Het Rozenfestival in het Rosarium in het Stadspark in Winschoten duurde twee dagen.
Normaal is er elk jaar alleen de groenmarkt, maar nu was er ook muziek en poezie en eten en een kinderplein en veel kunst en cultuur en op de zondag liet ik de boel even aan Quandy zien. Quandy vond er niks aan. Dus we gingen maar verder rondlopen door het stadspark, en kwamen toen weer terug voor wat gedichten, ook dat vond Quandy niks, en toen bracht ik hem maar weer naar huis.
Update: Natuurlijk zijn honden niet welkom, maar daar trekt Quandy zich net zo natuurlijk niks van aan.
Ik ben nooit lid geweest van de ANWB en zal dat niet worden ook. Ze zijn er niet voor de mensen, ze zijn puur op winst uit.
Ik ben groot voorstander van monopolybedrijven die het wel regelen voor heel het land, en dan wel graag bedrijven die capabel zijn voor hun taak. Wat mij beteft één treinmaatschappij, één postbedrijf, één krant en één die verantwoordelijk is voor de wegen en toebehoren.
En onder toebehoren versta ik de wegwijsborden en ook de praatpalen.
Nu gaat de ANWB de praatpalen weghalen! idioten.
Gelukkig heb ik nooit pech, maar wat was ik tevreden met al de praatpalen langs alle snelwegen van heel Nederland. Zo doen we dat hier, zo gaan we om met veiligheid. In dit land hoeft niemand ver verwijderd te zijn van hulp bij pech.
Op de hectometerpaaltjes zijn zelfs pijltjes die de weg wijzen naar de dichtsbijzijnde praatpaal. Nederland leek perfect voor elkaar, tot de kilometer nauwkeurig.
En nu halen ze ze weg. Want er wordt geen gebruik meer van gemaakt.
Nou ja zeg, dan kunnen reddingsboten ook wel van de schepen af, die worden ook niet gebruikt. En de reddingsvesten uit de vliegtuigen. En de brandblussers uit de schaftketen, enzovoort.
Update: Twee mensen liegen dat iedereen een mobieltje al dan niet bij zich heeft. Terwijl iedereen weet dat je nooit weet wat iedereen heeft want niemand kent iedereen laat staan dat je dan weet wat iedereen heeft. Update2: Ook als je niet ergens lid van bent kan je toch boos worden, boos worden is een emotie en heeft niks met ergens al dan niet lid van zijn te maken.
De laatste der sfeerimpressies betreffende het Rozenfestival.
Het Rozenfestival bleek een schot in de roos met naar schatting zo ongeveer 10.000 bezoekers. Ik vond het ook erg sfeervol en gezellig.
U kan Groingstalige muziek horen van Erwin de Vries en Sproakwotter en van de gedichten is niks te verstaan. Let wel, het gaat even om een sfeerimpressie hoe ik het beleefd heb en wat ik het filmen waard vond. Ik film natuurlijk niet alles, het moet wel leuk blijven.
Het festival is voorbij, het stadspark is nu weer voor de duizenden rozen, die allemaal gratis te zien zijn zolang ze maar bloeien, wees welkom!
Er was veel te beleven op het rozenfestival. Pas toen de zon kwam kwam het echt op gang.
De artiesten op het podium konden niet goed het geluid testen, want dan verstoorden ze de dichters op het cultuurplein.
En in de tent op het cultuurplein werd ook gezongen zo af en toe, want een lied is tenslotte ook een gedicht. En toen ik op het bankje zat naar de gedichten te luisteren kwam de clown bij me staan met circusmuziek achter op zijn rug.
Daarna filmde ik nog wat rozen onder het genot van een zeer strakke en veelkoppige band. En ik heb ook nog wat gegegeten en gedichten geluisterd zonder te filmen.
Vervolgens heb ik nog een kijkje genomen in de container met de fototentoonstelling van de ambasadeurs van dit festival en ik bekeek tevens het uitzicht van bovenaf.
Het grootste rosarium van Nederland bestaat 50 jaar, en dat moest gevierd worden middels het Rozenfestival in het rosarium in het Stadspark te Winschoten natuurlijk.
Het begon al in de ochtend, maar het regende, dus begonnen ze zonder mij. Toen het middag en droog was ben ik gegaan. Een klein stukje lopen langs de vijver en ik ben er al.
Ik hoor Wia Buze zingen, en zie nog niet hoe het geheel ingedeeld is, ik loop rustig over de markt. Want dit Rozenfestival bestaat onder andere uit de jaarlijkse groenmarkt, een markt met allemaal spullen voor de tuin. En er is een podium voor muziek, een cultuurplein voor gedichten, een kinderplein en een voedselstraat, zo noem ik het maar als er allemaal kraampjes met voedsel staan. En ze hebben onlangs tien tijdelijke kunstwerken toegevoegd aan het al reeds bestaande kunst en een nieuwe aanschaf is ook te bewonderen. En natuurlijk de duizenden rozen waaronder de nieuwe maxima.
En voor degene die niet kijken vertel ik even wat ik gefilmd heb. Het rosarium, en ik liep onder de rozenboog door. En dan een beetje langs de perken met rozen en we horen de optredende artiest zijn uiterste best doen. Daarna liep ik op het kinderplein en was er een clowntje bezig met bellen te blazen, en ik filmde eens een enorme bel en nog eentje, en weer wat perkjes en kijk eens hoe sommige kramen toch staan.
Daarna kom ik weer langzaam richting podium en klinkt de artiest, steeds luider en luider. En wat veel rozen zijn er toch. En kunst.
Daarna vond ik eindelijk de koningin maximaroos, die zelf gedoopt heeft, en ik zie wat voor resultaat dat gehad heeft. Als ik hoor dat het Roos in de regiolied begint haast ik me naar het podium.
Dan ga ik naar het oude nieuwe kunstwerk, De Roos van Toos. En dan film ik vanaf daar nog wat rozen en de achterkant van de markt, die steek ik vervolgens over om eens wat vlaggen te tonen, die zijn van een schoolproject.
Ik heb ook nog wat mensen gesproken, maar ik weet zeker dat ik veel meer zo voorbij gelopen ben.
Toen ik hier kwam wonen schafte ik me een nieuwe televisie aan. Een LG tv. En een aansluiting op Ziggo.
Nu kon ik een korte tijd via het kanaal van Uitzending Gemist naar de webcams der radio kijken, maar ineens kon ik nergens meer radiobeelden krijgen, gelukkig wel nog ergens anders het geluid. Niet zoals het hoort, maar ze doen er niks aan.
En ik kon via het youtubekanaal naar youtube kijken.
Achter mijn laptop vinkte ik de nieuwste video`s van mijn abonementen aan op later bekijken, en op tv kon ik het dan vervolgens bekijken.
Ook dat kan nu dus niet meer. Zomaar opeens. Vaagheid.
Ik weiger om iets aan te schaffen, als het zo ineens niet meer kan laat dan maar zitten, dan ga ik wel youtube kijken via mijn laptop.
Ik reed vanmorgen in mijn auto een natregenende straat in, komt er een fietser van links en die glijdt zo uit in de bocht! De fiets valt en glijdt door en de bestuurder glijdt de spekgladde weg verder op. Als ik niet bijstuur en hij niet afremt rij ik zo over hem heen!
Maar gelukkig komt hij net op tijd tot stilstand en stuur ik precies om zijn hoofd heen. Ik reed erg langzaam omdat ik net de straat ingedraaid was. De fietser reed erg snel en gleed ook erg snel.
In mijn achteruitkijkspiegel zag ik dat de persoon opklaterde en verder fietste. Mijn hart klopt nog in mijn keel, hoe anders had dit af kunnen lopen, en wat zal hij een pijn hebben gehad.
Maar de dag was nog niet om. Ik reed op de snelweg, en op een gegeven moment veranderd die in een autoweg, en binnen de stadsgrens is de snelheid 70.
Er wil een vrachtwagen invoegen. Er gaat een vrachtwagen invoegen! Zijn knipperlicht zet hij aann en hij draait de weg al op, terwijl zijn invoegstrook nog lang genoeg is. En ik kan en mag niet naar links om ruimte te maken, omdat er geen ruimte is! Er is iemand mij aan het inhalen, daar kan ik niet voor, en er is een veel groter iemand aan het invoegen, wat ook niet kan omdat ik hier rij.
Weer klopt mijn hart in mijn keel. En mijn rechtervoet gaat zo diep als mogelijk, ik heb even schijt aan de maximum toegestane snelheid want nood breekt wetten. En ik besluit om toch maar iets naar links te gaan. Ik voel dat ik over de streep zit, verder durf ik niet, en dan komt de inhaler naast me. Het gaat allemaal goed en we schieten naar voren en de vrachtwagen raakt me niet.
Zo, en dan moest mijn werkdag nog beginnen.
Steigers verzetten, altijd een heel gepuzzel en gedoe en gewurg en best zwaar. En helemaal zwaar als het een regenachrige dag is. Want we moeten door de achtertuinen en die zijn allemaal anders. Er zijn ook mensen die doen niks met hun achtertuin en dan heeft de natuur vrij spel. Met stekels en prikkels en allerlei beestjes en hobbels en kuilen.
En vandaag stond ik ineens tot mijn knieen in een heus vijvertje. Dat vijvertje was zo goed verscholen, maar ik heb het ontdekt.
Ik was er heel snel weer uit, mankeerde niks, maar had wel de rest van de dag natte voeten. Ook dit had heel anders af kunnen lopen.
