In het kader van mijn hele interieur laten zien bevind ik me nog steeds in het kleinste kamertje. Want, oog voor detail en rustig aan doen.
Thuis, in het ouderlijk huis, was nooit een wasbak. Hier wel, deze zat er al in en mag blijven van mij.
In den beginne kwam ik er wel eens met mijn kont tegenaan, tijdens het afvegen. Maar inmiddels ben ik er aan gewend. Ik gebruik hem echter niet om mijn handen te wassen, want dat hoef ik niet te doen, ik heb immers niks smerigs aangeraakt. Maar als ik de pot schoonmaak is het wel handig, sponsje er bij en zo.
Dit poppetje, Sassette, een smurfinnetje, kreeg ik eens van de familie Rozema toen ik daar ooit op visite was. En die mag voortaan op de rand van de wasbak staan.
Deze smurf, geen idee hoe ik hier aan kom, heeft zijn ogen dicht. Daarom mag hij in de hoek staan. Dan staat hij je niet aan te kijken als je zit te schijten, maar je kan hem wel aanschouwen.
De poepert kijkt dan van linksboven, deze foto echter is recht voor zijn snufferd genomen.
Oke, en naar aanleiding van mijn vorige interieurlog, toen ik de verlichting liet zien en een oproep deed tot de lezer om eens wat op sturen, de volgende tweet:
Toen ik ooit begon met loggen vond ik het een eer als mensen een reactie achterlieten!
En zelf ook her en der flink reageren natuurlijk.
En tegenwoordig ben ik al zo ver dat ik de reactie`s een beetje wil sturen.
En dat moet ik eigenlijk niet willen.
Maar een beetje experimenteren hou ik wel van op zich.
Gaarne uw oordeel, over welke foto valt iets te zeggen?
Maar iets anders reageren mag ook altijd natuurlijk, daar is een ieder geheel vrij in.
Deze opnames maakte ik tijdens mijn vakantie in Liechtenstein.
En deze maakte ik aan de overkant van mijn adres. Ik woon in zo`n pand daarzo, maar dan aan de achterkant, de voordeur zit echter wel aan deze zijde. En ik wilde deze kerstboom even vastleggen. (inmiddels is die verdwenen overigens, en nog steeds maar niks geen groende bladeren he, nopes)
Een geniaal programma. Anders kijk ik het ook niet natuurlijk.
Toen ik het jaren geleden voor het eerst zag viel ik er meteen middenin. Een groep mensen was bezig met een opdracht en ze waren aan het klimmen tegen de berg op aan de rivier. Kortom, spannend en avontuurlijk. Nu eens niet de toeristische trekpleisters of de eeuwenoude cultuur, maar zwoegende mensen.
En op het eind van het programma viel er één kanidaat af. Op wonderbaarlijke wijze, met een rood scherm.
Ik begreep er niks van maar keek een week later toch weer. Ik leerde de kanidaten een beetje kennen, en die ene was een toffe en die ander een idioot, en alles wat daar tussen zit.
En nu blijkt, en dat is het geniale van dit programma, tussen al die kanidaten zit één zogenaamde MOL. En die Mol moet de boel mollen. Die Mol is geen kanidaat, hij is van de AVRO, hij weet alle opdrachten en moet ze verstieren. Maar dusdanig verstieren dat de andere kanidaten het niet door hebben. Zij weten wel dat er een Mol mee doet, maar ze weten niet wie die Mol is! Iedereen kan de Mol zijn!
He, maakt die persoon nou echt zo`n fout, of is dat een Mollenactie? Wekelijk iedereen is verdacht, of kan verdacht zijn, of doet verdachte dingen.
En aan het eind van de aflevering krijgen alle kanidaten een vragenlijst over de Mol. En die het minst goed heeft moet naar huis! En dat krijgen we dan te zien middels de rode of groene schermen. Ze noemen dat dan ook de executie, en echt, thuis op de bank voel ik de spanning!
De opdrachten overigens, begrijp ik nooit. Het wordt even uitgelegd en de kanidaten weten vast wat ze doen, mij is het altijd een raadsel! Ha, ik denk dan altijd, blij dat ik hier lekker thuis zit en niet met hun mee hoef te doen.
Het programma is prachtig gemonteerd, schitterend gefilmd, met oog voor details. En reuze spannend en avontuurlijk.
Zo zien we nog wat van de wereld, en we krijgen wat mensenkennig. En dat het met bekende Nederlanders is, ach ja, toch wel een minpuntje.
Tijdens mijn eerste poging kwam ik op 17 minuten, en dat is te lang. Tijdens mijn tweede poging schoot ik wat meer op, stond ik wat minder stil bij de verschillende objecten en hield ik zo goed als geen stilstand en het inzoomen hield ik beperkt.
Een derde poging onderneem ik niet.
U komt binnen bij de voordeur en het laatste wat u ziet is het uitzicht van mijn balkon!
Het is nog niet compleet natuurlijk, en bepaalde dingen staan alweer anders. Maar evengoed, ooit is dit een fijne indruk van hoe het eens begon ooit...
Als ik disndags moet vergaderen fiets ik altijd op woensdag langs het in aanbouw zijnde nieuwe cultuurhuis De Klinker te Winschoten.
En om de vragen van vorige week nog even te beantwoorden: In de eerste helft van 2014 wordt een aantal try-out en amateur voorstellingen gehouden. Het reguliere theaterprogramma begint in september van dat jaar.
En twee nieuwe supermarkten vind ik ook niet nodig. Het worden een Jumbo, die was hier nog niet, en een Aldi, daarvan zijn er al twee. Waarvan één pand al op instorten staat.
instagr.am/p/Vlg89LBerM/
