Op een zaterdagavond in de inmiddels afgelopen zomer speelde het Noord Nederlands Orkest, met behulp van wat zangtalent, liederen van Queen, aan de oever van het Oldambtmeer ten noorden van Winschoten.
Ik was er bij, zat nog niet eens helemaal achteraan, en beleefde het volgende mee.
En het werd al aardig donkerder.
Wie wil er eeuwig leven? zingen ze over. En dan vraag ik me af waarom ze zich afvragen wie dat nou wil, in plaats van zich af te vragen of ze dat zelf wel zouden willen.
Eeuwig leven, dat bestaat niet dus je hoeft er niet eens over na te denken. Ik vind het wel gemeen dat we doodgaan. En het leven maar iets raars ook.
Op vrijdag wensen mensen elkaar altijd een prettig weekend. Dat vind ik stom. Ik wil helemaal niks toegwenst krijgen, en al helemaal geen prettig weekend. Waar slaat dat op? En in wat voor gemoedstoestand was degene die dat heeft verzonnen?
En dan zijn er ook nog mensen die dat de hele zaterdag zeggen.
Het is hetzelfde als gelukkig nieuwjaar en vrolijk pasen en fijne hemelvaart en wat dies nog allemaal meer zei.
Waarom ik me er aan erger weet ik ook niet. Ik zeg meestal "hetzelfde" of "jij ook" maar ik meen er dan niks van.
Mijn grote wens is dat deze onzin eens ophoudt, maar ik vrees dat dat nimmer in vervulling zal gaan.
Ondanks de regen ging het Fashion Event Winschoten door. En ondanks de regen besloot ik om toch even een kijkje te nemen.
Maar wat ik al vermoedde, ik zag niks en het was ook niks.
Om er toch een leuk filmpje van te maken heb ik er wat stukjes tussen gemonteerd die ik nog had liggen. En als ik dit filpmje dan zo bekijk is het net afsof daar mijn gedachten er naar afdwalen, en dat is natuurlijk ook zo.
Het leven is best fijn als we aan het wandelen zijn.
Bijvoorbeeld langs het Driek van Wissenpad dat onlangs pas zijn naam heeft gekregen.
Israelplein, Liefkenshoek, Vissersdijk, het zou allemaal kunnen.
Het Tellerlikkerfestival is de opvolger van het straattheaterfestival Waterbei.
Ik vond het absurd dat we op stoelen op het podium moesten zitten om naar de artiesten, eveneens op datzelfde podium, te luisteren. Ze wilden er een cafe van maken, en het was zo druk dat niet eens iedereen kon zitten. Dus er stonden mensen op dat podium, voor een zaal met ruim 500 lege stoelen....
Op een hoekje op het Marktplein is wat weggebroken en wat nieuws neergezet.
Ik had u beloofd, of eigenlijk meer mezelf voorgenomen, om het totale openluchtconcert van het Noord Nederlands Orkest op te nemen en in te sluiten op mijn weblog, en daar ben ik dan voorlopig nog wel even mee bezig.
Maar toen het volgend nummer goed en wel begonnen was besloot ik dat het genoeg was.
Geniet van dit korte stukje, de volgende zal wat langer zijn.
Dankzij Ede Staal hebben ook niet-Groningers ontdekt wat een prachtige poëzie er met Groningse woorden en klanken te maken valt. Toen Ede Staal in 1986 overleed, was hij nog maar 44 jaar. Tussen zijn tied van komen en zijn tied van goan bezong hij met zijn warme stem alles wat het Groninger land en zijn bewoners zo bijzonder maakt. “Hij gaf een stem aan de trots die bij Groningers wat dieper verstopt zit dan bij anderen”, schreef Trouw in 2016.
Dankzij Ede Staal hebben ook niet-Groningers ontdekt wat een prachtige poëzie er met Groningse woorden en klanken te maken valt. Veel zangers putten vandaag de dag nog altijd inspiratie uit de nalatenschap van deze ‘godfather’ van het Grönnens Laid.
Begeleid door het NNO zingen twee van zijn bekendste erfgenamen - Wia Buze en Erwin de Vries - de mooiste liedjes van Ede Staal en uit hun eigen repertoire. Bij wijze van opwarmer trakteert het orkest u eerst op vier bekende melodieën uit de opera Carmen van Georges Bizet.
Dirigent Frans-Aert Burghgraef zang Wia Buze zang Erwin de Vries
Erwin de Vries had ik al eens vaker meegemaakt, Wia Buze nog nooit. Ooit zou ze al eens optreden bij het politieorkest, maar door voor mij onopgehelderde reden kwam ze toen niet opdraven, en het was toch een schitterende avond.
Ze heeft ook opgetreden op het onlangs gehouden Rozenfestival in het Stadspark, maar toen was ik door weersomstandigheden wat aan de erg late kant. En toen kwam ik ook nog familie tegen en toen ik was uitgepraat was zij net uitgezongen.
Dus ik heb haar wel gehoord, maar nog niet echt beluisterd. Erwin trad daar overigens toen ook nog op.
En afgelopen zaterdagavond dus in een uitverkochte Klinker.
Het orkest begon met wat klassieke werkjes. Iets wat ze in de buitenlucht al een tijdje niet meer gedaan hebben.
Daarna kwam Wia met wat eigen liedjes, en dat klonk schitterend. En tot slot kwam Erwin met een paar van zijn eigen liedjes, ook schitterend.
Na de pauze speelden en zongen ze het werk van Ede Staal. Erwin had zelfs zijn schoenen aan, en dat was voor de pauze niet zo.
En ik kreeg nog dropjes van een vriendelijke oude dame naast mij.
