Een bruggetje met een verhaaltje. Ooit lag dit bruggetje over een beekje, en men kon het altijd zien liggen vanaf de snelweg, vanaf Duitse grens naar Winschoten.
Toen werd het beekje verbreed en paste het bruggetje niet meer. Toen wilde de stad Groningen het wel hebben voor in het stadspark aldaar! Ja, maar wij willen hem ook wel hebben voor in onze eigen stadspark alhier, of een brugetje inplannen in een toekomstig te bouwen nieuwbouwwijk. (waarvan we inmiddels weten dat die er toch nooit meer gaat komen)
En toen werd besloten, het bruggetje blijft voor Winschoten behouden en nu ligt die hier. Ha, op nog geen tientallen meters verwijderd van een best brede autoenfietsverkeersbrug van heb ik jou daar! En nabij een lelijke MCDonnalds en wat grote winkelketens zoals de bouwmarkt en dat nieuwe Deense ding, van hoe heet het, waar ik toen met mijn pa mijn bankstel ben gaan halen.
Toen we daar achterom stonden te wachten en we besloten dat pa maar even een wagentje van de buren moest lenen, om mijn bankstel zo wandelend naar mijn appartement te doen verkrijgen.
Toen stond ik te wachten, en zag de Van Goch Brug, en ik maakte een vietal foto`s. De leukste die log ik, dit is hem:
De van Gogh-brug is van rond 1870 en is een van de oudste, nog bestaande, gietijzeren ophaalbruggen van Nederland. De brug is in 1995 gerenoveerd en verplaatst van Winschoterzijl naar de Renselkade.
Ik kocht deze eend toen mijn moeder die kikker kocht, of kreeg. Ze waren te koop bij de Blokker, en plaatselijk al een beginnetje van iets dat lijkt op een rage, en ik vond ze wel geinig. Te kitscherig voor woorden eigenlijk, beetje lelijk nagemaaktie dieren, hoewel de eend toch vrij aardig was gelukt, met een geluidsensor dat ze gingen lawaai maken als er iemand langskwam. De kikker en de eend groeten, als het ware!
ha, de kikker nog het meest onnatuurlijkst! Schitterend, eigenlijk vond ik de kikker mooier dan de eend en kocht ik dat laatste omdat dat eerste mijn moeder al aangeschaft had. Bovendien was haar tuin de mijne, en ik was verzot op het kikkertje.
Twee plensbuien later kwaakt kikker niet meer, na een paar maanden ziet die er zelf ook niet meer uit en verwijjnd in den prullenbak. Mja, zo af en toe is de tuin wat toe aan vernieuwdsheid.
En eend stond op mijn kamer, altijd maar door. Soms raakten de batterijtjes leeg, en dan werd die weer voorzien van nieuwe. Hij stond altijd recht achter mij als ik zat te computeren, en hij reageerde zomers fijn op wat zonlicht!
En ja, sochtends kwaakte die als ik de wekker uitzette, en zomers vooral als ik me even omkleden was na een werkdag en dan even frisse shirt en korte broek aandoen en dan snel weer lekker buiten zitten, drinken.
Verder hoorde ik hem nooit, soms viel het me op, soms niet. Wel lachen, als ik hoorde dat mijn zusje nogal eens schrok als ze tijdens mijn afwezigzijnwegensvakantie mijn kamerplant wat water ging geven.
En moeder schrok ook wel, als ze op mijn kamer was, waarvoor dan ook.
En ooit brak er eens een pootje af, maar ach, als die niet bewoog stond die er gewoon losjes bij.
En ik nam men mee. Ik nam hem mee van ouderlijk huis naar appartement. In één van de vele vuilniszakken die op mijn vuilniszakkenwachtruimte liggen te wachten tot ze aan de beurd zijn.
En vanavond was Eend aan de beurt. Nee, Eend kan weg, tweede pootje is ook al niks, die kan met de vuilisman mee.
En voor die gaat leg ik hem nog een maal neer. Ik maak wat foto`s, twee van voren en drie van boven. De leukste zoek ik uit.
Eend was ook wel bekend onder mijn nichtjes Tessa en Vivian. Als ze moesten gaan slapen speelden we er wel eens mee. En ze hadden het er wel eens over, niet vaak.
Eend was niet meer dan leuk ,zolang het leuk was, niet iets voor mij om ter bewaring toch maar te houden. Op dit logje na dan. Krijgt Eend alsnog zijn eerbetoon, en dat is meer dan hij verdiend, maar ach, dat mag ook wel eens een keertoch?
Een redelijk goede dag gehad, en niet alles is logbaar dus al met al is de planning verlopen zoals geplanned. Mijn laptop, doking station en toebehoren, alsmede mijn buro, kledingkast plus kleding en internetaansluiting moesten nog.
Nou ja, op vrijdagavond bracht ik al vuilniszakken vol kleding en legde ze daar netjes in de kasten. En nu was het dus de beurt aan mijn laptop en mijzelf.
Mijn buro en kledingkast, nog een heel werk om die van daar naar hier te krijgen, en het lukte. Mijn broer kwam langs om de tv in orde te maken en het internet en de telefoon. En na het zaterdagavond patat eten, en de avondwandeling met Quandy ging ik...
En hier zit ik dan. Nee, nu.
Al mijn smurfjes krijgen een sopje en ik moet overal aan denken en ga morgen al op visite en wandelen met Quandy. Foto`s volgen, zodra ik het geheel fotogeniek genoeg vind, maar waar ik mijn eerste nacht ga beleven laat ik wel alvast zien:
Toevallige bijzakigheid:
ik beluister alle afleveringen van Ronflonflon in de juiste volgorde, elke dag een uurtje, en ik was op mijn nieuwe stek net bij aflevering 201! En laat dat nou net de muggenspecial zijn, de enige aflevering die al jaren online stond en ik al reeds uit mijn hoofd ken. Een mooie aflevering, en nu heb ik daar dus een herinnering bij.
Naingevingetje:
Plotseling ging mijn telefoon, mijn pa teste even mijn nieuwe nummer en vroeg of alles naar wens was! Ja, hoor, tot morgen.
Slot:
Het laatste wat ik meenam uit mijn ouderlijke woning naar mijn eigen appartement betreft een wandelstok uit Valkenburg. Als kind was ik daar op vakantien en kreeg zo`n stok, altijd bewaard, goed verstopt achter wat houten balken en op de valreep nog gezien en aan gedacht.
Normaal gesproken maak ik logjes wel eens van te voren, en dan ga ik plannen wanneer ik het online zet. En dat kan dan soms best een tijdje duren, want er komen er alleen maar meer in de "wacht" en deze moet dan helemaal achteraan aansluiten. Ja, er zit een lijn in mijn logwerk.
Nou ja, bovenstaand filmpje krijgt voorrang, want makelaars halen na verkoop altijd meteen de filmpjes weer offline. En zo hoort het ook, we mogen er nu allemaal even binnenkijken, en straks is dat daar weer prive en zo hoort het ook.
Ik heb de foto`s van mijn afgelopen kerstvakantie eens op mijn laptop gezet, in een apart mapje. En voor vandaag eens besloten de eerste tien nu aan het internet toe te vertrouwen. Tijdens het uploaden bedacht ik al de zinnetjes die ik er bij wilde zetten, en eenmaal geupload staan ze dus in omgekeerde volgorde.
Nou, dit bord bewijst dat op weg was naar de Duitse grens en dat dat niet ver meer is.
Want iedereen die Nederland binnen rijdt wordt eerst welkom geheten, en dit bord volgt altijd even later, even globaal de verkeersregels tonen. En op de Nederlandse borden prijkt altijd een molentje.
Het allerlaatste plaatje tussen Bourtange en waar echt de Duitse grens is.
Ik was dus met Quandy wezen wandelen, met de auto naar een natuurgebied, en deze dag koos ik voor Bourtange, niet het vestinstadje zelf, maar het gebied er omheen. En om daar te geraken liep ik er wel langs.
Aha, ja, de rest van de reportage volgt, en dat kan best lang duren voor het zover is. Evengoed liep ik dus ook elke dag met een boodschappenkar van mijn ouderlijkhuis naar mijn appartement, en de korste weg is door het overdekte winkelcentrum. En hier probeerde ik altijd om een foto te maken net als er geen mensen in beeld zijn. En dat lukte:
Waarom ik deze maakte weet ik niet, maar ik vind het toch prachtig. De verschillende kleuren baksteken, de nette afwerking van het geheel, alsmede de prullenbak. En let eens op hoe mooi zacht het licht weerkaatst!
Diverse grillspecialiteiten van uw Grunneger vleesluu
De kerstboom in Winkelcentum Trond in Winschoten, mooie slingerding aan plafond, plafond, ramen, licht, lelijke schilderij, vier keer.
Dit is een onwerkelijk beeld, en toch was het waar. Ooit was dat de muur van mijn zusjes kamer, toen mijn muur van mijn kamer. Toen werd het blauw van smurf en vol en steeds voller. En nu, zo goed als leeg, als kaal, als lang gekoesterd en nu achterlatend.
Eens zal deze muur vallen. Misschien. Misschien blijft dit pand wel voor eeuwig bewaard. Gedachten.
Wat hadden Quandy en ik vorige winter een fijne week. We genoten! En we blijven genieten.
Wat mij nu is overkomen, wat mij toen weer overkwam
Ik had online wat dekbedhoezen besteld, en die waren binnengekomen. Een dekbed ging ik alhier in Winschoten wel even halen.
Ik vertrek thuis, met een winkelwagentje vol vuilniszakken met mijn spulletjes, dat breng ik naar mijn appartement, en met een leeg winkelwagentje keer ik weer terug.
Tenminste normaal gesproken, ditmaal echter ging ik na het legen van het wagentje niet naar huis, maar naar de dekbeddenverkoper! Het karretje liet ik buiten staan, zocht in de winkel wat leuks uit en ging betalen.
"Wilt u er een zak omheen?" vroeg de verkoper. "nee" zei ik. "Nee? " verbaasdigde de verkoper.
"Nee" legde ik uit "ik heb een winkelwagentje bij me, die staat buiten op me te wachten"
Toen ik met het dekbed tegen de borstkas drukkend weer buiten stond, was mijn boodschappenkar weg. Nou ja zeg...
Ik liet wat naar links, of die misschien bij de AH was neergezet. Nee, naar bleek deze C1000 kar niet bij te staan. Dan maar terug en lopend naar mijn appartement.
En toen zag ik ze, twee meisjes van een jaar of 16. De ene meid zat in de wagen, de andere duwde het.
Ik er naar toe en vroeg of ik mijn karretje terug mocht. En dat mocht.
Op de laatste vrijdag van mijn kerstvakantie trok ik mijn stoute schoenen aan. Omdat ik dag er voor ontdekte dat in het Midwolderbos nu wel honden zijn toegestaan, in tegenstelling tot een jaar of tien geleden, besloot ik om eens te onderzoeken hoe de zaak er voor stond in Nieuwe Statenzijl.
Nieuwe Statenzijl is een soort drielandenpunt, alleen dan met twee landen en de zee. Helemaal rechtsboven op het uiterste noordoostpunt van Nederland begint de grens met Duitsland, die loopt zo door tot Vaals waar het weer doorloopt tot het punt waar Zeeland de zee raakt.
Bij Nieuwe Statenzijl is ook het enige punt van Nederland waar nog altijd een grensconflict heerst met de Duitsers. Nou ja, het is niet echt een conflict, men is het er alleen nooit over eens geworden waar de grens nou precies loopt. Over het land is dat wel duidelijk, dat heeft Napolon ooit bepaald, er staan ook palen, maar in zee eisen beide landen gedeeltelijk hetzelfde op. Volgens Nederland behoort de grens te lopen over de diepste geul in het midden, volgens de Duitsers is al het water van de Dollard van hun.
We maken daar echter geen ruzie over, zoals we dat voor Napoleons komst ook nooit deden met het land. Hoe dan ook, een jaar of tien geleden nam ik daar ook al eens een kijkje met mijn toenmalige hond, en er bevond zich daar een asfaltfietspad, waar op een gegeven moment een hekwerk zat met een openstaande doorgang en een anti wildrooster, alsmede een bordje met verboden voor honden, zelfs aangelijnd.
Helaas is aan die situatie niks veranderd.
Daarom tilde ik Quandy over de rooster heen en bewandelde het pad. Voor het eerst in onze levens zetten we daar stappen waar we nog nimmer geweest waren. Over de dijk was weer een hek met doorgang en rooster, en dat was Duitsland, whoehoe.
Ik liep even wat rond daar, zag Duitse borden en boerderijen en keek uit over Nederland en de Dollard. Dollard is de naam van het stukje zee aldaar, verderop overgaand in de Waddenzee en de Noordzee. Zeeen zijn al net zo ingewikkeld als landen wat dat betreft.
Het kiekhuus, het enige buitendijkste volgelkijkhuis van Nederland zag ik staan. Ik ben daar maar niet naar toe gelopen want dat is toch echt een vogelgebied, en met hond leek me dat niet verstandig, en zonder hond vind ik het zielig als hij in de auto moet wachten.
Tevreden keerde ik terug, nu heb ik gezien wat ik altijd nog eens wilde zien en ben ik geweest waar ik altijd al eens wilde wezen. En niet eens betrapt!
Ha, en dit logje is heus geen bewijs, want ik kan het verzonnen hebben he, politie! (trouwe lezers weten natuurlijk wel beter, maar even indekken, snap dat.)
Ik reed weer terug door het mooiste landschap ter wereld , zag nog een Ambonezenbos en vlakbij Winschoten stond al het verkeer vast omdat de brug open stond. Files kennen we hier niet, wel opstoppingen, maar die duren altijd maar even. En als een heer in het verkeer gaan we alhier dan lekker ritsen als het verkeer weer op gang komt.
En daarna nog een paar keer met de winkelwagen heen en weer, dat schiet ook lekker op.
Aangezien mensen alleen de inleiding lezen nogmaals mijn VPRO GIDS COVER logje, ditmaal dus zonder inleiding, eens kijken of men dan wel tot lezen toekomt, de herhaling begint nu met het laatste deel:
Maar evengoed, bovenstaande betrof een oproep van de VPRO gids. De VPRO gids verschijnt 50 keer per jaar met een bijzonder cover. Geen bekende Nederlanders met hun lachende koppen, maar iets kunstzinnigs of wat daar op lijkt of juist niet. En éénmaal per jaar roepen ze iedereen op om zelf een cover te maken, dit jaar was het onderwerp dus Geen Bereik en dit sierde de eerste Gids van dit jaar:
