IS DE EUTHANASIEPRAKTIJK DOORGESCHOTEN?
Nee, dat is het niet.
Wie niet meer door wil leven, om wat voor reden dan ook, daar hebben u en ik en niemand ook maar iets mee te maken.
Natuurlijk is het goed dat er wetten zijn en daar moet men zich aan houden.
En zoals met alles is dit ook mensenwerk en moeten we er menselijk mee omgaan.
En als een zieke niet meer wil, en de familie en de dokter staan er achter, dan moet de wet niet in de weg gaan staan.
En wie wel ondragelijk wil lijden, ook dat moeten we respecteren.
Vandaag weer een aantal foto`s uit de oude doos, en ik zeg er bij wat er op staat.
Auto.
Station.
Koe.
Kerk.
Bouwval.
taarnpaal.
Ander land, buurland.
Kip met kuiken en voederbak.
Molen.
Straatbeeld.
Het waaide heel erg, en ik moest naar Veendam, en toen ik een autoweg opdraaide werd ik gegrepen door de wind, verloor de macht over het stuur en swiebelde heen en weder gelijk mijn ruitenwissers en zag asfalt voor me en gras en toen stond ik stil in de middenberm.
De schrik sloeg me om het hart.
Maar tijd voor bij te komen was er niet, want het ergste moest nog komen.
Terwijl ik een knal hoorde en gekraak en knisperend glas schoot ik met auto en al naar voren, en weer draaide alles in het rond, en ik zag de vrachtwagen voorbij schieten die me van achteren goed geraakt had.
Godverdomme zeg.
Heftig, zeer heftig.
Ik stap uit, constateer dat ik niks mankeer en dat de vrachtwagenchauffeur geen Gronings verstaat.
Gelukkig wel Nederlands, en hij belt de politie, daarna leen ik even zijn mobieltje om mijn werkgever te melden dat ik de afspraak niet na ga komen.
De vrachtwagenchauffeur zegt dat hij moest uitwijken voor een caravan die een rare manoevre maakte door mijn capriolen.
Maar die reed door.
Net als de rest van het verkeer overigens, in de middenberm staan we niemand in de weg.
De politie komt, noteert het één en ander en geeft me toestemming om naar huis te rijden.
Thuis bel ik met de verzekering en bla bla gedoe.
Niks gebroken, qua botten dan, maar wel flink gehusseld en geschrokken.
En mijn werktas is een beetje in elkaar gefrommeld en mijn thermoskan en broodtrommel zijn helemaal aan de gruzelementen.
En ik ben zelf niet helemaal lekker.
En stram.
En ik besef, het kan altijd erger, en dat ik dit wel erg genoeg vind zo.
Toen mijn nichtjes voorbij waren sneed ik de pas af en ging staan op een andere plek.
Na een dag werken kom ik aanfietsen en zie dat de stokoude schuinbenedenbuurvrouw bezig is de toegangsdeur te openen.
Ze is ver in de 90, zit in een scootmobiel en ik besluit om even te gaan helpen.
Want het gaat allemaal zeer moeizaam, maar ze kan zich nog redden, beweert ze.
Als ze in de lift zit kijk ik even in mijn postvakje en loop met niks naar buiten, naar mijn fiets.
Een andere buurvrouw, van in de 60, komt aangelopen en moppert dat er fietsen staan in de fietsenrekken waar duidelijk een bordje bij staat ALLEEN VOOR BEWONERS.
Ik zeg dat de eigenaren daar dan vast allemaal wel zullen wonen, hoewel ik wel beter weet, maar het deert me eigenlijk niet zo.
Mijn fiets staat dan maar midden op de stoep, zo dat ik snel even in de postvak kan kijken en de toegansdeur naar de kelder openzetten.
Want ik zet mijn fiets toch altijd in mijn kelderbox.
Daarna gebruik ik de lift om naar boven te gaan, naar beneden trap ik altijd.
Boven aangekomen staat mijn buurvrouw mobiel te bellen en ze is net aan het afronden.
We maken even een babbeltje.
Ze is een keer zo oud als ik en zo vaak treffen we elkaar niet, meestal `sochtends vroeg of in de namiddag als ik net weg moet, maar nu had ik de tijd.
Toen ik eenmaal in mijn woning was, driehoogachter, en dat is echt zo, bedacht ik dat het toch wel toevallig was, zo vaak kom je helemaal nooit iemand tegen en nu drie achter elkaar.
Voor diegene die ze voor het eerst ziet zijn het nieuwe foto`s.
Ik start met een steegje te Winschoten.
En dit is 19 kilometer vanaf Winschoten, in een heel ander land.
We waren toen onderweg naar thuis, waar Quandy de boel bewaakte.
En savonds in mijn eigen thuis zag ik de konijnen op de camping.
Heel veel mislukten, maar hier is er toch echt eentje te zien.
(in het midden)
Kunst op de camping, te Duitsland overigens.
Een pootje van mijn caravan.
Mijn auto en caravan.
Dat u dat maar even weet.
En dat ook.
De wachttoren die blijft staan als herinnering, langs de snelweg waar Oost en West elkaar raken.
Ik was even op mijn balkon en zag wat mensen lopen op het plein.
Achter de kerk namen ze rustig de tijd om de kerk te bekijken en er foto`s van te maken.
En ik zag dat ze elkaars foto`s bekeken op elkaars toestellen door die onder elkaars neus te drukken.
En ik mijmerde, waarom zijn die mensen hier, en waarom per se nu?
En wie zijn het en wat vinden ze er toch allemaal van.
Ik ga dat natuurlijk niet vragen, daar is het tenslotte mijmeren voor.
Het is een prachtige kerk waar ik fijn urenlang tegenaan kan kijken.
Horend bij de trotse toren.
En toen ging ik weer naar binnen en genoot van de 3FM Awards.
En daar had ik ook een logje over kunnen schrijven.
IS HET ETEN VAN VLEES UIT DE SUPERMARKT VEILIG?
Dat is een stelling in een tv programma en dan mag iedereen overal zijn mening geven en ik doe dat hier.
Dit keer is de stelling een vraag.
En wel een hele merkwaardige vraag.
Natuurlijk is het veilig.
Al ons voedsel is veilig.
Alles wordt gekeurd en moet aan eisen voldoen, en de normen worden waar nodig wel eens bijgesteld.
Helaas komen er wel eens schandalen voor, en in die zin zou je niet kunnen garanderen dat het allemaal even veilig is.
Mja, en plofkippen en antibioticakoeien en massaproductie en dierenwelzijn en wat voor gedoe er allemaal nog meer is.
Nee, de twijfel slaat toch toe.
Vooralsnog durf ik alles wel te eten, en mocht ik daar ziek van worden dan zal ik mijn mening bijstellen.
Als het te laat is.
« Vorige Pagina |
Toon berichten 3577-3584 van 8794 |
Volgende Pagina »
