Ik ben weer eens op vakantie, ditmaal Almere, en vandaag eens wat fietsen gehuurd en ik fietste zelf mee op de vouwfiets.
Ik had twee missie`s vandaag, te weten de olifanten en het kasteel.
In beide gevallen kon ik er niet heel dichtbij komen, maar het ging natuurlijk ook meer om de fietstocht er naar toe.
De olifanten zijn lelijk, het kasteel is lelijk, eigenlijk is heel Almere wel lelijk, maar dat is natuurlijk ook een kwestie van smaak.
Gelukkig viel het nog mee met de regen, er viel minder dan verwacht, maar droog bleef het ook niet.
Het navigeren met een mobiele telefoon is uitermate handig, voorheen gebruikte ik altijd mijn garminnavigatie uit de auto en deed ik het op wegbewijzering en gevoel, en nu vertrouw ik blind op google.
Google heeft soms een heel eigen mening waar bijvoorbeeld de olifanten zich bevinde n, daar zag ik niks, dus ik moest maar zelf uitzoeken waar ze voor mij zichtbaar waren.
Almere heeft heel veel fietspad, en ook veel busbaan, en het lijkt alsof overal maar wijken gebouwd zijn.
De teksten hebben niet per se iets met onder of bovenstaande foto te maken.
Het gaat om het geheel, en wat op de foto staat ziet u zelf immers wel.
Ik ben op vakantie in eigen land, en als je alles zo`n beetje al gezien hebt beland je vanzelf wel een keer in Almere.
Op zich trekt het me niet, maar ik vind het wel interessant, hoe lelijk men toch bouwen, maar soms is het ook wel mooi, kwestie ook van smaak natuurlijk.
Tegengekomen en opvallend genoeg om vast te leggen.
Net als ik er ben zijn ze het hele station aan het verbouwen, ik zou zeggen, als je dan toch een compleet nieuwe stad gaat bouwen, doe het dan meteen goed. Maar wat dat betreft is Almere net als andere steden, het is nooit gereed.
Het hoogste gebouw van Almere, 130 meter, en vanaf de camping te zien.
Niks mis met een stoep, lijkt mij.
Ik wilde toch eens kijken beneden de zeespiegel, want zo heel lang zal dat vast niet meer duren.
Er zijn mensen die houden van strak en rechte lijnen.
De camping is prima, maar niet vlakbij het stadscentrum, zoals was vermeld.
Ik ben met de auto naar een parkeergarage gereden, maar vanaf de camping op de vouwfiets heb ik een rondje gereden door waterwijk.
Pebbles on the beach is geen Ronflonflonnummer, echter wel gezongen door Jacques Plafond, en daarom wel zo passelijke beelden er bij van mijn eigen plafond, gefilmd vanaf mijn stofzuiger. En nog wat stoelpoten en ik schiet zelf ook nog voorbij.
In het kader van oude filmpjes opnieuw posten komt de goede oude Quandy weer voorbij, toen hij nog jong was.
Qyandy leefde van 12 september 2007 tot 20 september 2019. Hij kwam bij ons op 9 november 2007 en vanaf toen ben ik hem wekelijks gaan filmen, later maandelijks. In maart 2008 was hij dus zes maanden, en dit is het negentiende filmpje in de Quandy Binge Wachting Lijst, waar ze dus uiteindelijk allemaal in gaan komen.
Dit kunstwerk, want dat is het, heeft 40 jaar lang in een binnenplaats in het kantongerecht gestaan.
Ik herinner mij nog wel dat ik daar met mijn middelbareschoolklas eens een dag was om wat zaken bij te wonen. En dat ik toen dit kunstwerk zag staan op de binnenplaats van dat gebouw, en ik wist dat rechters, advocaten en de daders en wellicht slachtoffers dit ook allemaal zagen. Een binnenplaats als groene oase met dit kunstwerk er in, mja, ik weet niet, ik word er niet heel blij van.
Maar omdat het kantongerecht is opgeheven en het gebouw een gezondheidscentrum is geworden en ze aldaar de binnenplaats willen opheffen, werd dit maar naar het stadspark verplaatst, tussen al die rozen en al heel wat andere kunst.
Deze panelen stonden er ook, want dat was slechts zeer tijdelijk.
Het ging natuurlijk ook om het hele proces, van bedenken en uitvoeren en neerzetten en ook weer weghalen.
Of het uit elkaar gesloopt is of nog ergens anders tentoongesteld of ergens bewaard wordt, ik heb het in elk geval vastgelegd, niet alles, slechts even een indruk.
Kunst in het rosarium in het stadspark in Winschoten.
Daarom is één van de bijnamen van Winschoten ook wel Rozenstad.
Nabij de grootste zwerfkei van de provincie Groningen en tevens de enige echte regenboogzebrapad, dit alles had ik al eens op de foto gezet en toen zei ik er bij dat dat weer zeer nabij 320 verschillende soorten rozen was.
Deze flat in verval raakt nog steeds verder in verval.
Tot zover deze vier, de volgende vier ben ik mee bezig.
Ik blijf me verbazen, en ik verbaas me nog wel het meest dat ik me er zo over verbaas. Vandaag was mijn laatste werkdag voor de vakantie, en vanwege de maatregelen was er geen samenkomst maar kwam de uitvoerder langs met wat leuks, een koelkasje met inhoud, erg leuk.
Maar daar doel ik niet op als ik het over mijn verbazing heb. Ik was wat eerder vrij, zeg maar midden op de werkdag, dus ik had mooi even de tijd om de auto door de wasstraat te rijden. Natuurlijk koos ik de grootste, snelste en modernste wasstraat van noord Nederland, te Winschoten, en daar was ik meteen al verbaasd, er was een wachtrij van twee auto`s! Niet erg hoor, aldaar kunnen ze er tientallen per uur aan en het schoot ook flink op. Maar het feit dat op ditzelfde moment tientallen anderen hier met hun voertuig waren, midden op de werkdag. En dan het besef dat dat dus altijd zo is, ik verwonder me er over.
Zo verwonder ik me ook elke maandagavond als ik langs de MCDonalds naar de supermarkt fiets, dat er dus altijd een rij auto`s staat bij het loket waar ze het door de autoraam kieperen. Oke, het is één minuut van de snelweg, dat heeft er ook mee te maken, maar de drukte verbaast me wel.
Het gaat altijd maar door, en ook op het Marktplein leeft het weer, tot middernacht.
