Op zaterdag 11 juni 2016 was het open toren dag en de Winschoter Toren was ook open. En er was een beiaardier om op het carillon te spelen.
Ik neem elk jaar wel even een kijkje, en ditmaal samen met mijn vader. En ik heb wat gefilmd met mijn fototoestel en wat gemonteerd en dit is het resultaat.
Bij binnenkomst kreeg ik vijf vellen papier met een nietje er door met de hele geschiedenis over deze toren. En hieronder heb ik even geplakt wat wikipedia er over zegt:
De losse kerktoren staat op 23 meter afstand van het kerkgebouw, aan de ernaar vernoemde Torenstraat. Het onderste gedeelte is vermoedelijk ook uit de 13e eeuw, maar de toren is in fasen verhoogd tot 41 meter en dateert in zijn huidige omvang uit de 16e eeuw. Aan de witte bepleistering die de toren had van 1856 tot 1931 is de bijnaam "d'Olle Witte" ontleend naar analogie van "d'Olle Grieze", de Martinitoren in de stad Groningen.
Er zijn twee luidklokken uit 1773 en 1826. Bij de restauratie van de toren in 1930-1931 werd de bouwvallige spits vervangen door een achtkantige lantaarn met koepeldak, ontworpen door de gemeentearchitect Derk Bolhuis. Ook kreeg de toren toen een beiaard met 25 klokken van de Engelse klokkengieterij Gillett & Johnston te Croydon, die echter werden gevorderd en omgesmolten door de Duitse bezetters.
In 1947 werd een nieuwe beiaard geplaatst van klokkengieterij Van Bergen te Heiligerlee. Deze telt 35 klokken, die door gemeentelijke bezuinigingen sinds 2013 niet meer met regelmaat te horen zijn. De positie van stadsbeiaardier is opgeheven.
Dan wil ik er zelf nog even bij vermelden dat de achtkantige lantaarn met koepeldak ook wit gekleurd is. Dus `d Olle Witte doet nog steeds zijn naam eer aan, hoewel die naam ouder is dan die lantaarn, want toen was het onderste deel wit.
En de luidklokken zijn ook meegenomen door de Duitsers, maar na de oorlog is de oudste teruggevonden en herplaatst.
Het merkwaardige van internet is dat je je nauwelijks kan voorstellen dat men geleefd heeft zonder.
In de jaren 80 heb ik het vast wel eens op tv gezien, hoe je moest tekenen. Maar dan moest je maar net op dat moment tv kijken, en als je echt wilde leren was het nog beter om het programma op video op te nemen.
En tegenwoordig, even zoeken en gevonden en oefenen maar. Iedereen kan tekenen wat die maar wil!
De afbeelding heeft niets met het geluid te maken. Of het zou moeten zijn dat ik het zelf bij elkaar gesmurd heb.
U ziet een Schotse Hooglander te Winschoten en u hoort een Engelstalig lied van Ronflonflon.
Schroom niet om uw mening te geven, ik verzamel meningen.
En nu het toch allemaal niets met elkaar van doen heeft blik ik ondertussen even terug op het heugdelijke feit dat mijn zusje alweer tien jaar getrouwd is met haar man.
Eens komt de dag, en vandaag is die dag gekomen. Dat wil zeggen, ik voelde het al wel aankomen.
Ooit was de VPRO de allerbeste omroep, want alles mocht en alles kon en van meelopen was geen sprake. Toen kreeg de VPRO minder en minder te zeggen en het is nu nog maar de vraag wat er van over is.
Nu is het NPO en moet u eens kijken wat de VPRO jock van heden ten dage op de twitter zet:
Names#3fm ben ik deze EK voor Duitsland. Reken maar dat ik zit te nagelbijten tijdens de show vanavond! #dreifurzwelfrundfunk#duipol
Ik kan hieruit dus opmaken dat ze geloot hebben en dat elke dj voor een bepaalde voetbalteam moet zijn omdat dat kutvoetbal ons door de strot geduwd moet en zal worden, zelfs via de meelopers van de VPRO.
Men moet niet tv gaan kijken tijdens een radiouitzending, maar een fijn radioprogramma gaan maken, voor de luisteraars. De luisteraars die luisteren, want als ze voetval willen volgen doen ze dat wel via radio 1 of via de tv.
En over de VPRO op radio2 ben ik ook niet echt te spreken. Het gaat niet goed.
En dan kan u wel zeggen, luister dan niet, maar dat vind ik te gemakkelijk, de ogen sluiten voor de ondergang en doen alsof die niet bestaat. Nee, bovendien hou ik u graag op de hoogte.
En dan nu een herinnering die ik graag met u wil delen, met eerst een inleiding en daarna een afsluiter.
Eerst de inleiding:
Tussen 1984 en 1991 was ik tussen de 10 en 17 jaar oud en vanaf de ontdekking luisterde ik elke woensdagmiddag van 5 tot 6 naar de VPRO op radio 3 met Ronflonflon.
Twee medewerkers van dat programma, Jan Vos en Etna Vesuvia gingen het theater in en met het programma Tataboulou het land door. En juist toen ze in Winschoten waren, op een witte donderdagmiddag, moest ik gewoon naar school, en dat deed ik dan ook.
Tataboulou heb ik dus nooit gezien, maar ik had nog een kans want hun twee theaterprogramma heette Vos en Vesuvia in Volle Vaart. En op een dag las ik in de krant dat ze een optreden gaven op een festival in de stad Groningen, precies in het weekeinde.
Dus ik die zaterdag met de trein naar Groningen, en aldaar wandelend naar het Noorderplantsoen.
Tot zover de inleiding, dan nu de herinnering:
Ik liep af op een zebrapad, aan de overkant moest ik zijn. Het licht stond op rood. Er kwam een auto aanrijden, ze moesten ook wachten voor rood. En in die auto herkende ik Jan Vos achter het stuur en Etna Vesuvia er naast, de artiesten waar ik voor kwam!
En net toen ik dacht dat het grappig zou zijn als ze moesten wachten voor mijn oversteken sprong hun licht op groen en trokken ze op.
Tot zover de herinnering, dan nu de afsluitende zin:
De voorstelling was prachtig, het overtrof al mijn verwachtingen en ik ben blij dat ik dat mee heb mogen maken.
Omdat ik het zo leuk vind vandaag weer tien foto`s, te beginnen met Winschoten.
Een schuddende Quandy.
En dan toon ik nu de foto`s die ik maakte van Festival Over De Vloed ten bate van het fietspad Kiek Over Diek, georganiseerd door Festival Hongerige Wolf nabij het Ambonezenbosje.
Ooit stonden daar barakken, daar huisden ooit slikwerkers in, daarna kwam het in handen van de Duiters, om Emden te verdedigen, en verwoest tijdens de bevrijding van Delfzijl, daarna stopten ze er NSBers in, en nog weer later Ambonezen, tot ze het moesten verlaten en toen werd alles gesloopt en is er een bosje geplant.
Het was een mooie zaterdag en het was een mooi festival.
Omdat er meerdere festivals waren, over een lengte van 90 kilometer, was het niet heel druk.
Maar wel heel gezellig.
En een keer van Winschoten naar de zee fietsen, en weer terug, met een leuk doel...
We konden het bosje niet in, dat hoeft ook niet, er is maar één pad en het eind zie je al aan het begin.
Ik verbaas me, en vermaak me, over het lettertype en zo.
En hopelijk vermaak ik u hier net zo mee als ik mezelf hiermee doe.
