Soms word ik helaas niet altijd even goed begrepen, vandaag ga ik proberen daar eens duidelijkheid in te verschaffen. Neem van mij aan dat ik erg van webloggen hou, zelf logjes maken maar ook andere weblogs lezen, reageren en reacties krijgen. Het leukste vind ik het als iemand een totaal andere mening heeft dan ik, het liefst eentje die er haaks op staat. Die reactie kan ik dan weer gebruiken om mijn visie en standpunt nog beter te verduidelijken. Het is eigenlijk een eer als ik een reactie gebruik en het is geensinds mijn bedoeling om iemand persoonlijk te pakken.
Sjoerd heeft de volgende reactie geplaatst:
Uiteraard mag je een eigen mening hebben, maar speel dit niet op de man of de vrouw. Anders loop je het risico dat dadelijk niemand die mening meer wil horen.
Het is geensinds mijn bedoeling om een peroon aan te pakken, het gaat mij alleen om de mening. Die mening daar wil ik wat mee, daar wil ik mijn visie op geven, niet op de persoon.
Je bent volkomen vrij mijn blog wel/niet te lezen. Ik heb een eigen mening en stop die voor niemand onder stoelen of banken. Dát is nou vrijheid van meningsuiting, René. Leer er maar mee leven anders kun je net zo goed voor de staatsradio van Noord-Korea kunnen gaan werken…
Laat ik eerst even voorop stellen dat ik jouw weblog fantastisch vind. En je mening zeer waardeer. Ik vind het fijn voor je dat jij zo tevreden bent over de publieke omroep. Ik vind dat diezelfde publieke omroep mij tegenvoordig zeer in de steek laat.
Dat jij houdt van weer, verkeer, stampende hits en oppervlakkigheid verbaasde me wel, want op je weblog ben je wel erg breedsprakig en neem je overal de tijd voor, maar op de radio duld je zoiets dus niet. Ik zeg nergens dat ik iets heb tegen lulkoekbagger, ik hou daar juist van, vooral op de radio, maar ik had kennelijk beter flauwekul had kunnen zeggen.
Mijn mening was zeker niet tegen jou persoonlijk bedoeld, ik ging alleen tekeer tegen jouw mening. Maar daar reageer je dan weer niet op, lees eens verder dan de eerste zin!
Op je eigen log vertel je dat ik een hele blog aan jou gewijd heb, dat is echter niet het geval, er staan streepjes, het gaat over radio, ik kom met mijn visie en argumenten, maar dat laat je allemaal liggen.
Je sluit af met de opmerking aangaande Noord Korea, dat klinkt een beetje als "Rot op naar je eigen land" Dat kan je moeilijk zeggen tegen een Groninger, dus sluit je het maar zo laag bij de grond af.
Rietepietz heeft de volgende reactie geplaatst:
Ik ben blij met je “up-date” al had je het allemaal zeker wel anders kunnen zeggen . Je keert de laatste tijd weer wat terug naar je botheid vanuit je begintijd. De lezers nemen jou zoals je bent, zonder je met botte regeltjes te beoordelen. Misschien is wat meer waardering voor “de lezer” wel op z’n plaats.
Neem me vooral niet kwalijk. Of neem me vooral juist wel kwalijk. Zeg het me maar, dan kan ik weer zeggen dat ik mijn lezers zeer waardeer.
Ik geniet er erg van dat jij zo tegen zebraregenboogpaden bent. Als iedereen het altijd maar met mii eens is zou pas saai zijn.
Ook als ik ergens een reactie plaats kan ik fel van leer trekken, neem dat toch allemaal met een korreltje zout, net als het leven zelf.
Liefde en geluk, liefde en geluk, waar vind ik liefde en geluk.
Het heeft geen zin er naar op zoek te gaan, al is dat soms een aardig tijdverdrijf. Op een dag hoef je alleen maar om de hoek te slaan, en je loopt haar pardoes tegen het lijf.
Zo ben je alleen, zo ben je met z`n twee, liefde en geluk loert overal. Je loopt er tegen aan, het sleept je mee, met open ogen in de val.
Al mijn snode plannen zijn van de baan, ik ging juist zo lekker mijn gang. Maar ik kan er niks aan doen, het is niet te weerstaan. O, hiervoor was ik altijd zo bang.
Misschien is het voor eeuwig, misschien is het zo stuk. Denk maar niet dat je er iets aan doet. Liefde overvalt je, het is dom geluk. Waar je maar mee leren leven moet.
Beeld en geluid hebben niks met elkaar te maken maar het past toch goed bij elkaar. U hoort over liefde en geluk dat men schijnbaar zomaar tegen zou kunnen komen, en u ziet de liefde en geluk die ik gekocht heb.
Quandy had een knobbelje hangend aan zijn piemel. Het begon als een klein verdwaald lijkende tepel en hij werd groter en groter.
Aangezien hij geen last had en we toch elk jaar in december naar de dierenarts gaan voor zijn jaarlijkse inentingen lieten we het maar zitten tot het zover was. Inmiddels had de knobbel een omvang gelijk een klootbal.
Quandy was verder helemaal in orde. Hij is al reeds tien en heeft een zalfje voor zijn oren, druppels voor zijn gewrichten en prostaat, uierzalf voor zijn hals waar zijn huid soms wat te wensen overlaat, maar voor de rest redt hij het allemaal nog prima. En de knobbel kon ik het beste vergelijken met een wrat, aldus de dierenarts en hij bond er een strak bloedafknellend draadje om zodat de knobbel af zou sterven en er af vallen.
De knobbel kreeg al snel allerlei kleuren en toen het eenmaal pikzwart was beet Quandy het stuk. Een beetje een bloederige bende en een vies velletje aan zijn penis. Nogmaals naar de dierenarts, hij deed er kostenloos een nieuw draadje om, wederom superstrak.
En nu is plotseling de knobbel verdwenen, hoera!
Tot zover het verhaal van de knobbel aan Quandy zijn piemel. Geen idee waar die gebleven is.
Sinterklaas is weer terug naar Spanje, maar tegen het eind van dit jaar zal hij vast weer terugkomen.
Die ene doos is daar gewoon ondersteboven neergezet, net als het kadootje er voor.
Ik was in de laatste dagen van het vorige jaar eens in de Marktpleinkerk om deze tentoonstelling te bezoeken.
Allemaal goud, zilver en tin, de kerk werd in de nachten dan ook bewaakt.
Met op de achtergrond een schitterende kerstboom, en ook de schilderijen aan de muur heb ik weer eens bekeken.
Er was toen ook Winterwelvaart Winschoten, en er hing een kerstboom boven in de mast van een schip dat naast een patatzaak lag. Update: MCDonalds, zie de vlaggen.
Omdat ik liever geen mensen op de foto zet was deze achtergelaten bakfiets een buitenkansje.
Hoe meer mensen er bezwaren hebben tegen een regenboogzebrapad des te leuker ik het vind, en des te noodzakelijker het is.
Ik ben Julian Felix en een hele lange tijd geleden was ik hier eens gastlogger, Rene was toentertijd op vakantie en ik mocht mijn avonturen delen op zijn weblog. En vandaag ben ik vereerd dat ik opnieuw gastlogger mag zijn. Inmiddels een stukje ouder, ik ben nu 24 en studeer komende zomer af van de HKU (Hoge School van de Kunsten) te Utrecht.
Ik studeer namelijk af als cameraman, althans, dat is de bedoeling. Als cameraman ben ik actief in de fictiefilm wereld, documentaires maar ook live televisie bijvoorbeeld. Ik probeer zo divers mogelijk te werken, dat houdt het zo leuk. Divers werken, dat heb ik altijd gedaan. Zo ben ik vroeger nog een DJ geweest op Rising Flow Radio, Rene was altijd een trouwe luisteraar.
Echter dwaal ik nu af, het gaat immers om mijn afstuderen. Ik ga namelijk een korte speelfilm maken. Het vertelt een aangrijpend verhaal van mijn regisseur & vriend Robbie Bekker. Hij heeft kanker, maar door een operatie op 2-jarige leeftijd, blijft deze tumor stabiel. Er volgde meer operaties om zijn functioneren te bevorderen. Op 15-jarige leeftijd onderging hij een operatie die zijn leven heeft veranderd. Gevaarlijk, maar oh zo moedig, onderging hij deze. Hiervoor ging hij onder narcose en kwam hij in een droom terecht.
Deze gehele operatie en de lucide droom gaat verfilmd worden. Enorm spannend en uitdagend, om het project te realiseren hebben we een CineCrowd actie opgestart. Met deze actie zamelen we geld in om de film te kunnen maken. We hebben namelijk een locatie nodig, camera apparatuur, licht en nog veel meer. Er komt echt zoveel bij kijken.
Mijn vraag aan de trouwe lezers van Rene’s weblog is of jullie ons hierbij kunnen helpen door een donatie te doen. Het kan al vanaf vijf euro. Alle beetjes helpen om dit prachtige project te realiseren. Daarnaast wordt je naam in de aftiteling geplaatst als bedankje en krijg je premiere tickets. Omdat de film ook een beetje van jou is door je steun natuurlijk.
De trailer, meer informatie en de mogelijkheid om te doneren kun je vinden op: www.cinecrowd.com/insemita
Hugo Borst vindt ‘mantelzorger’ een raar woord, maar hij is het wel. Al enkele jaren verzorgt hij zijn moeder, die aan dementie lijdt. Op ontroerende en vaak geestige wijze schrijft hij over de ingrijpende gevolgen van haar aftakelende geest. Ook beschrijft hij hoe de onvermijdelijke verhuizing naar een verpleeghuis verloopt. Intussen haalt hij herinneringen op aan zijn jeugd en aan zijn moeder in betere tijden. Ma is een liefdevol en prachtig geschreven portret van een moeder en haar zoon. Ma verscheen in 2015 en wordt uitgegeven door Lebowski Publishers. Van het boek zijn inmiddels ruim 100.000 exemplaren verkocht. Op Moederdag verschijnt het tweede boek van Hugo Borst over zijn moeder.
Ik heb het boek niet gelezen, ik lees geen boeken. Ik heb het theaterprogramma wel bezocht. Meestal ga ik alleen, dit keer was ik met mijn ma naar Ma.
Eric Corton in zijn eentje de hele avond op het toneel. Voorzien van af en toe wat licht en geluidseffecten en een mooi decor. En het aangrijpende verhaal van Altzheimer.
Er werd in gevloekt, geschreeuwd, gefluisterd en stille momenten. Heel goed gedaan, ik kan niet anders zeggen.
Vroeger luisterde ik altijd naar Eric als hij 3voor12Radio presenteerde bij de VPRO op Radio 3FM. En ik heb hem wel eens zien lopen in Eindhoven of Breda toen ik het Glazen Huis bezocht. En ik zag hem eens meespelen met een band op een editie van Pinkpop die ik bezocht.
En in BLauwestad zag ik hem eens zelfs als zanger met het Noord Nederlands Orkest toen ze Stones nummers deden. En ik zag hem tweemaal op het podium van De Klinker bij datzelfde Noord Nederlands Orkest om er praatjes tussendoor te houden.
En nu dus hij helemaal alleen, met een ijzersterke tekst en uitstekend uitgevoerd. De zaal zat flink vol, wel werd er behoorlijk gehoest en gekucht. Geen pauze, staande ovatie en na de gratis cola, want al bij de prijs inbegrepen, weer op naar huis. Met iets om over na te denken.
Martha Schreiber en haar man Emanuel de Jonge hadden veel geld verloren tijdens de depressie in Duitsland. Als gevolg hiervan openden zij een vleeschhouwerij in Winschoten gevestigd aan de Vischersdijk. Het echtpaar had vier kinderen. Twee kinderen hebben de oorlog overleefd. Arnold de Jonge was getrouwd en stond op een ander adres ingeschreven. Hetzelfde geldt voor de jongste dochter Gertrud Johanna.
Bovenstaande informatie kwam ik tegen op de website Joodsmonument.
Daar kan men zowel linksaf als rechtsaf klikken om te kijken waar allemaal Joden gewoond hebben in Winschoten, en dan onderaan hoe het hun is vergaan. Het zijn er honderden, en verreweg de meeste zijn nimmer teruggekeerd, zeer triest.
Er was al de website Het Verdwenen Groningen, een verzamelplek voor alles wat verdwenen is dankzij de Gaswinning en bijbehorende aardbevingen.
En nu is er ook Verscheurd Groningen, alwaar men al swipend door Loppersum kan gaan en zien hoe het dorp langzaam maar zeker van de aardbodem verdwijnd.
Dat is met geld niet te vergoeden, dat is niet te vergoeden, en men pompt maar door.
