Sinds begin dit jaar ben ik elke zaterdag thuis bezig met wat schilderwerkzaamheben.
Zo tussen 11 en 14 uur, lekker kort.
En dan ga ik om 11 uur eerst het kippenhok schoonmaken en de ren omspitten, en rond het middaguur wordt er ook nog brood gegeten.
Het kippenhok en de garage zijn compleet van hout, dat moet dus een beetje onderhouden worden.
En her en der zitten nog wat deuren en raamkozijnen aan het huis.
Afgelopen zaterdag schilderde ik de zijkant van de garage, en wel die kant waar ook de schutting zit die op de erfscheiding met de buurman staat.
De ruimte is dan net een metertje, dus de onderste planken was niet makkelijk bijkomen.
Rekken en strekken en in rare houdingen staan.
Toen de klus geklaard was, en spijkers met koppen net afgelopen, op radio 2, voelde ik wat pijn in mijn rug.
Vervolgens ging ik met Quandy aan de wandel.
Eerst met de fiets naar het babybos, en daar een rondje lopen, en dan weer terug, een tocht van anderhalf uur.
En dat was me een partijtje zwaar joh, mijn rug deed steeds auwer.
Toen ik thuiskwam kon ik niet anders dan helemaal krom lopen.
Er zat duidelijk iets verkeerd in mijn rug.
De korte avondwandeling duurde langer dan me lief was.
Als ik zat was er niks aan de hand, maar lopen, dat ging niet echt.
Een warm bad, wat zalf en wat pillen, het zal best helpen, maar ik voelde daar niks van.
Zondagochtend was het helemaal fout.
Nou ja, Villa Achterwerk kijken ging prima, maar toen dat afgelopen was en ik uit bed wilde was ik wel een kwartier bezig!
Mijn benen wilden niet in een bepaalde positie, dat toch echt nodig was om op te staan.
De hele dag liep ik als een oud mannetje, en ik dacht, als dit leven is, zo hoeft het voor mij niet.
In de avond werd het niks beter, en ik besloot om op maandagochtend te besluiten me voor het eerst in mijn leven ziek te melden of niet.
Wonderlijk genoeg ging het maandag iets beter, dus ik ging toch naar mijn werk.
Op internet had ik al gelezen dat je in beweging moet blijven, dus als ik me ziek zou hebben gemeld had ik toch de halve dag stilgezeten.
En gaandeweg de week gaat het elke dag een beetje beter.
En ik had vanavond al het gevoel dat niet iedereen me meer nakijkt.
Ik heb al 34 jaar rondgelopen zonder gebreken of ziekte, en dit was een onaangename kennismaking.
Tot zover dan mijn eerste, en hopelijk laatste, logje over mijn lichamelijke kwalen.
Ik heb iets met de avondvierdaagse, maar toch ga ik niet kijken.
En dan doel ik op de avondvierdaagse in Winschoten, waar ik toch wel een keer of tien aan meegelopen heb.
Als kind zijnde kon ik altijd kiezen of ik meeliep met de sportvereniging, of met klasgenoten van school.
Sport won het altijd, want van school mocht je geen snoep meenemen, of je moest het delen, en dan het liefst een appel.
Kleine kinderen liepen vijf kilometer, de wat grotere tien.
Voor de fanatiekeling was er nog een route van vijftien.
Een keertje was ik begeleider bij allemaal kleintjes, en dat was maar vijf kilomter, maar minder zwaar dan met niet kleuters de volle vijftien lopen.
De laatste avond was altijd het mooist.
Verzamelen en lang wachten in vakken op een plaatselijke voetbalveld.
En dan om acht uur vertok de eerste muziekcorps gevolgd door de rest, in een grote optocht door de stad.
Familie stond dan altijd ergens langs de route, en dan kreeg je onderweg bloemen van ze!
Iedereen in je groep kreeg bloemen, en allemaal van eigen ouders, grootouders, ooms, tantes, neven of nichten of andersinds.
Het heeft toch wel iets, muziekcorpsen, vlagvertoon, optochten.
WINSCHOTEN - Ongeveer 5000 deelnemers aan de avondvierdaagse in Winschoten werden vrijdagavond feestelijk binnengehaald. De vierdaagse in Winschoten is de grootste in het Noorden.
De afgelopen week liepen de deelnemers vijf, tien of vijftien kilometer in en rond de Molenstad. De vierdaags eindigde in de traditionele intocht. Ook dit jaar trok deze veel publiek. De wandelaars werden zoals altijd begeleid door verschillende muziekkorpsen uit het Noorden, achttien in totaal. De korpsen liepen mee in de tocht van drie kilometer door het centrum van Winschoten.
Elke zaterdagnacht rond middernacht is het weblogachtige tv pogramma De NON op de VPRO.
En nu viel daar een gesigneerde WC borstel te winnen, voor degene met de leukste vraag.
Mijns inziens had ik toch best wel een leuke vraag, maar de prijs werd vooralsnog niet uitgekeerd.
Onlangs zag ik een voorstelling van Bert Visser in Carre in Amsterdam.
Ik hoorde voor het eerst van Bert Visser toen hij op radio 3 Jack Spijkerman verving in de Steen en Beenshow, van de VARA.
Later zag ik ook zijn cabaretvoorstellingen op tv.
Bert is leuk.
Bert werkte ook eens mee aan het mooiste radioprogramma dat Radio Noord ooit gekend heeft.
Ik schrok een beetje toen ik het jaartal zag, bij de clip die ik zocht en vond.
Ik luisterde toen elke zondag trouw naar Half Put Half Hemelwotter, met Arno van der Heyden.
Het had het meest weg van Spijkers met koppen, en kon het gat opvullen dat de VPRO achterliet toen ze van radio 2 verbannen werden.
Rechtsreeks, met humor en een serieus onderwerp, en een bandje.
Toen speelde Bert Visser eens mee, er werd een plaat gemaakt, sommige mensen snapten het niet helemaal, en daar komt de Groninger humor om de hoek kijken.
Het is volgens mij typisch Groningse humor om mensen op het verkeerde been te zetten, en dat stug vol te houden.
En dan zo grof als maar mogelijk!
Harrie Poeste, bordeelhouder in Beerta. Hij wilde met alle geweld een CD opnemen met Trio Put. Dat resulteerde na lang aandringen in de regionale hit "ain, twai, drai...t gait om de neukerai" geproduceerd en gefinancierd door Arno van der Heyden. Het nummer bracht een vermogen op, alle CD's waren binnen de kortste keren uitverkocht. Maar Harrie Poeste is met het geld en de noorderzon vertrokken. Tot op de dag van vandaag heeft niemand ooit meer iets van hem vernomen. Men zegt, dat hij naar Thailand is gegaan.
Als u nu een rood kruisje ziet is er iets niet goed, u behoort Quandy te zien die kijkt naar de weerspiegeling van de zon in het water.
Dan neem ik u nu weer mee naar pinkpop, en dit was het eerste bord dat me opviel.
Het tweede bord dat me opviel heb ik er maar half op. Men kan wel zeggen dat ik op het schermpje moet kijken, maar ik heb geen schermpje, bovendien is die boom ook heel erg mooi. Op het bord stond, Pissoir.
Tijdens een concert keek ik acherom, en zag dit bord.
Na het concert wurmde ik me weer naar buiten, op naar de volgende.
3fm was er ook, daar gingen ze hun plaatjes draaien.
Wie geld over had kon het daar kwijt.
En dit was de laatste foto die ik maakte, bij de uitgang.
Dan koel ik nu even weer af met een momentopname van het Sterrenbos in Winschoten.
En ik sluit af met Rody, de hond van mijn zwangere zusje.
Elk jaar krijg ik drie weken vrij om op vakantie te gaan. En elk jaar ga ik dan ook op vakantie. Ik ga altijd ergens naar toe waar ik nog nooit eerder geweest ben.
Zo heb ik al de noordkaap gezien en gibraltar. Zo heb ik een paar voetstappen in Rusland liggen en op wat Canarische eilanden. En ik heb nog wel meer gezien, en hopelijk zal er nog veel meer volgen.
Wegens omstandigheden kwam ik vorig jaar niet verder dan zeeland. Dit jaar zijn er weer omstandigheden, wel minder vervelend, en ik ga ook wat minder ver.
Mijn werk bestaat voornamelijk uit het schilderen van rijtjeshuizen.
Momenteel werk ik in een huizenblok waarvan de eerste woning bewoond wordt door een computerexperd.
Daarnaast een stel waarvan de man nogal in de knoop zit met zichzelf, want hij doet een opleiding, en heeft een vrouw en kind thuis.
Daarnaast woont een zwijgzaam gezin.
Daar weer naast woont een groot gezin, vader werkt de hele dag, een stuk of vier zoons gaan naar school, en moeder is zit de hele dag thuis te blowen, en pa neemt eentje als die weer thuis is.
Daar weer naast woont een mevrouw die alleen woont, en thuis is omdat ze onlangs een autoongeluk heeft gehad.
Wat daar naast woont weet ik niet, daar is nooit iemand thuis.
Daar weer naast woont een gescheiden mevrouw, die al heel wat meegemaakt heeft in het verleden.
Van oorsprong komt ze uit brabant, maar ze spreekt wel Gronings, met een zachte g.
En aan het eind van dit blokje woont een bejaard, maar kwiek echtbaar.
Wat nu even grappig is als merkwaardig:
We kregen een kopje koffie bij de mevrouw met de zachte g.
En op een gegeven moment kwam het gesprek over haar problemen met de laptop.
Ik tipte: "Nou, vraag de buurman van de eerste woning of die er even naar wil kijken, die man is computerexperd"
Mevrouw met de zachte g: "Doet die wat met computers dan? fijn dat ik dat even weet"
Conclusie:
Mensen kennen niet de medebewoners van hun eigen straat.
En dat is in mijn straat niks anders.
Ik ken de meeste wel van gezicht, maar dat is niet echt kennen.
(Ik zou best eens in mijn eigen straat willen schilderen eigenlijk, dan leer ik die mensen ook eens kennen)
Op de A7 bij Slochteren is dinsdagmorgen een driedimensionaal kunstwerk geplaatst.
Het beeld staat vlakbij de plek waar 50 jaar geleden de Slochter gasbel werd ontdekt.
De gasbel is waar Nederland zijn welvaart aan te danken heeft.
Het kunstwerk verbeeldt een aardgasmolecuul en komt in de middenberm te staan ter hoogte van Kolham.
Marc Ruygrok maakte het beeld.
Het kunstwerk is een kado van de NAM, Gasunie en GasTerra aan de gemeente Slochteren.
En ik vind het een prachtig ding, en een prachtige lokatie ook.
Woensdagavond wordt het uitgelicht.
Koningin Beatrix zal het beeld volgende week onthullen.
Nu kwam ik het kunstwerk al tegen op youtube.
Dus de vorstin kan lekker wegblijven, want ik onthul het nu, bij deze:
