Liefde en geluk, liefde en geluk, waar vind ik liefde en geluk.
Het heeft geen zin er naar op zoek te gaan, al is dat soms een aardig tijdverdrijf. Op een dag hoef je alleen maar om de hoek te slaan, en je loopt haar pardoes tegen het lijf.
Zo ben je alleen, zo ben je met z`n twee, liefde en geluk loert overal. Je loopt er tegen aan, het sleept je mee, met open ogen in de val.
Al mijn snode plannen zijn van de baan, ik ging juist zo lekker mijn gang. Maar ik kan er niks aan doen, het is niet te weerstaan. O, hiervoor was ik altijd zo bang.
Misschien is het voor eeuwig, misschien is het zo stuk. Denk maar niet dat je er iets aan doet. Liefde overvalt je, het is dom geluk. Waar je maar mee leren leven moet.
Beeld en geluid hebben niks met elkaar te maken maar het past toch goed bij elkaar. U hoort over liefde en geluk dat men schijnbaar zomaar tegen zou kunnen komen, en u ziet de liefde en geluk die ik gekocht heb.
Quandy had een knobbelje hangend aan zijn piemel. Het begon als een klein verdwaald lijkende tepel en hij werd groter en groter.
Aangezien hij geen last had en we toch elk jaar in december naar de dierenarts gaan voor zijn jaarlijkse inentingen lieten we het maar zitten tot het zover was. Inmiddels had de knobbel een omvang gelijk een klootbal.
Quandy was verder helemaal in orde. Hij is al reeds tien en heeft een zalfje voor zijn oren, druppels voor zijn gewrichten en prostaat, uierzalf voor zijn hals waar zijn huid soms wat te wensen overlaat, maar voor de rest redt hij het allemaal nog prima. En de knobbel kon ik het beste vergelijken met een wrat, aldus de dierenarts en hij bond er een strak bloedafknellend draadje om zodat de knobbel af zou sterven en er af vallen.
De knobbel kreeg al snel allerlei kleuren en toen het eenmaal pikzwart was beet Quandy het stuk. Een beetje een bloederige bende en een vies velletje aan zijn penis. Nogmaals naar de dierenarts, hij deed er kostenloos een nieuw draadje om, wederom superstrak.
En nu is plotseling de knobbel verdwenen, hoera!
Tot zover het verhaal van de knobbel aan Quandy zijn piemel. Geen idee waar die gebleven is.
Sinterklaas is weer terug naar Spanje, maar tegen het eind van dit jaar zal hij vast weer terugkomen.
Die ene doos is daar gewoon ondersteboven neergezet, net als het kadootje er voor.
Ik was in de laatste dagen van het vorige jaar eens in de Marktpleinkerk om deze tentoonstelling te bezoeken.
Allemaal goud, zilver en tin, de kerk werd in de nachten dan ook bewaakt.
Met op de achtergrond een schitterende kerstboom, en ook de schilderijen aan de muur heb ik weer eens bekeken.
Er was toen ook Winterwelvaart Winschoten, en er hing een kerstboom boven in de mast van een schip dat naast een patatzaak lag. Update: MCDonalds, zie de vlaggen.
Omdat ik liever geen mensen op de foto zet was deze achtergelaten bakfiets een buitenkansje.
Hoe meer mensen er bezwaren hebben tegen een regenboogzebrapad des te leuker ik het vind, en des te noodzakelijker het is.
Ik ben Julian Felix en een hele lange tijd geleden was ik hier eens gastlogger, Rene was toentertijd op vakantie en ik mocht mijn avonturen delen op zijn weblog. En vandaag ben ik vereerd dat ik opnieuw gastlogger mag zijn. Inmiddels een stukje ouder, ik ben nu 24 en studeer komende zomer af van de HKU (Hoge School van de Kunsten) te Utrecht.
Ik studeer namelijk af als cameraman, althans, dat is de bedoeling. Als cameraman ben ik actief in de fictiefilm wereld, documentaires maar ook live televisie bijvoorbeeld. Ik probeer zo divers mogelijk te werken, dat houdt het zo leuk. Divers werken, dat heb ik altijd gedaan. Zo ben ik vroeger nog een DJ geweest op Rising Flow Radio, Rene was altijd een trouwe luisteraar.
Echter dwaal ik nu af, het gaat immers om mijn afstuderen. Ik ga namelijk een korte speelfilm maken. Het vertelt een aangrijpend verhaal van mijn regisseur & vriend Robbie Bekker. Hij heeft kanker, maar door een operatie op 2-jarige leeftijd, blijft deze tumor stabiel. Er volgde meer operaties om zijn functioneren te bevorderen. Op 15-jarige leeftijd onderging hij een operatie die zijn leven heeft veranderd. Gevaarlijk, maar oh zo moedig, onderging hij deze. Hiervoor ging hij onder narcose en kwam hij in een droom terecht.
Deze gehele operatie en de lucide droom gaat verfilmd worden. Enorm spannend en uitdagend, om het project te realiseren hebben we een CineCrowd actie opgestart. Met deze actie zamelen we geld in om de film te kunnen maken. We hebben namelijk een locatie nodig, camera apparatuur, licht en nog veel meer. Er komt echt zoveel bij kijken.
Mijn vraag aan de trouwe lezers van Rene’s weblog is of jullie ons hierbij kunnen helpen door een donatie te doen. Het kan al vanaf vijf euro. Alle beetjes helpen om dit prachtige project te realiseren. Daarnaast wordt je naam in de aftiteling geplaatst als bedankje en krijg je premiere tickets. Omdat de film ook een beetje van jou is door je steun natuurlijk.
De trailer, meer informatie en de mogelijkheid om te doneren kun je vinden op: www.cinecrowd.com/insemita
Hugo Borst vindt ‘mantelzorger’ een raar woord, maar hij is het wel. Al enkele jaren verzorgt hij zijn moeder, die aan dementie lijdt. Op ontroerende en vaak geestige wijze schrijft hij over de ingrijpende gevolgen van haar aftakelende geest. Ook beschrijft hij hoe de onvermijdelijke verhuizing naar een verpleeghuis verloopt. Intussen haalt hij herinneringen op aan zijn jeugd en aan zijn moeder in betere tijden. Ma is een liefdevol en prachtig geschreven portret van een moeder en haar zoon. Ma verscheen in 2015 en wordt uitgegeven door Lebowski Publishers. Van het boek zijn inmiddels ruim 100.000 exemplaren verkocht. Op Moederdag verschijnt het tweede boek van Hugo Borst over zijn moeder.
Ik heb het boek niet gelezen, ik lees geen boeken. Ik heb het theaterprogramma wel bezocht. Meestal ga ik alleen, dit keer was ik met mijn ma naar Ma.
Eric Corton in zijn eentje de hele avond op het toneel. Voorzien van af en toe wat licht en geluidseffecten en een mooi decor. En het aangrijpende verhaal van Altzheimer.
Er werd in gevloekt, geschreeuwd, gefluisterd en stille momenten. Heel goed gedaan, ik kan niet anders zeggen.
Vroeger luisterde ik altijd naar Eric als hij 3voor12Radio presenteerde bij de VPRO op Radio 3FM. En ik heb hem wel eens zien lopen in Eindhoven of Breda toen ik het Glazen Huis bezocht. En ik zag hem eens meespelen met een band op een editie van Pinkpop die ik bezocht.
En in BLauwestad zag ik hem eens zelfs als zanger met het Noord Nederlands Orkest toen ze Stones nummers deden. En ik zag hem tweemaal op het podium van De Klinker bij datzelfde Noord Nederlands Orkest om er praatjes tussendoor te houden.
En nu dus hij helemaal alleen, met een ijzersterke tekst en uitstekend uitgevoerd. De zaal zat flink vol, wel werd er behoorlijk gehoest en gekucht. Geen pauze, staande ovatie en na de gratis cola, want al bij de prijs inbegrepen, weer op naar huis. Met iets om over na te denken.
Martha Schreiber en haar man Emanuel de Jonge hadden veel geld verloren tijdens de depressie in Duitsland. Als gevolg hiervan openden zij een vleeschhouwerij in Winschoten gevestigd aan de Vischersdijk. Het echtpaar had vier kinderen. Twee kinderen hebben de oorlog overleefd. Arnold de Jonge was getrouwd en stond op een ander adres ingeschreven. Hetzelfde geldt voor de jongste dochter Gertrud Johanna.
Bovenstaande informatie kwam ik tegen op de website Joodsmonument.
Daar kan men zowel linksaf als rechtsaf klikken om te kijken waar allemaal Joden gewoond hebben in Winschoten, en dan onderaan hoe het hun is vergaan. Het zijn er honderden, en verreweg de meeste zijn nimmer teruggekeerd, zeer triest.
Er was al de website Het Verdwenen Groningen, een verzamelplek voor alles wat verdwenen is dankzij de Gaswinning en bijbehorende aardbevingen.
En nu is er ook Verscheurd Groningen, alwaar men al swipend door Loppersum kan gaan en zien hoe het dorp langzaam maar zeker van de aardbodem verdwijnd.
Dat is met geld niet te vergoeden, dat is niet te vergoeden, en men pompt maar door.
Mirjam Kakelbont heeft de volgende reactie geplaatst:
Als ik naar de radio luister is het meestal NPO2. En met zo min mogelijk gepraat graag, want ik wil muziek horen.
Ja, en dat is nou precies wat er aan de hand is. Zelf een weblog volkalken met allemaal lange onzinnige lulkoekbagger, maar op de radio mag dat dan weer niet. Daar moet dan weer muziek klinken, terwijl je voor muziek juist geen radio nodig hebt, muziek draaien kan men zelf wel. Het zijn de luie presentatoren die bedacht hebben dat weinig praten en veel muziek goed is, kunnen zij makkelijk geld vangen en het volk trapt er in.
Van Radio 2 (ik weiger om dat debiele npo altijd en overal maar voor te zetten) kan alleen Spijkers met Koppen van VARABNN en TROSAVRO Muziekcafe mijn goedkeuring dragen. De rest blief ik niet, temeer daar de hele VPRO ook niet welkom is op de meest commerciele zender van de publieke omroep.
Dan de presentatoren, de dag begint met Gerard, de man die er voor gezorgd heeft dat de Arbeidsvitaminen van Radio 3FM verdween omdat hij zichzelf zo nodig moest ontwikkelen en vervolgens keert hij de zender de rug toe. Dan heb je Bart en Annemieke, die konden op Radio 3FM mijn hart al niet stelen dus hoef ik ze nu hier ook niet te horen.
Gijs, Ruud en Wouter doen niks anders dan schreeuwen, zijn overgelopen van Radio 3FM naar diverse commerciele stations, puur voor het geld, en nu ze over tijd keren ze terug. Rob heb ik dan wel weer een zwak voor, maar nog niet hard genoeg om hem toch aan te zetten.
Dan de muziek van Radio 2: allemaal hits, terwijl, als je dan toch muziek gaat draaien, dat kan dan wel wat minder en draai eens iets wat niet gisteren ook al was en morgen weer.
Dit is dan mijn visie, ik lees niemand de les. Iedereen mag zijn eigen mening hebben, en dit is de mijne.
Update: Ik zeg niet dat ik lange onzinnige lulkoekbagger niet leuk vind, ik vind dat dat juist ook hoort op de radio.
