Nooit eerder was ik meegeweest met de stille toch voorafgaande aan de twee minuten stilte die elk jaar gehouden wordt bij het Canadees Monument op het Zuiderveen te Winschoten.
Wel vaak had ik de stoet voorbij zien trekken, omdat ze voor mijn ouderlijk huis langskwamen. Nooit meegelopen.
Ze vertrekken tegenwoordig vanuit de Marktpleinkerk, mijn buurman, en ik besloot om eens mee te lopen. Omdat ik geen idee had hoe laat de voorstelling in de kerk begon kwam ik binnen tijdens een schitterend koorzang. Daarna volgde een gedicht en toen stond iedereen op en liep naar buiten, de burgemeester voorop.
We liepen als eerste van het Marktplein naar het Israelplein waar een meneer een toespraak en een moment van stilte hield en diverse kransen en bloemstukken gelegd werden.
Toen begon de optocht, vier drummers voorop die een soort van dodenmars inzetten en iedereen er achteraan.
De politie hield over al het verkeer tegen. Via de Venne door de Bosstraat, waarbij de voormalige synagoge nog wat bloemen werden gelegd werden en de burgemeester nog ging knuffelen met een andere kale man.
We wandelden voort, gestaag. En mede door de begeleidende drummers stonden achter vrijwel elk raamkozijn en op een aantal balkons wel mensen te kijken.
Toen ik over het spoor liep dacht ik nog aan een paar jaar geleden. Toen werd deze stoet opgehouden door een langskomende trein en moesten ze haast maken om op tijd te zijn bij het monument, en dat past niet helemaal bij een dodenmars. Sindsdien vertekken ze iets vroeger.
En toen ik over het spoor liep dacht ik ook aan alle afgevoerde joden, ze hebben allemaal Nederland verlaten via dit traject...
Toen we de Gast over waren zag ik al dat het al ontzettend druk bij het Canadees Monument.
Veel auto`s, veel fietsen, en nog veel meer zijn vast gewoon komen lopen. Een blaasorkest stond klaar, padvinders luiden de klok en iedereen was er klaar voor.
En dit is het moment dat u bovenstaande filmpje zou kunnen aanklikken. Van de taptoe tot het Wilhelmus, en toen deed ik hem uit.
Er volgden nog wat toespraken en kransleggingen.
De padvinders gaven de kransen aan, en de persoon in kwestie legde het dan neer. Zo gaat dat.
Naast onze eigen burgemeester deden maar liefst drie Duitse burgemeester wat neerleggen. En drie kinderen lazen gedichten voor. Er vloog ook nog een vliegtuigje over.
En toen vertrok de stoet weer, de burgemeester voorop, met die drummers. En weer de politie die het verkeer tegenhield.
Alleen gingen we nu via het station en de Emmatraat naar het Israelplein, waar de muziek ophield en iedereen naar het Marktplein ging om in de Marktpleinkerk nog een kopje koffie te nemen.
Van 1946 tot 1968 werd de Nationale Herdenking regelmatig naar 3 mei verschoven als 5 mei op een zondag viel. Daaraan kwam officieel een einde toen de regering in 1968 besloot de herdenking altijd op 4 mei te houden.
Kijk, dat wist ik niet, en ik wist ook niet dat het pas sinds 1987 overal om 20 uur `savonds is.
Leuk en interessant toch, dat internet.
Het is een beetje raar dit logje te tikken terwijl grote feestgeluiden van een feestvierende menigte in een nabijgelegen cafe door mijn openstaande balkondeur mijn oren binnendringen, dit in verband met een gewonnen bekerfinale, op de zondagavond.
En dan toch stilstaan bij het stilstaan op 4 mei. Ook zij zullen zwijgen, ook zij zullen herdenken.
Winschoten heeft nu Cultuurhuis De Klinker, met theater, en ik dacht, ik zal eens naar een voorstelling gaan.
Maar ja. Ik vermaak me thuis ook prima. Er gaat niets boven lekker thuis zitten.
Maar goed, we hebben nu een nieuw theater, en de programering is uitstekend. Maar welke voorstelling zou dan mijn eerste worden.
Afgelopen woensdag toog ik naar de Klinker voor Scenes uit Mozart`s leven, van het Noordelijk Muziektheater, compleet met een heel orkest en een heel koor en zelfs dansers en pruiken en pakken en zang.
Echt theater en het klonkt geweldig en zo zag het er ook uit!
Ik ging lopend heen, even de winkelstraat helemaal uitlopen daar is het al. Het was behoorlijk druk. Een dame bij de ingang verwelkomde iedereen en verwees ze door naar de garderobe, of de kassa, mits ze nog geen kaartje hadden.
Ik moest even wachten in de rij. Toen kocht ik een kaartje en omdat ik wilde pinnen werd het duurder. (tenminste, dat dacht ik, maar nu denk ik dat ik extra moest betalen omdat ik niet van te voren al reeds een kaartje had gekocht)
Na deze twee minpunten bleek de garderobe openbaar toegankelijk en dat is plus. Want ik hang graag zelf mijn jas op.
Ik moest de rechteringang nemen, volgens mijn kaartje, en dat deed ik dan ook. Bij de ingang van de thaterzaal moest ik mijn kaartje laten zien en die dame vertelde me waar mijn plekje was.
Een mooie zaal, mooi verlicht. Niet te groot, het was behoorlijk vol maar nog niet helemaal uitverkocht.
Na afloop ging ik via de andere deur de zaal weer uit, omdat dat dichter bij mijn jas was, en via het beeld van de blote neger het theater weer uit, de winkelstraat door, op naar eigen woning!
Best leuk, dat theater, ik ga toch eens vaker.
Want nu ook, iedereen is toch maar naar Winschoten gekomen, al die acteurs, orkestleden, instrumenten, dansers. En dat allemaal voor nog geen twintig euro en zo dichtbij.
En wat ik op tv gemist heb bekijk ik dan later wel.
Ik weet niet eens of dit lied wel eens te horen is geweest in Ronflonflon. In ieder geval wel in het theaterprogramma Tataboulou.
Jan Vos met Eens was ik niet alleen.
Beelden varen door mij heen van hoe het was of ging. Mijn wereld was vol diepte en een vreemde schittering. Ik droomde met haar weg, wij voelden ons geborgen, ons huis had vele kamers en er was geen plaats voor zorgen.
Zo is het niet gebleven, zij cirkelde weg en verdween. Eens waren wij tesamen, eens was ik niet alleen.
Eens was ik niet alleen, eens deelden wij ons leven, maar wat wij beiden zochten konden we elkaar niet geven. En onze wegen scheiden, wij groeiden uit elkaar, maar ik heb toch een prachtig leven, al is het zonder haar. Als je niet alleen kunt leven kun je het ook niet met elkaar.
Ik dwaalde en ik zwierf zowat de hele wereld rond. Ik bleef op zoek naar iets dat ik tenslotte vond. Het allermooiste wat er is in dit aards bestaan is vrede met jezelf maar word nimmer zelfvoldaan. En nooit had ik gedacht dat ik kon leven zonder haar, maar ik weet dat ik het kan en daar leef ik dan ook naar.
Eens was ik niet alleen, eens deelden wij ons leven, maar wat wij beiden zochten konden we elkaar niet geven. En onze wegen scheiden, wij groeiden uit elkaar, maar ik heb toch een prachtig leven al is het zonder haar. Als je niet alleen kunt leven kun je het ook niet met elkaar.
Vandaag is hij jarig, de zijne koninklijke hoogheid koning prins Willem Alexander Claus Georde Ferdinand van Nassouwe van Duitsen bloed en zijne hare exelenctie de weledele dame prinses Maxima van oranje van Nassouwe met een vader die de andere kant op keek toen ze levende mensen boven volle zee vanuit een vliegtuig storten, maar daar hoor je haar dan weer niet over, Zorreguieta titre de courtoisie.
Welnu, die is ook jarig, want zo gaat dat met koninginnen.
En ik wil ze volgaarne iets aanbieden, tevens voor de drie dochters ook.
Dochters met namen van wijven die ook op die schilderijen voorkomen, terwijl ik vind dat ze heel geen naam moeten hebben.
Nergens voor nodig, zo`n naam, ze hoeven immers niks, ze zijn immers al.
Dus gewoon nummeren die prissensen, dan krijg je kroonpinses 1, kroonpinses 2 en kroonpinses 3.
Dat lijkt me wel genoeg, en ik bied ze dit aan, volgaarne.
