Uit Ronflonflon kwam een theaterprogramma voort, Tataboulou, en daarin zongen Jan Vos en Etna Vesuvia het Ronflonflon lied Het is niks:
Het is niks en het wordt nooit wat, zoveel wielen zoveel spaken. Maar je kan het nooit meer overdoen dus je probeert er steeds maar weer wat van te maken. Je krabbelt steeds weer overeind maar eens lig je voorgoed. O, ik begrijp niet goed waar je al die moeite voor doet.
Elke keer als ik even denk het gaat nog niet zo gek. Loop ik met mijn hoofd in de wolken, ga ik plat op mijn bek. En heb ik eens wat leuks bedacht dan is een ander mij weer voor. Ik de vuile was doen en zij er met de poen er van door.
Al die mooie plannen, wat komt er van terecht? Waarom niet meteen, het bijltje er bij neergelegd?
Het is niks en het wordt nooit wat, zoveel wielen zoveel spaken. Maar je kan het nooit meer overdoen dus je probeert er steeds weer wat van te maken. Je krabbelt steeds weer overeind maar eens lig je voorgoed. O, ik begrijp niet goed waar je al die moeite voor doet.
Ik zal het wel nooit maken, ik word nooit kampioen. Maar ik blijf er steeds naar haken, wat moet je anders doen?
Altijd wordt er roet in mijn eten gegooit. Toch schep ik steeds mijn bord weer vol, want je weet maar nooit. En ik blijf mooie plannen maken ook al komt er nooit iets van terecht. Ik weet wel dat het lullig klinkt maar ik wou het toch maar hebben gezegt.
Het is niks en het wordt nooit wat, zoveel wielen zoveel spaken. Maar je kan het nooit meer overdoen, dus je probeert er steeds maar weer wat van te maken. Krabbelt steeds weer overeind ook al lig je eens voorgoed.
Zolang je lekker bezig bent weet je waar je het voor doet. Het is niks en het wordt nooit wat.
Marktplein Winschoten, met prachtige sporen die het verkeer achterlaat.
Op een avond schitterden ijspegels schitterend, helaas op de foto niet zo fraai overkomend. Maar ik besloot toch om het te laten zien, want best mooi.
Het bord staat een tikkeltje scheef en ik hou de camera het nog erger makend dan krijg je dit:
Ik blijf het een rare benaming vinden, alsof het een boerderij met kinderen betreft, maar die zult u daar vast ook aantreffen, toch gaat het om de dieren.
Ik begrijp nooit goed waarom een in Nederland gestigde sportclub een Engelstalige naam behoeft. Zoiets werkt op mij sowieso al afstootgevend.
Er hangt allemaal kunst in de voormalige bibliotheek tegenover het stadhuis.
Kijk, die kant op, want hier naar binnen zitten andere mensen.
Kijk maar rustig rond.
Dat is iets nieuws, zelf bepalen wat te betalen, na afloop. Ik doe overigens niet mee.
Als je tijdens de voorstelling geen foto mag maken, dan mag het vast wel tijdens de pauze.
En deze nog even omdat anders de titel van dit logje niet meer klopt. Niet dat dat moet kloppen overigens, want niks moet.
Sterrebos in Winschoten, ongeveer een jaar of 200 oud.
En toen hield Achterwerk er zomaar mee op. Nou ja, zomaar... Na 40 jaar, want zo lang bestond het, is de koek op.
Achterwerk was de achterkant van de VPRO Gids. Daarop stonden altijd allemaal ingezonden brieven. En vaak waren dat reactie`s op eerdere brieven, en zo ontstonden er hele discussie`s.
En het was niet zoals in de Donald Duck en de Tina, dat de brieven door de redactie beantwoord werden. Nee, op achterwerk alleen de brieven, niets ingekort of gecencureerd.
Maar er kwam internet, en er kwamen minder brieven. Men kon ook mailen, maar nu achterkant raakte niet eens meer vol.
Daarom geen achterwerk meer.
Tegenwoordig loopt de voorpagina van de VPRO gids naadloos over op de achterpagina, in plaats van altijd en eeuwig brieven...
Ze hadden de laatste tijd al één oude brief geplaatst, met daarbij hoe de brievenschrijver van destijds er tegenwoordig op terugkijkt, en de laatste kanidate was iemand uit Finsterwolde, een dorpje ten noorden van Winschoten.
En Villa Achterwerk bestaat ook al niet meer als duidelijk herkenbare verzamelnaam. De programma`s blijven wel.
WINSCHOTEN – De gemeente Oldambt gaat onderzoeken of medewerkers van werkvoorzieningsschap Synergon aan de slag kunnen met nanotechnologie coatings; schilderwerk met een langdurige bescherming. De onderhoudskosten van onder andere gemeentegebouwen kunnen mogelijk zo omlaag gebracht worden. Dit wil de gemeente samen doen met het bedrijf Bionic Technology, gevestigd in Winschoten en gespecialiseerd in nanotechnologie coatings.
Na onderzoek moet blijken of Bionic Technology schilders van Synergon kan opleiden, zodat zij niet alleen kunnen schilderen, maar ook een pand kunnen bewerken met nanotechnologie. Op termijn is het mogelijk dat ook sw-medewerkers van andere werkvoorzieningsschappen ingezet worden voor het gebruik van nanotechnologie.
Ja, of ik hier nou blij mee moet zijn of niet, ik weet het niet, en het maakt ook niks uit. De vooruitgang hou je niet tegen.
Ik heb er nooit mee gewerkt, ik werk ook niet bij Synergon dus zal er ook voorlopig nog niet mee gaan werken. En dat kostenbesparende, ik vrees dat dat juist ook arbeidsurenloonkosten zijn die bespaard worden. Het kost dus werkgelegenheid, een foute bezuiniging.
Maar goed, de vooruitgang hou je niet tegen en waarom zou de toekomst niet in Winschoten beginnen. En goed van de gemeente om de lokale bedrijven te steunen, het hoeft niet altijd van ver te komen.
Ik voelde me vandaag net een loodgieter, en ik kan u zeggen dat dat niks voor mij is. Ik mag graag in bad zitten, en de warme kraan deed het nu helemaal niet meer.
Merkwaardig, de koude kraan deed het wel, alle andere kranen in huis deden het ook, zelfs de warme werden loeiheet. Maar uitgerekend degene die mijn badkuip moest vullen deed het niet!
Eventjes internetten leerde me dat de kraan waarschijnlijk volgekalkt zit en nodig een schoonmaakbeurt moet. Of, dat leek me een nog beter idee, hij is aan vervanging toe.
Ik ging eerst even kijken of ik de kraan los kon krijgen, en met de waterpomptang lukte dat. Ik moest wel even naar de kelder om de watertoevoer dicht te draaien.
Ik heb ontdekt dat er wel warm water uit de muur kwam, dus het was puur de kraan die defect was. Toen ik de boel los had gehad en weer vastgezet deed hij het weer, maar niet voor lang.
Ik nam aan dat alle badkamerkranen op de hele wereld overal dezelfde maten hebben en dat de afstand tussen de warm en koud watergat overal exact hetzelfde is, dus zeker degene die ik me zou gaan aanschaffen. Zo denken scheelt opmeten en rekenen en zo.
Ik keek even op de website van Praxis, want die is het dichtsbij. En het is dan best verleidelijk om meteen online te bestellen, dat scheelt me toch een paar honderd meter en dat ik er heen moet. Maar ik besloot om toch even heen te gaan. Zelf even bekijken, hoe werkt het en klopt het nummer op het doosje.
Nou, hop naar huis. Eerst in de kelder de kraan dichtdraaien. Dan met de waterpomptang de moeren los en de kraan loshalen. De doucheslang krijg ik niet goed los, daar moet een andere tang aan te pas komen. Want die vervang ik niet, doe doet het nog prima.
Oke, de nieuwe kraan past. Ik hoef de muurknoppen niet los te maken, de kraan kan er zo op, even aandraaien, en op naar de kelder om het water weer toe te laten. Als ik draai zie ik aan de teller dat er water stroomt. Maar boven hoor ik al dat het de wc is die zijn reservoir weer laat vullen, is ook zo.
Maar in de badkamer gaat het ook niet helemaal goed, water spuit alle kanten op, niet veel, wel nat. De kranen draaien helpt niks, want het spuit langs de bouten.
Die losser of vaster draaien helpt een ietsje, niet voldoende. Ik moet weer naar de kelder om het water even te stoppen.
Daarna draai ik de nieuwe kraan weer los en bekijk nog eens wat er allemaal in de verpakking zit. Misschien moeten er toch nieuwe muurdoppen op, en voorzichtig wrik ik de oude los, waarbij eentje helaas beschadigd raakt, slap spul.
O, wacht even, rubbertjes, er moeten rubbertjes in, daar ligt eentje, waar is de ander. Ah, snel gevonden, en ik duw de rubbertjes er tussen en dat past.
Mwa, ik vind de oude muurdoppen leuker, want groter, dus ik besluit om er eentje van te behouden. En de beschadigde is vervangen, dus ik heb nu ongelijke muurdoppen!
De boel goed vastgedraaid, de kraan weer geopend, en het bad lekker gevuld! Het is wel een goedkope kraan, 50 euro, en ik besloot dat de volgende een hele dure gaat worden. Over een jaar of wat, als deze niet meer voldoet, want erg stevig is het ook allemaal niet.
En als ik dan inzoom, vanaf mijn balkon, kan ik dit vastleggen. Want in het kader van de open dag van de sportschool in de voormalige bioscoop was daar een springkussen en een balonnenboog. Niet veel later lieten ze een hondje de balonnen stuk knallen.
Kijk, het begin van de Marktstraat, waar ze bezig zijn de bodem te saneren.
Als ik de camera iets naar links hou levert het een heel ander plaatje op dan wanneer iets naar rechts.
Zoek de verschillen, of overeenkomsten, of beiden.
Ik ben ook wel eens in Oudeschans, en bij het zien van dit bordje vroeg ik me af waarom zoiets niet wandelpad heet. Fietsen is een bezigheid, maar ook een apparaat, dus bij fietspad denk ik dat ze de combinatie bedoelen. Maar voetpad, men loopt toch op schoeisel.
En in Oudeschans deze brug.
Terug naar Winschoten, en wel de voormalige biblitheek, tegenover het stadhuis, hangt momenteel veel kunst. Gratis te bezichtigen, aankomende weekeinde ook nog.
Ik had een voorstelling bijgewoond in De Klinker en liep door de Langestraat weer naar huis en deze etalage viel me op.
Men spreek een jaargetijde internationaal aan als ware het een persoon. En toch leuk, dan mag het wel.
Het Winschoter Stadsjournaal bestaat liefst vijftig jaar. Die mijlpaal moet feestelijk worden gevierd! Dat gebeurt tijdens twee voorstellingen in de theaterzaal. Het gouden jubileum spettert af van het witte doek. Onvergetelijke beelden uit het rijke verleden van het Stadsjournaal gecombineerd met recent materiaal.
Die mix van oud en nieuw illustreert andermaal de uiterst succesvolle wijze waarop het filmteam zich opnieuw manifesteert. De belangstelling van het trouwe publiek is in de voorbije jaren onverminderd groot gebleken. Historische beelden 'plakken' aan nieuwe ontwikkelingen in de stad Winschoten blijft boeien. Ook na een halve eeuw.
Opnieuw put het Winschoter Stadsjournaal dankbaar uit het uitpuilende archief om het verleden te koppelen aan de actualiteit. ardoor ontstaan weer nieuwe filmische juweeltjes. Overbodig te melden dat de voorstelling een nieuw hoogtepunt in de toch al zo imposante historie van het Winschoter Stadsjournaal zal blijken. Het gouden jubileum bijwonen is 'een must'.
Gold en goud!
Nou, daar was ik dus bij aanwezig hedenavond. Vorig jaar viste ik achter het net en scoorde ik geen kaartje, dit jaar echter wel! Mooier kan de lente niet beginnen.
De voorstelling begon met een praatje van de presentator. Daarna kwamen twee heren aan het woord, waarvan de één nog de laatst levende van de oprichters van het Winschoter Stadsjournaal. En hij wilde de stuk of zeven medewerkers op het podium hebben en ze kregen een bloemetje.
Het Winschoter Stadsjournaal filmt al 50 jaar Winschoten. Begonnen als een jaaroverzicht, tot de regionale en later zelfs lokale omroepen kwamen, toen werden het meer documentaires.
Vanwege dit jubileum werd er teruggeblikt en wat uitleg gegeven over hun werkwijze. Dit allemaal geprojecteerd op een groot scherm.
We zagen de geschiedenis van de oude Klinker, hoe zijn voorganger Dommering afbrandde, waar de resten van de steenfabriek werden verwijderd voor De Klinker, hoe die werd opgebouwd in de jaren 70, afgebroken begin deze eeuw en de felle brand als laatste voorstelling. En de bouw van de nieuwe Klinker.
Maar ook de sloop en nieuwbouw en wederom sloop en wederom nieuwbouw rond en op het Isealplein. In de pauze aan gratis kopje koffie en een chocolaadje.
Daarna Winschoten van Boven, gefilmd met een drone, en een overzicht van 80 jaar Adrillen. De jaarmarkt Adrillen bestaat al ruim 200 jaar, maar zo lang kunnen ze nog niet filmen.
Ze hebben met allerlei technieken gefilmd, en zijn momenteel bezig om alles te digitaliseren. En we zagen nog waar het opgeslagen ligt, op het stadhuis, en als het allemaal gedigitaliseerd is komt het geheel in Groningen te liggen.
Ik zag mezelf ook nog in beeld.
En een klein puntje van kritiek, de muziekkeus. Er is vast wel geschikte Winschoter muziek bij te vinden.
Wat ik op zaterdag 19 maart 2016 allemaal beleefd heb heb ik u reeds verteld. Ik vertelde tevens dat ik wat gefilmd had, en het resultaat toon ik u nu.
