Ik was op de Dag van het Park in het Stadspark in Winschoten aan het kijken naar de leerlingen van een dansschool en ik had al een minuut gefilmd, komt er ineens een drone aanzetten, dus ik pakte mijn net opgeborgen toestel maar weer uit mijn zak en fimde nog een keer.
De route van de avondvierdaagse liep twee keer door het Stadspark van Winschoten. Eén keer omdat het daar zo mooi is, en op de vrijdagavond is aldaar het verzamelpunt voor de optocht.
En ineens zag ik een schilderij staan, ik had er al over gelezen. Er zijn dus mensen die komen dit tegen op een grensoverschrijdende route van 250 kilometer, en ik aanschouw alleen dit werk, en dat is mij ook wel genoeg.
En ik wandelde ook weer eens langs een flink aantal rozenperkjes. Eénmaal per jaar doe ik dat, als ze alle 20.000 in volle bloei staan.
Ik hobbel op mijn weblog een beetje door het leven heen van soms best alweer lang geleden tot kakelvers. Dus na vandaag komen er nog filmpjes van voor gisteren en nu een filmpje die een etmaal geleden nog niet eens bestond, dit om er vooral geen lijn in te krijgen.
Waterbei in Winschoten, straattheater, te beginnen met een optocht vanaf de Klinker naar het Marktplein, en dit kwam dus allemaal onder mijn balkon langs.
Een opvallend bord in het Sterrebos in Winschoten.
De gemeente gaat deze panden kopen en slopen. Ik hecht meer waarde aan opknappen en onderhouden.
En dit is mijn nieuwe uitzicht, ik ben even naar beneden gelopen om het eens goed te lezen, als ik het dan boven zie weet ik wat er op staat. Dat bovenste bord hing er al, de onderste hing elders, en nu hangen ze hier samen.
Sommige zaken bestaan lang, sommige kort, soms zijn ze al stokoud en soms hagelnieuw.
Afgelopen weekeinde was het fantasy festival Middeleeuws Winschoten weer in het Stadspark, ik was daar niet bij want de toegang is niet gratis. Eind mei was ik daar wel, op de Dag van het Park, want dat was wel gratis, en hier legde ik één minuut van vast.
Liever gratis autootjes dan gaan betalen voor vuurspuwers.
In Winschoten zijn, voor zover mij bekend, drie slagers, buiten de supermarken om. Eén keer per jaar ga ik naar de dichtsbijzijnde slager om een hapjesschaal te bestellen.
Mijn ouders gingen vroeger altijd zelf hapjes maken met augurken en lapjes vlees, uitjes en stukjes kaas. Ik ben wat moderner, ik laat dat voor mij doen.
Bij de slager aangekomen bleek deze gesloten, wegens personeelsproblemen, stond er aangeplakt. Men kon wel hapjesschalen en barbecuepakketten bestellen, daarvoor moest men even contact opnemen. Tja, als ik het online had willen bestellen had ik dat wel gedaan, dus op naar de volgende slager dan maar.
Daar binnengekomen werd ik meteen verwelkomd door een dame, en toen ik vroeg of ze ook aan hapjesschalen deden pakte ze gelijk de notitieblok en vroeg:,,Welke wilt u?" Waarop ik vroeg naar de mogelijkheden en toen kreeg ik een hele lap tekst te verwerken. Dat moet eerst even doordringen voor ik een weloverwogen keuze kan maken, maar gelukkig gaat de slagers telefoon. Ze wijst me op een bak met folders bij de ingang en beantwoord het telefoontje.
Uit de folder maak ik mijn keus en ik vraag of ik meteen moet betalen of later. Dat mag ik zelf bepalen, dus ik doe het maar meteen. Als ik het dienblad na afloop weer inlever krijg ik twee euro terug, zegt ze me nog.
Toen ik de bewuste dag op het bewuste tijdstip de bewuste schaal op kwam halen was niet bekend dat ik reeds betaald had, dat was niet genoteerd, gelukkig had ik het bonnetje nog, en dat mocht ze ook wel houden.
Toen ik het dienblad leeg weer inleverde vroeg ik of ze misschien ook een worst hadden voor twee euro. Nee, die hadden ze niet, wel vanaf vier euro!