Dit kerktorentje steekt uit boven de bossen en boven het dorp, tussen de Liechtensteinse wolken en bergen.
En dit is dan een voorbeeld van de Liechtensteinse architectuur.
En men geeft op deze wijze aan waar men dient te wandelen dan wel te fietsen, langs het Liechtensteinse hek met onderaan kietelende Liechtensteinse grassprieten, aldaar net zo groen als elders.
Een plank voldoet als bankje, pal op de grens met Oostenrijk, vast en zeker ergens op een bergkam.
En ik geloof dat dat de bergkamgrens met Oostenrijk is, de drie gezusters die uitkijken over het hele staatje, en die je beneden vrijwel overal wel kan zien.
En hier zag ik een beest, ik kon niet inzoomen maar zag hem wel.
U merkt, dit zijn geen actuele foto`s in die zin dat ze onlangs pas gemaakt zijn, maar wel actueel in die zin dat ze nu voor het eerst op internet verschijnen.
Ondertussen nog steeds beesten, wel leuk op zich.
De vakantie in Liechtenstein was ook leuk op zich, en volgend jaar februari zal ik daar weer nieuwe foto`s van tonen, dit is vooralsnog de laatste blik.
En dit is Winschoten, waar ik zit, en dan om precies te zijn rechtsboven!
Aan u om mij te vertellen wat u zou kunnen vertellen over één van de afbeeldingen, of ze allemaal even becommetarieren mag natuurlijk ook, maar dat zou ik ook niet doen.
Nu even de vragen beantwoorden: Ja en Nee. En verder met het opmezelfwonenupdate.
Een klein mijlpaaltje, het is zover, al mijn truien zijn gewassen!
En dat zit zo, dit systheem had ik al toen ik nog bij moeder thuis woonde. Ik leg al mijn truien op de bovenste plank!
De trui die ik wil gaan dragen pak ik van die bovenste plank. Na het dragen wordt die gewassen en komt na het drogen te liggen op de onderste plank.
De nieuwe trui die ik wil gaan dragen pak ik dan echter weer van de bovenste plank. En op die manier komen al mijn truien dus aan hun draagbeurt toe. Niet echt in een specifieke volgorde, maar wel allemaal en allemaal even vaak. En mijn moeder waste ze altijd, tot ik op mezelf ging wonen.
En nu heb ik ze zelf dus allemaal al één keertje helemaal zelf gewassen! Nou ja, apparaat het werk laten doen, maar toch.
Labyrint is het wetenschapsprogramma van de VPRO en de NTR. En eigenlijk wel van de totale Nederlandse tv. De VARA doet wel eens een poging, en daar blijft het dan ook bij.
Wetenschap, heel belangrijk: de kennis der mensheid. En die kennis breidt zich uit, steeds meer en steeds sneller. Hoe meer de mensheid weet des te meer nieuwe vragen er opgroepen worden, en ook weer beantwoord.
Wetenschap, het doel om alles te verklaren, en daarmede de religie uit te schakelen, tenminste, zo zie ik dat.
Ooit had de VPRO al een wetenschapsprogramma dat heette Noorderlicht, en toendertijd was Labyrint de naam van één of andere showprogramma van één of andere omroep. Daarom vind ik de naam ontoepasselijk, het programma daarintegen is gewoon pure noodzaak.
Elke week twee onderwerpen, aan elkaar gepraat door een presentator, die ook elke week even doorverwijst naar de radiouitzendingen van Labyrint.
Het kan echt over alles gaan, en wat nog niet geweest is zal vast wel een keer komen.
Dat ik niet alles begrijp vind ik juist prima, want ik hou er wel van om niet alles te begrijpen. Als er vragen opborrelen of als iets mijn pet te boven gaat vind ik aangenamer dan de vele hapklare brokken die uit elkaar vallen van simpel en voorspelbaarheid waar vele anderen van smullen...
Andere Tijden is het geschiedenisprogramma van de VPRO en NTR samen. Elke week duiken ze in de geschiedenis, hebben ze weer wat uitgezocht, zijn er oude en nieuwe beelden en beleven we een schittrende reportage. Veelal met een link naar het heden. De mensen van toen opgespoord en er wordt van alles uit de doeken gedaan.
Hoe problemen vroeger opkwamen en opgelost werden en tegen welke gelijksoortigte problemen we nu aanlopen.
Ik kijk er al naar vanaf aflevering 1, nieuwjaarsdag 2000. Zeer onderhoudend, leerzaam en toch amusant. Het laat zien hoe het leven en de media al of niet functioneren. En zo af en toe maken ze een special, het enige wat echt telt is dat er oude beelden moeten zijn!
De Taarten van Abel = een prachtig televisieprogramma.
Een kind gaat een bijzondere taart maken met taartenbakker Abel. En Abel kan ontzettend goed taarten creeren, want creatie`s dat zijn het. Zeer fantasievolle kunstwerken, letterlijk spelen met eten.
Er is meer mogenlijk dan men maar kan verzinnen, lijkt het soms wel.
En de taart wordt altijd gemaakt voor iemand, en meestal naar aanleiding van iets. Abel heeft een brief gekregen van het kind, en het wordt tijdens de werkzaameheden allemaal uitvoerig besproken.
Abel ziet kinderen als volwaardige gesprekspartners. Abel doet dat uniek, hij kan erg goed meevoelen, meedenken en weet precies de juiste vragen te stellen.
Het is dus een educatief taartenbakprogramma. En het is een praatprogramma.
En aan het eind, als de taart wordt aangeboden aan degene waar die voor gemaakt is is het een liefdesprogramma. De emoties die we zien, als kijker, kunnen we voelen ook, omdat we nu de voorgeschiedenis kennen.
Het alleruniekste aan dit tv programma is nog wel dat het al tien jaar bij de VPRO zit, waar het overigens ook eens begonnen is. De VPRO had de gewoonte om altijd ergens een aflevering of zes van te maken, en dan een jaar later misschien nog eens. En dit draait nu al tien jaar en wekelijks, het gaat maar door! En wat mij betreft voor altijd.
Als kind zijnde begreep ik kaas nooit zo. Op zich was het wel lekker, op brood en zo, maar het plakje dat ik zo nu en dan bij de melkboer kreeg was tongstrelend. Later kwam ik er achter dat ik jonge kaas mocht proeven, en dat mijn ouders altijd oude kaas kochten omdat zij dat lekkerder vonden.
Vanaf dat ik daar achter kwam eet ik dus brood met jonge kaas. Thuis nooit, maar wel altijd op school, en later op het werk, tot het einde der tijden.
En nu woon ik boven een kaaspakhuis! Eerder zaten hier beneden een groenteboer en een poelier. En sinds tijden is de kip ingeruild voor kaas, en dat ligt mij beter.
40 Soorten kaas, dat is veel! En ik besloot om ze allemaal eens te gaan proeven. Ik vroeg een lijst met alle soorten kaas, en dat zijn er zelfs meer dan 40, en ik begon met het bestellen van een pond van nummer 1, en dat betreft jonge kaas.
En dan start ik bij deze even een nieuwe rubriek, genaamd: kaas!
Als deze homp op is koop ik nummer 2 van de lijst, en zal loggen wat ik er van vind.
Kaas nummer 1 = jonge kaas, en lekkerder kaas ken ik, vooralsnog, niet! En welke kaas vindt u nou het lekkerst?
Elke dinsdag maak ik even een foto van het in aanbouw zijnde nieuwe cultuurhuis De Klinker te Winschoten. En dit maal bekeek ik het eens van de andere kant, daar waar twee nieuwe supermarkten komen.
En ik sta ook niet echt op een verhoging zodat ik over het één heen kan kijken. Zo is dus niet zo duidelijk te zien hoe groot het project is, u ziet telekens een detail.
leuk. Blijft de sneeuw niet aan je klompen plakken?
Ja, zou mijn korte antwoord kunnen zijn. Ware het niet dat ik het toch even nader verklaar.
Al sinds ik kan lopen loop ik op klompen. Oke, als kind alleen heel af en toe, maar toen ik oud genoeg was om zelfstandig met de hond te gaan wandelen versleet ik klompen. En nog steeds.
Bij het ouderlijk huis staan mijn klompen, en elke avond wandel ik er in. En dat doe ik zomers met blote voeten er in, en swinters ploegen door de plaksneeuw.
En ik weet het, het plakt, en loopt ontzettend kut en is bovendien nog eens levenegevaarlijk voor de enkels. En elke keer weer zeggen tegenkomende mensen dat ik beter laarzen aan had kunnen doen, of iets van die strekking.
En ik weet het wel, met laarzen is het in de winter beter, en in blote voeten in de klompen op de hete zomerdagen wordt ook niet door iedereen begrepen.
Sterker nog, ik snap het zelf niet eens. Ik weet niet waarom, en toch doe ik het, ik hanteer de regel:
Ik wandel elke dag met de hond door het Sterrebos, weer of geen weer, regen of sneeuw, zon of maan, altijd wandelen, en altijd met den klompen aan!
