Ik was onlangs een lang weekeinde in Amsterdam. Als ik een krul zie maak ik er ook meteen maar gebruik van, ik weet nooit of ik er nog eentje tegenkom.
Met een lege blaas ging ik het gratis toegankelijke openbaar kunstwerk Het Holocaust Namenmonument in.
Het is prachtig, met die weerspiegeling, en er wappert een Palestijnse vlag.
Het is geen doolhof, ook geen kerkhof. Het is ruim, rolstoelvriendelijk, fietsen hoort niet.
En voldoende zitplekken om even te genieten van de zon, en de gedachten die duizelen van al die namen. Het verleden is erg, het heden is ook erg. Zo jammer.
Ik ben wel eens op eerste maandagen van de maand om twaalf uur smiddags op mindere hoogtes geweest. Hogere hoogtes hoop ik nimmer mee te maken, maar toch, dit is prima te doen.
En dan heb ik nog een klacht, en omdat ik niet weet aan wie ik die moet richten zet ik hem hier maar neer. Ik vind het uitermate vervelend dat de VPRO Meisjes van de Goede Herder om half negen wordt uitgezonden terwijl precies op datzelfde moment op het andere net VPRO Plakshot is, gevolgd door VPRO Makkelijk Schoren. Luxeproblemen, ik weet het, maar zeer onhandig geprogrameerd. En ook erg jammer dat VPRO Frontlinie om half elf is, dan lig ik al in bed.
Waar de twee leeuwen nog altijd waken aan het Amsterdam-Rijnkanaal, met een uitizicht die er voorheen nog niet was.
In het begin van deze eeuw waren er vrij veel internetcafes in Amsterdam, waar ik elk jaar wel eentje van bezocht, nu nooit meer, nu zijn er ontzettend veel badeendjeswinkels, die bekijk ik alleen van buiten.
Op de Dam in Amsterdam kan men zich laten voorlichten over de situatie.
En ik sluit af met de binnenkant van de ongeveer 800 jaar oude Marktpleinkerk in Winschoten, zulk oud spul kennen ze in Amsterdam niet.
Op en rond camping Zeeburg in Amsterdam leven veel dieren, eenden waggelen zelfs de voortent binnen, maar ze mogen niet gevoerd worden natuurlijk. Daarom staan overal dit soort bordjes.
Over eten gesproken, elke keer voor ik in een restaurant begin met eten maak ik er eerst een foto van.
In een prachtig straatje in Amsterdam een stoeptegel met een tekst, even vastleggen.
Het Paleis op De Dam is altijd in onderhoud, en dit jaar kwam ik deze vlaggen met grote regelmaat tegen.
Tot zover Amsterdam, nu terug naar het bevrijdingsfestival in Winschoten.
Voorheen had ik altijd een weersbestendige kaart van Amsterdam bij me, en ik kan zeer goed kaartlezen maar zeer slecht onthouden. Ik kwam toch altijd waar ik wezen wilde, en soms is een omweg juist fijn.
Tegenwoordig kijk ik op mijn telefoon die me gewoon op elk gewenst moment de juiste tramhalte en bijgehorend nummer geeft en vertragingen en afstanden en tijduren en ik vertrouw er blind op. En als ik dan even ergens zit te rusten en ik zie een standbeeld, dan zoek ik de informatie er even op.
In het Holocaust Namenmonument staat de tijd even stil, het staat er vol met namen. En vrijwel alles op alfabet, dus ik heb nog even gekeken naar wat familienamen, maar die zaten er niet tussen, dat had ik ook niet verwacht.
We mogen niet vergeten dat miljoenen mensen dat inmiddels echt wensen, en nog eens miljoenen hebben daar helemaal geen problemen mee. Miljoenen mensen vinden dat de publieke omroep overbodig is.
Leuk nieuws en idioot nieuws. Het idiote is dat ze toch iemand hebben kunnen vinden die premier wil worden van de extreem rechtse regering en hij heet Dick, is bejaard en hij draagt een stropdas.
