dat de brieven door de redactie beantwoord werden. Nee, op achterwerk alleen de brieven, niets ingekort of gecencureerd.
Maar er kwam internet, en er kwamen minder brieven. Men kon ook mailen, maar nu achterkant raakte niet eens meer vol.
Daarom geen achterwerk meer.
Tegenwoordig loopt de voorpagina van de VPRO gids naadloos over op de achterpagina, in plaats van altijd en eeuwig brieven...
Ze hadden de laatste tijd al één oude brief geplaatst, met daarbij hoe de brievenschrijver van destijds er tegenwoordig op terugkijkt, en de laatste kanidate was iemand uit Finsterwolde, een dorpje ten noorden van Winschoten.
En Villa Achterwerk bestaat ook al niet meer als duidelijk herkenbare verzamelnaam. De programma`s blijven wel.
WINSCHOTEN – De gemeente Oldambt gaat onderzoeken of medewerkers van werkvoorzieningsschap Synergon aan de slag kunnen met nanotechnologie coatings; schilderwerk met een langdurige bescherming. De onderhoudskosten van onder andere gemeentegebouwen kunnen mogelijk zo omlaag gebracht worden. Dit wil de gemeente samen doen met het bedrijf Bionic Technology, gevestigd in Winschoten en gespecialiseerd in nanotechnologie coatings.
Na onderzoek moet blijken of Bionic Technology schilders van Synergon kan opleiden, zodat zij niet alleen kunnen schilderen, maar ook een pand kunnen bewerken met nanotechnologie. Op termijn is het mogelijk dat ook sw-medewerkers van andere werkvoorzieningsschappen ingezet worden voor het gebruik van nanotechnologie.
Ja, of ik hier nou blij mee moet zijn of niet, ik weet het niet, en het maakt ook niks uit. De vooruitgang hou je niet tegen.
Ik heb er nooit mee gewerkt, ik werk ook niet bij Synergon dus zal er ook voorlopig nog niet mee gaan werken. En dat kostenbesparende, ik vrees dat dat juist ook arbeidsurenloonkosten zijn die bespaard worden. Het kost dus werkgelegenheid, een foute bezuiniging.
Maar goed, de vooruitgang hou je niet tegen en waarom zou de toekomst niet in Winschoten beginnen. En goed van de gemeente om de lokale bedrijven te steunen, het hoeft niet altijd van ver te komen.
Ik voelde me vandaag net een loodgieter, en ik kan u zeggen dat dat niks voor mij is. Ik mag graag in bad zitten, en de warme kraan deed het nu helemaal niet meer.
Merkwaardig, de koude kraan deed het wel, alle andere kranen in huis deden het ook, zelfs de warme werden loeiheet. Maar uitgerekend degene die mijn badkuip moest vullen deed het niet!
Eventjes internetten leerde me dat de kraan waarschijnlijk volgekalkt zit en nodig een schoonmaakbeurt moet. Of, dat leek me een nog beter idee, hij is aan vervanging toe.
Ik ging eerst even kijken of ik de kraan los kon krijgen, en met de waterpomptang lukte dat. Ik moest wel even naar de kelder om de watertoevoer dicht te draaien.
Ik heb ontdekt dat er wel warm water uit de muur kwam, dus het was puur de kraan die defect was. Toen ik de boel los had gehad en weer vastgezet deed hij het weer, maar niet voor lang.
Ik nam aan dat alle badkamerkranen op de hele wereld overal dezelfde maten hebben en dat de afstand tussen de warm en koud watergat overal exact hetzelfde is, dus zeker degene die ik me zou gaan aanschaffen. Zo denken scheelt opmeten en rekenen en zo.
Ik keek even op de website van Praxis, want die is het dichtsbij. En het is dan best verleidelijk om meteen online te bestellen, dat scheelt me toch een paar honderd meter en dat ik er heen moet. Maar ik besloot om toch even heen te gaan. Zelf even bekijken, hoe werkt het en klopt het nummer op het doosje.
Nou, hop naar huis. Eerst in de kelder de kraan dichtdraaien. Dan met de waterpomptang de moeren los en de kraan loshalen. De doucheslang krijg ik niet goed los, daar moet een andere tang aan te pas komen. Want die vervang ik niet, doe doet het nog prima.
Oke, de nieuwe kraan past. Ik hoef de muurknoppen niet los te maken, de kraan kan er zo op, even aandraaien, en op naar de kelder om het water weer toe te laten. Als ik draai zie ik aan de teller dat er water stroomt. Maar boven hoor ik al dat het de wc is die zijn reservoir weer laat vullen, is ook zo.
Maar in de badkamer gaat het ook niet helemaal goed, water spuit alle kanten op, niet veel, wel nat. De kranen draaien helpt niks, want het spuit langs de bouten.
Die losser of vaster draaien helpt een ietsje, niet voldoende. Ik moet weer naar de kelder om het water even te stoppen.
Daarna draai ik de nieuwe kraan weer los en bekijk nog eens wat er allemaal in de verpakking zit. Misschien moeten er toch nieuwe muurdoppen op, en voorzichtig wrik ik de oude los, waarbij eentje helaas beschadigd raakt, slap spul.
O, wacht even, rubbertjes, er moeten rubbertjes in, daar ligt eentje, waar is de ander. Ah, snel gevonden, en ik duw de rubbertjes er tussen en dat past.
Mwa, ik vind de oude muurdoppen leuker, want groter, dus ik besluit om er eentje van te behouden. En de beschadigde is vervangen, dus ik heb nu ongelijke muurdoppen!
De boel goed vastgedraaid, de kraan weer geopend, en het bad lekker gevuld! Het is wel een goedkope kraan, 50 euro, en ik besloot dat de volgende een hele dure gaat worden. Over een jaar of wat, als deze niet meer voldoet, want erg stevig is het ook allemaal niet.
En als ik dan inzoom, vanaf mijn balkon, kan ik dit vastleggen. Want in het kader van de open dag van de sportschool in de voormalige bioscoop was daar een springkussen en een balonnenboog. Niet veel later lieten ze een hondje de balonnen stuk knallen.
Kijk, het begin van de Marktstraat, waar ze bezig zijn de bodem te saneren.
Als ik de camera iets naar links hou levert het een heel ander plaatje op dan wanneer iets naar rechts.
Zoek de verschillen, of overeenkomsten, of beiden.
Ik ben ook wel eens in Oudeschans, en bij het zien van dit bordje vroeg ik me af waarom zoiets niet wandelpad heet. Fietsen is een bezigheid, maar ook een apparaat, dus bij fietspad denk ik dat ze de combinatie bedoelen. Maar voetpad, men loopt toch op schoeisel.
En in Oudeschans deze brug.
Terug naar Winschoten, en wel de voormalige biblitheek, tegenover het stadhuis, hangt momenteel veel kunst. Gratis te bezichtigen, aankomende weekeinde ook nog.
Ik had een voorstelling bijgewoond in De Klinker en liep door de Langestraat weer naar huis en deze etalage viel me op.
Men spreek een jaargetijde internationaal aan als ware het een persoon. En toch leuk, dan mag het wel.
Het Winschoter Stadsjournaal bestaat liefst vijftig jaar. Die mijlpaal moet feestelijk worden gevierd! Dat gebeurt tijdens twee voorstellingen in de theaterzaal. Het gouden jubileum spettert af van het witte doek. Onvergetelijke beelden uit het rijke verleden van het Stadsjournaal gecombineerd met recent materiaal.
Die mix van oud en nieuw illustreert andermaal de uiterst succesvolle wijze waarop het filmteam zich opnieuw manifesteert. De belangstelling van het trouwe publiek is in de voorbije jaren onverminderd groot gebleken. Historische beelden 'plakken' aan nieuwe ontwikkelingen in de stad Winschoten blijft boeien. Ook na een halve eeuw.
Opnieuw put het Winschoter Stadsjournaal dankbaar uit het uitpuilende archief om het verleden te koppelen aan de actualiteit. ardoor ontstaan weer nieuwe filmische juweeltjes. Overbodig te melden dat de voorstelling een nieuw hoogtepunt in de toch al zo imposante historie van het Winschoter Stadsjournaal zal blijken. Het gouden jubileum bijwonen is 'een must'.
Gold en goud!
Nou, daar was ik dus bij aanwezig hedenavond. Vorig jaar viste ik achter het net en scoorde ik geen kaartje, dit jaar echter wel! Mooier kan de lente niet beginnen.
De voorstelling begon met een praatje van de presentator. Daarna kwamen twee heren aan het woord, waarvan de één nog de laatst levende van de oprichters van het Winschoter Stadsjournaal. En hij wilde de stuk of zeven medewerkers op het podium hebben en ze kregen een bloemetje.
Het Winschoter Stadsjournaal filmt al 50 jaar Winschoten. Begonnen als een jaaroverzicht, tot de regionale en later zelfs lokale omroepen kwamen, toen werden het meer documentaires.
Vanwege dit jubileum werd er teruggeblikt en wat uitleg gegeven over hun werkwijze. Dit allemaal geprojecteerd op een groot scherm.
We zagen de geschiedenis van de oude Klinker, hoe zijn voorganger Dommering afbrandde, waar de resten van de steenfabriek werden verwijderd voor De Klinker, hoe die werd opgebouwd in de jaren 70, afgebroken begin deze eeuw en de felle brand als laatste voorstelling. En de bouw van de nieuwe Klinker.
Maar ook de sloop en nieuwbouw en wederom sloop en wederom nieuwbouw rond en op het Isealplein. In de pauze aan gratis kopje koffie en een chocolaadje.
Daarna Winschoten van Boven, gefilmd met een drone, en een overzicht van 80 jaar Adrillen. De jaarmarkt Adrillen bestaat al ruim 200 jaar, maar zo lang kunnen ze nog niet filmen.
Ze hebben met allerlei technieken gefilmd, en zijn momenteel bezig om alles te digitaliseren. En we zagen nog waar het opgeslagen ligt, op het stadhuis, en als het allemaal gedigitaliseerd is komt het geheel in Groningen te liggen.
Ik zag mezelf ook nog in beeld.
En een klein puntje van kritiek, de muziekkeus. Er is vast wel geschikte Winschoter muziek bij te vinden.
Wat ik op zaterdag 19 maart 2016 allemaal beleefd heb heb ik u reeds verteld. Ik vertelde tevens dat ik wat gefilmd had, en het resultaat toon ik u nu.
Vijf hemelse, zingende en dansende zusters in een goddelijke show! Vijf zingende en dansende topcomédiennes brengen met ‘Nonsens’ een heerlijke avond puur amusement, die begint met een pannetje vissoep. Het brouwsel van Zuster Julia bleek niet meer helemaal vers te zijn, waardoor per ongeluk tweeënvijftig zusters worden vergiftigd. Vijf nonnen overleven.
Moeder Overste en voormalig circusartieste Regina (Marjolijn Touw), haar rechterhand annex controlfreak zuster Huberta (Mariska van Kolck), de wereldwijze zuster Roberta (Wieneke Remmers), de aan geheugenverlies lijdende zuster Amnesia (Brigitte Heitzer) en de wat onbehouwen novice Leonora (Renée van Wegberg). Ze organiseren een benefietvoorstelling om het geld voor de begrafenissen bij elkaar te krijgen. Het wordt een hilarische avond vol swingende songs, dansnummers, een poppen-act en zelfs een quiz. Onversneden ‘Nonsens’ dus allemaal.
Bent u er klaar voor?
Aldus de woorden op de website van De Klinker, het theater waar ik hedenavond was. Maar voor ik daar over vertel neem ik eerst even met u mijn dag door.
Ik heb besloten om de open dag van het ziekenhuis aan mij voorbij te laten gaan, ik ben vorig jaar immers al geweest en ik vind het doodzonde dat ze binnenkort het gebouw en daarmee de stad verlaten.
Na Spijkers met Koppen bezocht ik de open dag van Ultimate Gym, de sportschool in de voormalige bioscoop op het Marktplein in Winschoten, en ik filmde ook nog wat.
Nadat ik het welletjes vond besloot ik door te gaan naar de voormalige bibliotheek. Dat hangt momenteel vol met schilderijen, deels voor een veilig en deels van de Tweekarspelenkunstroute. Dat liet ik verder ook aan mij voorbij gaan, vorig jaar heb ik er even aan geroken door twee deelnemende kunstenaars te bezoeken en nu liet ik het bij deze tentoonstelling.
Voor het stadhuis was nog een muziekant aan het spelen en via de markt liep ik weer naar huis.
Toen de voorstelling. Tegen acht uur liep ik door de Langestraat naar De Klinker, hing mijn jas op, en kon gelijk de zaal in. Dit keer was die bomvol, en enkele nonnen mengden zich al reeds in het publiek en knoopte praatjes aan. Tot één non ten tonele ze bij elkaar riep en de voorstelling kon beginnen.
Winschoten heeft iets met nonnen, het ziekenhuis alhier is ooit gesticht door de katolieken. De nonnen die er in den beginnen verpleegden zijn inmiddels verdwenen, en het ziekenhuis zal volgen.
De voorstelling was wervelend, luid, zeer humorvol met seks en drugs en wellicht ook nog rock en roll. In de pauze nam ik mijn gratis kopje koffie, want bij de prijs inbegrepen.
Ik zat tussen veel lachende mensen, en dat is altijd leuk. En na afloop weer naar huis, daar waar ik ook altijd vertrek.
Update: Volgens Marjolijn valt er niks te klagen want zij weet niet dat een nieuw ziekenhuis zeven kilometer verderop juist moeilijker bereikbaar is. Geeft niks, dat leg ik bij deze dan nog maar een keer uit.
Uitzicht op cafetaria Monkie op het Marktplein te Winschoten.
Eens was ik in Nieuwe Statenzijl, de uiterste uithoek van ons land.
Waar de Nederlandse Duitse grens begint, ergens in zee en dan het land op en zo door naar het drielandenpunt. En het begint allemaal hier, waar de wind vrij spel heeft.
Terug in Winschoten.
En wie op een boot aan komt varen vanaf Duitsland kan hier zijn eerste keus maken.
Nu heeft de gemeente een nieuw bordje laten plaatsen, laten ze oude daarboven gewoon nog steeds de foute kant op wijzen. De VVV zit niet meer onder in de Winschoter Toren, ze zijn verhuisd naar de Klinker, precies de andere kant op.
Op het Marktplein in Winschoten heb ik nergens een straatnaambordje kunnen vinden, hoe weet men dan dat men op het Marktplein is, zo vroeg ik me af, het antwoord las ik op de kerk.
Ik begin me af te vragen wanneer dat binnenkort precies is, of ongeveer.
Gele borden zijn altijd tijdelijke borden.
Dit zou De Klinker ook wat meer moeten doen, promoten! Niks mis mee.
