En weer was er brand in een varkensboerderij, en ditmaal in de diervriendelijkse varkensfokker van Nederland, in Beerta, ten noorden van Winschoten. Er is wel eens een open dag geweest, ik ben nooit weten kijken.
Een deel van de dieren kon in veiligheid worden gebracht. En er konden lange tijd geen treinen rijden, want de bluswaterslangen lagen dwars over het spoor.
Die varkensboerderij had een Beter Leven Keurmerk 2 sterren van de Dierenbescherming. Vorig jaar zijn er stiekem opnames gemaakt van zieke, kreupele en dode varkens en biggen, maar na een inspectie van de Dierenbescherming voldoet het toch. Met als argument: ,,Je moet niet vergeten dat Ten Have meer dan vijfduizend varkens houdt en dan gaat er wel eens wat mis."
Ik vind dat zieke, kreupele en dode varkens niet goed te praten zijn, neem dan geen vijfduizend als je dat niet aan kan!
En dan kan men zeggen dat ik geen vlees meer moet eten of dat het vlees anders zo duur wordt dat alleen de rijken het nog kunnen betalen. Maar dan nog steeds vind ik zieke, kreupele en dode varkens geen goed idee.
Grootste oorzaak verdroging niet klimaatverandering, maar slecht waterbeleid, meldt de NOS. En dan lees ik dat hele stuk en nu weet ik hoe het zit, en op het eind zakt me de moed in de schoenen:
Vorig jaar kondigde het kabinet aan het grondwaterpeil te willen verhogen om CO2-uitstoot te verminderen en verzakking van huizen tegen te gaan. In plaats van het grondwaterpeil aan te passen aan de behoeften van landbouw en industrie, moet de staat van water en bodem sturend worden.
,,Een goedbedoeld voornemen, maar boterzacht", zegt Van den Eertwegh.,,Het is geen wet, dus het biedt geen garanties."
Ook Witte is sceptisch. Hij wijst op een motie die de Tweede Kamer in 1990 aannam waarin werd beloofd de verdroging van natuurgebieden in het jaar 2000 met 25 procent terug te dringen. ,,En in 2010 zou het 40 procent zijn. Dat beleid is gewoon niet uitgevoerd."
Een feit is dat een miljoen huizen dreigt te verzakken en te verscheuren, door een te lage waterpeil dat omhoog moet, en dat het voor natuurgebieden beter is als ze stukken natter zijn. Maar ja, de BBBoeren willen een lage grondwaterstand zodat ze met hun steeds groter wordende machines over hun ongeasfalteerde landerijen te rijden.
Dat er klassejustitie bestaat, in zowel Nederland als Belgie en op de rest van de wereld vast ook wel, moge bekend zijn.
Heel erg natuurlijk, dat rijkeluiskinderen anders behandeld worden dan mensen van een andere stand. Peperdure advocaten lijken wel alles voor elkaar te krijgen. Vederlichte straffen voor superzware verwijten, maar evengoed, zo werkt nu eenmaal de rechtspraak.
Wie het er niet mee eens is, en dat mag, kan proberen er iets aan te doen. Protesteren of actievoeren of een instantie benaderen.
En wat we dus vooral niet moeten gaan doen is voor eigen rechter spelen. In de ,vooral Belgische, media was er erg veel aandacht voor een zaak maar werden de namen van de verdachten geheim gehouden.
En toch zijn er nu mensen die de namen bekend hebben gemaakt, als een soort van wraak dat ze niet wegkomen met een makkelijke straf, maar dit is toch iets wat we niet moeten willen. De gevolgen zijn niet te overzien, nu al wordt een restaurant lastig gevallen, en dat is dan alleen nog maar online...
Ik pleit er voor om geen strafzaken meer te behandelen in de media. Gewoon de feiten vertellen en de uitkomst wat betreft de straf, en verder niks, geen details.
Ik keek even of hij er ook was en hij keek even wie of ik was.
De Marktpleinkerk in Winschoten is al bijna 800 jaar en nog steeds in gebruik.
Achter de Marktpleinkerk was onlangs het Nederlandse muziekfeest Sterren op het Marktplein en dit was vlak voor de opening.
Dit was de rij wachtenden tot de voormalige kijkshop toe.
En toen het geheel gevuld was, het duurde tot 02 uur.
Afgelopen donderdag was er een openbare inloopavond over de toekomstplannen voor het centrum van Winschoten in de Markpleinkerk.
Er stonden panelen, er waren mensen om vragen te beantwoorden, er waren animatiefilmpjes als vervanging van maquettes, plattegronden, plannen voor de nabije toekomst en de plannen voor daana.
Plannen genoeg, eerst een nieuw gemeentehuis en het ziekenhuis aanpakken en de brandpanden in de Langestraat,
Veel gebakken lucht natuurlijk, het lijkt me meer om de mensen bezig te houden, ontwikkeling moet immer doorgaan.
Treeplank, een dromerig liedje gezongen door Jacqueline van Benthem.
Er klopt niks aan dit liedje, te lange zinnen, te korte zinnen, niet rijmend, geen verhaal, al lijkt het daar eerst wel op, en dan het einde is dan het refrein een paar keer achter elkaar.
En er klopt ook niks aan het filmpje, het zijn namelijk vogeltjes, en die vliegen en die fladderen, de hele dag maar door.
Al reeds op de vrijdag begonnen ze met wat dingen neerzetten op het Marktplein, zoals het podium en de sanitaire voorzieningen. In de loop van de zaterdag kwamen er nog vlaggetjes bij en hekken en tafels en bierbarren en hoe alles ook heet.
Zondagmiddag ben ik naar het stadspark geweest, aldaar werd de jaarlijkse Dag van het Park gehouden. Een looproute komt langs ruim 30 punten alwaar vereningen zich presenteren.
Het leukste was om te kijken en te luisteren naar muziek en dans. Anderen genoten weer van de diverse sporten of de vele eetgelegenheden. Een ritje in een kar met paard, een klimpartijtje of spelen met op afstand bedienbare auto`s.
Heerlijke wandeling, heerlijk weer, heerlijk stadspark.
Om half acht zou het feest Sterren op het Marktplein beginnen, dus ik zat klaar op mijn balkon. Wat een rij mensen, helemaal tot de HEMA aan toe. Ieders telefoon, of uitgeprinte kaartje werd gezien, en vrijwel alle mannen werden gefouilleerd. Het duurde een uur voor de rij verdwenen was, maar er bleven wel aldoor nieuwe mensen binnenkomen. En druk dat het tussen de hekken werd, mensen moesten in de rij staan om muntjes te bemachtigen. Maar de sfeer was natuurlijk prima en gezellig, en na een uur plaatjes en een DJ werd het tijd voor de artiesten.
Niet geheel mijn smaak, maar ik mopper niet, ik neem alles zoals het komt en zo maak ik dit ook eens mee. Om half acht zag ik nog een leeg veld, om half negen was die vol, hoeveel kaartjes er verkocht zijn weet ik niet, ik weet wel dat het uitverkocht was. En dat veel mensen ook weer van het terrein af gingen en er weer in, de doorgang was op zich vrij nauw dus mensen moesten wachten, en als ze buiten waren en moesten pissen deden ze dat tegen de kerk aan. De sanitaire voorzieningen bevonden zich in zijn geheel op het terrein zelf.
Maar verder verliep volgens mij alles wel prima, na middernacht deed ik een poging tot slapen dat lukte prima. De enorme rotzooi werd een dag later opgeruimd en in de loop van pinksteren vrijwel de rest. De vlaggetjes zijn ook weg, er staan alleen nog wat dranghekken.
Op tweede pinkterdag was er weer de pinkstermarkt bij de haven en industrieterrein. Dit keer met een automeeting en vrachtwagen trekken en veel lawaai en gezelligheid. Werderom een fijne wandeling met fijn weer.
Van de Molukkers die 70 jaar geleden in Nederland arriveerden, woonden enkele honderden lange tijd in de Carel Coenraadpolder. Vanaf 1 september 1953 tot 1961 woonden tachtig voormalige Molukse KNIL-militairen en hun families in Kamp CC-polder aan de rand van de Carel Coenraadpolder-polder. Een informatiebord bij het huidige Ambonezenbosje herinnert nog aan het toenmalige barakkenkamp.
De militairen kregen bij aankomst in Nederland ontslag en werden ondergebracht in eenvoudige barakkenkampen. Terug naar de Molukken was op dat moment geen optie en blijven in Nederland was tijdelijk. Maar in de loop van de jaren blijkt dat tijdelijk ook heel lang kan duren. Een hele generatie groeit op in een barakkenkamp. Hoeveel invloed hadden die ervaringen op je leven. In deze documentaire blikken Rudy, Coosje, Wim, Anitha, Josje en Djebe terug op hun tijd in het woonoord en de uitzetting die in 1961 volgde.
RUMAH TUA
Voorafgaand aan De Uitzetting wordt de documentaire ‘Rumah Tua’ van Lizette Mataheru uit 2010 vertoond.
In ‘Rumah Tua’ (ouderlijk huis) staat Oma Au centraal. Zij wil nog één keer terug naar haar vaderland. Eén keer, voordat het niet meer kan. Haar grootste wens is om dat met haar kleindochter Lizette Mataheru te doen. Lizette gaat met haar mee. Eindelijk kan zij het land zien waar oma Au altijd over heeft verteld, kan haar laten zien waar ze vandaan komt. Maar hoe bereidt zij zich daarop voor met in haar achterhoofd de gedachte dat ze oud is en wetende dat het de laatste keer zal zijn? We zien de mentale voorbereiding van oma Au die duidelijk wordt in gesprekken met haar kleindochter. In een familie die gekenmerkt wordt door het 'Indisch zwijgen' doorbreekt Lizette de stilte, ze stelt vragen die niemand ooit aan oma Au heeft gevraagd en leert haar oma en haar geschiedenis beter kennen. Een leven dat exemplarisch is voor de Molukse geschiedenis.
Na afloop gaat Els Buseman in gesprek met enkele hoofdpersonen uit ‘De Uitzetting’. Ook zal muzikant Selwyn Matrutty met zijn Selwyn Sessions te horen zijn.
Deze bijzondere filmavond wordt georganiseerd door Filmcollectief Groningen in nauwe samenwerking met Cultuurhuis De Klinker, Filmliga Winschoten en het Cultuurhistorisch Centrum Oldambt.
En daar ben ik afgelopen donderdagavond met mijn vader naar toe geweest. Het stond eerder aangekondigd in het Streekblad, mijn pa liet mij dat lezen en we besloten om samen te gaan. Het was helemaal uitverkocht, toch zag ik nog voldoende lege plekken. Maar ze hebben in elk geval al een tweede vertoning in de agenda staan.
Een film over mensen die als kind op de plek van dat Ambonezenbosje gewoond hebben, toen nog een barakkenkamp, helemaal ten noorden van Winschoten, Hongerige Wolf voorbij, pal tegen de laatste zeedijk aan, verder weg kon niet.
De documentaire werd eerst door een mevrouw aangekondigd, en we kregen ze achter elkaar te zien, zonder pauze. Er zaten best een hoop Molukkers in de zaal, ik zag ook de burgemeester en nog wel meer bekenden. Er werd gelachen, vooral tijdens de eerste film, de tweede was wat confronterender, een zin die me is bijgebleven: De Nederlandse regering is niet te vertrouwen! En zo is dat.
Na de films was er nog een gesprek met de regiseur en de deelnemers, dit vond plaats in de luidruchtige foyer, die gewoon overloopt in de luidruchtige theatercafe. Natuurlijk begrijp ik dat er geschonken moet worden, maar dat gebabbel had ook wel gewoon in de grote zaal gekund, nu heb ik er zo weinig van verstaan dat ik vroegtijdig vertrokken ben.
