Karin Bloemen & band Volle Bloei La Bloemen brengt een hartverwarmende avond vol muziek, humor, energie en inspiratie. Wanneer ben je in de bloei van je leven? De een ontluikt al in zijn jonge jaren, voor de ander begint het leven na zijn veertigste en sommige mensen lijken tot hun pensioen in de knop te staan. Karin Bloemen trakteert u in deze wervelende show op een avond vol energie en inspiratie, zodat u als herboren de zaal verlaat, klaar om de volgende dag te plukken. Want de bloei van uw leven, dat is nu! Bloemen trekt alles uit de kast; zingend vanuit de grond van haar hart, grappen makend en misschien pakt ze zelfs haar dirigeerstokje er wel bij, want ook dat heeft ze inmiddels onder de knie. Ach ja, wie houdt er nou niet van La Bloemen in volle bloei? Om talent in de knop tot bloei te laten komen, geeft Karin tijdens elke voorstelling een lokaal talent de mogelijkheid om een nummer te komen zingen.
Vita Nova Moord in bloei (door Thomas Hischak, vertaling Aris Bremer) Een misdaadkomedie gespeld door Vita Nova, toneelvereniging uit Winschoten.
Waar kan je nu in minder gevaar verkeren dan in een tuinclub voor dames in een klein Engels stadje. Dat dacht men ook in het onbelangrijke St. Basil-on-Green, tot op een dag de rijkste dame uit de stad tijdens een bijeenkomst van de club op raadselachtige wijze om het leven wordt gebracht. Als de politie verschijnt, wordt het duidelijk dat dit geen gewone tuinclub is van begoniatelende vrouwen. Wie van deze ogenschijnlijk zo geweldloze dames is in staat tot moord? Na spannende, hilarische en ontroerende ontwikkelingen wordt het duidelijk wie de moord heeft gepleegd.
Bovenstaande zag ik vrijdagavond en zaterdagavond in cultuurhuis De Klinker. Vrijdagavond in De Grote Zaal (ik ben steeds geneigd De Grote Smurf Zaal te zeggen) en zaterdagavond in de Rabobankzaal. (bank heb ik er zelf bij verzonnen, want anders klinkt het zo populair)
Karin Bloemen: geweldig, wat een vakvrouw, en wat fantastisch dat ze hier geweest is. De voorstelling had geen pauze, en dat bevalt me zeer. Veel muziek, want compleet met band, en ze speelde nog de Rusische Vrouw en de Englies Teacher. En een lokaal talent mocht zingen, de sterren van de hemel. En tussendoor vertelde Karin, met zang en dans, en prachtige jurken.
Winschoten bleek toch wel erg ver weg, zei ze nog, maar wat een leuk publiek!
En zaterdagavond ging ik dus naar de jaarlijkse voorstelling van Vita Nova. Ik vond het stuk dat ze speelden niet zo mooi als vorig jaar, en ik vond het behoorlijk warm in de zaal. Ik zie toch liever klapdeuren en vergissingen.
Maar natuurlijk goed geacteerd, goed gearticuleerd en een staande ovatie.
Er was een vulling uitgegaan alsmede een stukje kies, en de tandarts had zelf ook nog een gaatje ontdekt.
Dus toen ik eenmaal op de stoel lag nam ik de schildering in het plafond in me op. Vier vlakken van het systheemplafond zijn niet wit, zij vormen samen een afbeelding, met een mannetje dat zweeft in een grote mond, herkenbaar aan lippen en vooral tanden.
De tandarts heeft het gaatje gevuld en gaat nu met de kies aan de slag. Ik krijg verdoving en word minutenlang alleen gelaten. Eigenlijk had ik hier pas moeten beginnen met de beschrijving van het plafond.
Het is een ander plafond dan anders, want deze tandarts is nieuw.
Maar goed, ze zijn zo een tijdje bezig en we horen twee heren op de radio, die babbelen over een nieuwe stroomwapen dat de politie wil gaan gebruiken en ze vragen zich af hoeveel volt het zou zijn en of ze dat op de radio gaan doen.
Hoe dan ook, de tandarts krijgt het niet voor elkaar, hij gaat een foto maken en overleggen. De kies moet er maar uit.
Nou ja, wat moet dat moet maar wat doet dat me zeer zeg. De tranen prikken in mijn ogen. Ik krijg extra verdoving. Weet ik veel wat hij en zijn assiestente alemaal doen, en wat heeft hij een gek brilletje op.
Het meeste beleef ik met de ogen dicht en het gewrik duurt me veel te lang. Ik vind dit een moment om te beseffen dat god niet bestaat, want zoiets uitvinden is beulenwerk.
Dit is menselijke beschaving, zo gaan mensen met elkaar om. We verzorgen onze gebitten, we helpen elkaar, en we betalen elkaar en dat zit toch allemaal wel knap in elkaar. In dat Groene Kruisgebouwtje dat er stond voorat de schilderswijk er omheen gebouwd is.
Daar lig ik dan, en iets wat ik al 42 jaar met me meedraag wordt van me verwijderd. Nou ja, voorheen had ik natuurlijk wel een melkgebit, maar deze kies zat vast ook al ergens ingeprogrameerd.
Ik krijg de kies niet mee, ik vraag er ook niet om, ik ben blij dat die er uit is. De tandarts is me nu aan het naaien, besef ik.
De boel is goed verdoofd, maar toch voel ik het. En dat is best naar.
Maar ach, in de middeleeuwen ging het er allemaal nog veel ernstiger aan toe. Ik krijg een watje er op gedukt, moet volgende maand terug komen voor een nieuw ontdekt gaatje op de gemaakte foto en fiets naar huis. Daar spuug ik het watje uit en kleed me om om naar mijn werk te gaan.
Oja, toen ik de tandartsstoel verliet kreeg ik al twee papieren mee. De datum van vandaag stond er op en dat mijn kies verwijderd is en hoe daarmee om te gaan.
Minpuntje dat het niet op 1 papier kan, maar toch wonderbaarlijk dat het tegenwoordig allemaal zo bij de hand is. Ik lig nog op de stoel omhoog te komen en de tandarts heeft de papieren al klaar.
Maar goed, ik woon zowat naast de drogist dus een doosje paracetamol is snel gekocht, want de eerste in te nemen voor de verdoving uitgewerkt is.
Eenmaal op mijn werk vond ik het maar steenkoud vandaag. Maar dat was dus eigenlijk gisteren.
U hoort Kenide Koda van Jacques Plafond, nummer 22 van de CD Geen Touw met 23 Ronflonflonsongs uit vijf jaar Ronflonflon. Dit alles begeleid door het Guimbarde Ensamble onder leiding van Jan Vos.
En u ziet beelden uit het Sterrebos, hartje zomer, compleet met een wandeling door het tunneltje dat op de monumentenlijst staat, net als het hele bos overigens.
Ik plaats hier maar eens een keer geen liedtekst bij. Het zou leuk zijn als u dat doet, allemaal één zinnetje.
