De Winschoter Toren, d`Olle Witte, dit keer zonder miniatuur.
Het stadhuis.
De watertoren in Winschoten is afgebroken, maar de straat waar die stond niet.
De schoorsteen van de afgebroken melkfabriek mag wel blijven staan, als herinneringsmonument.
Winschoten ligt in Oldambt, dat ligt in Groningen, dat in Nederland, Europa, noordelijk halfrond, aarde, melkweg!
En de Melkweg bevindt zich weer in Winschoten, waar eens de melkfabriek stond.
Altijd al vreemd gevonden, een straatlaan, deze straatlaan is de zijstraatlaan van de Hofstraat en draagt dus de naam Hofstraatlaan.
Hier was eens een dierenspeciaalzaak, en ik leg het even vast voor de slopers komen.
Er tegenover, ook mooi decoratief, dat mag blijven.
Tot zover dan deze rondleiding, andere keer weer verder.
Update: als er een vraag komt is het logje mislukt, want niet duidelijk genoeg, vandaag vergeten te vermelden dat er meer dierenspeciaalzaken bestaan....
Ik kwam een oude foto tegen uit de jaren 80, en om hem een beetje passend te maken is die ook nog een helemaal misvormd. Maar zoals ik hem tegenkwam was die ook niet goed, beetje te smal. Maar daar gaat het niet om, het gaat er om dat men kan kijken in het verleden.
We zien het Marktplein in Winschoten, en dat gebouw met schoorsteen is het voormalige politieburo, en die staat er nog steeds. Hoe lang die al leeg staat weet ik niet.
De puinhoop die u ziet is van de Oldambster Herberg, dat dus verloren is gegaan middels een brand. Rechts van die puinhoop, in dat Ijzerwarenpand, zit nu al jaren dierenspeciaalzaak Pets Place. En op die puinhopen verrees later Oldambster Stee, beneden ruimte voor winkels en daarboven 14 luxe appartementen.
Ik kan me de herberg niet herinneren. Leuk dat ik deze foto`s gevonden heb, en wel hier.
En de Winschoters onder ons, en andere belangstellenden, kunnen daar alfijn nog wat doorklikken voor meer fraais.
Update voor domoren en mensen met zonder geheugen, Winschoten is een stad, met stadspleinen.
Zie hier het schilderij Tuin der lusten en zoom in tot de scheuren in de verf.
Dat vind ik altijd mooi, dat ze schilderijen thuis kunnen brengen, en dat je dan dichterbij kan komen dan je ooit in werkelijkheid kan komen. En dan een beetje op wikipedia lezen over het werk, en doorklikken naar de schilder. Of op andere woorden klikken en dan ben je zo een uurtje verder met lezen.
Maar eerst even weer op dat schilderij koekeloeren, en de verhalen aldaar eens tot me nemen. En dan te bedenken dat het uit de middeleeuwen stamt.
Daarom ben ik ook tegen restauratie, heb ik besloten, want nieuwe verf er overheen smeren doet afbreuk aan het oorspronkelijke werk.
Zie hier links een onlangs verhuisde woonwinkel, dit leeg achterlatend en zal nu wel omgebouwd worden tot woonhuis. Rechts het voormalige arbeidsburo, staat nu leeg te wachten op een andere bestemming.
En als ik hier zo naar de gevel kijk, ik vrees het ergste.
Maar dit zo laten maakt het er ook niet beter op. Aan de rechterkant is een jaar of tien jong, boven woningen en beneden een altijd leeg gebleven kantoorachtige ruimte.
Kijk, een roofvogel op het dak!
Beetje ingezoomd beter te zien, beetje dik voor een duif.
We hebben in Winschoten een Potgieterstraat en een Pottebakkerstraat.
Ze liggen ver uit elkaar en hebben niets met elkaar te maken.
En op het terrein van de onlangs afgebroken machinnefabriek verschenen onlangs deze borden en het Streekblad had er nogal lol om. Dat wilde ik zelf ook wel eens zien en zelf een foto van maken.
Ik vind de vlag van de provincie Groningen mooier dan die van Nederland.
En het volkslied van Nederland vind ik mooier dan die van de provincie Groningen.
Ik kreeg een papier in mijn brievenbus, en daar stond op dat het een flyer betrof. Ze gaan in de Marktstraat wat leegstaande panden slopen en de boel saneren en er is een website in de lucht!
Inmiddels doet ie het wel, maar toen nog niet, dus zocht ik even verder. Hmm, even google dan maar en als ik Marktstraat Winschoten in tik zie ik de volgende URL verschijnen:
He, dat is de website van de seksclub aan de Marktstraat! Even kijken wat ze te melden hebben, en wat er te zien is. Want als vanzelfsprekend ben ik daar nog nooit of te nimmer ooit zelf binnen geweest natuurlijk.
Ik zie foto`s van wat kamers, brandspuiten, en zelfs een aantal dames, eentje erg jong, maar gelukkig wel onherkenbaar.
En er bevinden zich maar liefst 13 kamers in dat klein ogend pandje. Ze zijn tijdelijk gesloten, lees ik.
Maar er is nog andere seksclub, aan de Rozenstaat, die site ook maar eens doorspitten:
Daar niet echt foto`s van de kamers, maar wel van de dames. Hier wel herkenbaar in beeld, toch herken ik er geen. Daar kan je eerst een drankje doen en daarna een dame. Of een stripteaseshow bewonderen, of escortservice.
En sommige zijn nu op kerstvakantie. En de club is over te nemen.
Vita Nova speelt de komische thriller 'Wittebroodsweken in villa Grafkuil'
Marjanne Graftak verheugt zich op haar wittebroodsweken met haar nieuwe echtgenoot Theo. Ze stelt zich voor dat ze die door zal brengen in een romantisch, knus, afgelegen huisje. Ze is nog maar nauwelijks de drempel over gedragen of ze ontdekt dat hun liefdesnestje (dat ter plaatse bekend staat als Villa Grafkuil) in werkelijkheid ooit een mortuarium was.
Het spookt er, heeft allerlei geheime gangen en is ongeveer zo gezellig als een vleermuizengrot en ligt zeer afgelegen. Een werkster die steeds verdwijnt, een redactrice van een uitgeverij die sarcastische opmerkingen maakt, een spook dat met een bijl zwaait en studenten die een grap voor het Halloweenfeest willen uithalen maken inbreuk op Marjanne haar privacy.
Tel daar nog bij op een niet al te snuggere politieagent die naar een ontsnapte psychopaat zoekt . Een avond vol hilariteit, chaos en gelach.
Dat boven de streep is de aankondiging op de site. Het betreft een toneelstuk van de Winschoter toneelvereniging Vita Nova.
Vita Nova is opgericht in 1945, om de mensen wat vertier te geven na die sombere oorlog. En nu bestaan ze maar liefst 70 jaar en ze zetten voort.
Ze gavens eens buitenvoorstellingen op lokatie, en dat heb ik toen gezien. Toen besloot ik om ook hun jaarlijkse toneelvoorstelling eens te bekijken. En het is ook nog eens zo, ik ga regelmatig naar De Klinker voor profesionele voorstellingen, dan wil ik de lokale amateurs ook wel eens zien.
Op de vrijdagavond ging ik naar Hekman Muziek, één van de kaartjesverkooppunten. Hekman is een echte platenzaak en zit al eeuwen op dezelfde plek, aan het eind van Torenstraat, tegenover een Chinees, en tussen allemaal lege en afgebroken panden. Er waren geen klanten, toen ik binnenkwam was het maar even of de verkoopster kwam van boven. Ik kocht een kaartje voor de voorstelling van morgen, 15 euro, en dat kon nog, niet uitverkocht dus.
Op vrijdag de generale repetitie, op zaterdagavond de premiere en op zondagmiddag nog een matineevoorstelling.
Het was zaterdagavond tegen acht uur en ik wandelde naar De Klinker. Ze hadden kapstokken bij de ingangsbalie neergezet, dus ik hoefde niet naar de garderobe. Even wachten op PLING PLONG en we konden de trap op, naar de RABOZAAL.
De RABOZAAL, met waarschijnlijk een bank als sponsor die zo arrogant is de eigen naam er aan te verbinden, is tevens de bioscoopzaal, met plek voor 162 stoelen, kan omgebouwd worden tot theater. De GROTEZAAL met 644 stoelen vol krijgen lukt niet, en dat met een inwoneraantal van 18.000 zielen en in de hele gemeente bijna 40.000.
De tribune staat zo opgesteld dat we heel mooi op het podium neerkijken. We kregen eerst een toespraakje, welkom en zo, en de burgemeester was ook aanwezig en spendeerde ook nog wat woorden. De eveneens dit jaar jubilerende Winschoter Stadsjournaal, 50 jaar, maakte filmopnames. (Dat is iets anders dan de lokale televisie)
En toen begon de voorstelling. Nou, boven de streep ziet u het verhaal en het ging verder en toen was het pauze.
We moesten naar beneden voor de koffie, en dat koste me twee euro (omgerekend 4 gulden 40!) En toen de tweede helft.
Prachtig gespeeld, mooi verhaal en er zaten zelfs Groningse grapjes in verwerkt. Toen het afgelopen was ben ik nog naar de afterparty geweest, in cafe carambole.
Daar trad een coverband op, toegang 5 euro, maar Vita Nova bezoekers konden het hun kaartje gratis naar binnen, en dat deed ik dus. In De Klinker hoefde ik het kaartje helemaal niet eens te laten zien, maar in het cafe werd die ingenomen. Ik kocht een glas cola, 2 euro, en toen de band een pauze hield hield ik het ook maar voor gezien en ging lekker naar huis.
Het zesde theaterprogramma van het succesvolle duo Plien & Bianca zorgde vorig seizoen voor lovende recensies en uitverkochte zalen. Was je net te laat met het kopen van kaarten, dan is dit je kans. “Voor wie het duo al eens zag is ‘Gaat het nog door?’ een feest van herkenning. Anders is het gewoon een feest”, schreef Dagblad van het Noorden. De grappigste vrouwen van het land trakteren je op een heerlijke mix van hartverscheurende humor en ontroerende hilariteit en laten zien waarom ze tot de top van het Nederlandse cabaret horen. Er wacht je weer een onvergetelijke stoet van typeringen; van glitterkleuters tot sneue jazzzangeressen en een ballet duo in paniek.
Nou, bovenstaande stond dus als aanbeveling op de site van De Klinker en het betrof de voorstelling van Plien en Bianca: Gaat het nog door? En het ging door, en ik zat er bij en keek er naar.
Ik vetrok tegen acht uur van huis, wandelde naar De Klinker en na het ophangen der jas was de zaal al open dus ik kon meteen doorlopen naar mijn plek. Het was compleet uitverkocht, alle 664 stoelen bezet.
Links van mij kwam een zeer luid lachende meneer te zitten die de hele avond doorgenoot. Twee plekken rechts van mij zat een mevrouw met een zeer aanstekelijke schaterlag. Dat ondervond ik allemaal tijdens de voorstelling. Wat u net boven de steep al las kan ik slechts onderstrepen.
Ze spelen vlug, ze spelen goed, het is lachen en lol en absurd. Mooi decor en veel verassende elementen. En heel veel vieze praat, op het vunzige af.
Het publiek was wel een beetje hoesterig, en af en toe wilde er een applaus opkomen maar dan waren de dames alweer met de volgende scene bezig. Op een gegeven moment duurde het wel erg lang voor het pauze zou worden, zo lang dat ik er niet meer op rekende dat er nog een pauze zou komen. En dat klopte, ze speelden door, er was geen pauze. En dat vind ik ook wel prima.
Toen het geheel was afgelopen nam ik een flesje cola, want bij de prijs inbegrepen.
In de hal stonden twee muzikanten muziek te maken, iets met toetsen en een saxofoon. Deze heren heb ik wel vaker gehoord, ze doen het leuk.
En toen weer naar huis, na een fijne avond. En ik keek nog even naar de hoes van de videoband van Zaai, binnenkort maar weer eens afspelen.
