Hoe ik aan dit kartonnetje kom weet ik niet, en waar het precies voor dient ook niet. Twee rondingen met smurfenafbeeldingen en het kan allemaal uit elkaar, geloof ik.
Hoe dan ook, jarenlang op mijn slaapkamer gehangen in mijn ouderlijk huis, en tegenwoordig bevindt dit werkje zich in mijn halletje.
In de hoek boven de kapstok. Witte muren, wit plafond, en dit steekt mooi af. Helaas niet zo geweldig in beeld gebracht, vanwege schuin omhoog kijken. Ik had met mijn keukentrapje een betere afbeelding kunnen maken, maar dan is het niet echt. Het zit schuin boven, dus u ziet het schuin boven.
In werkelijkheid is het allemaal wat duidelijker. Wie het in het echt wil zien mag langskomen om te kijken.
En grappig genoeg, denk ik, dat de enkeling die hier al op bezoek is geweest, dit werkje nooit is opgevallen. En zo denkt men wat af he.
Met een duimspijker (= punaise) in de muur vastgedrukt, hopelijk tot het einde der tijden...
Elke stad heeft zo zijn bijzonderheden en vandaag toon ik u de vreemdheid van de straatbenaming in Winschoten:
In Winschoten doet men niet moeilijk over de spelling, hier hanteert men gewoon alle mogelijkheden.
Soms kapt een luifel het ook gewoon af. Dit is overigens een steeg in het verlengde van de Bosstraat en heet Kleine Bosstraat, aan de andere kant eindigd de straat overigens op het Bosplein, niet ver meer van het Sterrebos.
Het allermerkwaardigste vind ik nog dat in het centrum van Winschoten een straat is die bosstraat heet, en een heel andere straat in een heel ander deel van het centrum is een straat met de naam Dr.D.Bosstraat.
Snapt u het nog, er is een Bosstraat en er is een Dr.D. Bosstraat!
En beide straten bevinden zich op totaal verschillende lokatie`s, er is geen enkel verband, op de naam na.
Zo vroeg iemand me een keer de weg en wist niet of het nou Ludensweg of Udesweg was waar die wezen moest.
Ludensweg is dus met een n en Udesweg zonder. Ludensweg loopt onder Winschoten Zuid door en Udesweg is van de afgebroken Muziekschool richting Winschoten Noord.
Hier is iets meer van het landschap te zien en is het bordje nog te lezen.
Wie het weet mag het zeggen, en wie het niet weet mag ook wat zeggen!
De Hokjesman, een safari in eigen land, op zoek naar de rimboe in onszelf.
Een documentair programma waarin presentator Michael Schaap op zoek gaat naar een cultuur binnen Nederland. Dat klinkt ingewikkelder dan het is. Zo ging de presentator al op zoek naar de volendammer, de veluwe en de mariniers, om maar even wat te noemen.
Volkomen onbevangen, op geheel eigen wijze schetst de presentator een beeld van zijn onderwerp. Een beetje hoe het zo gekomen is, een beetje hoe het in de toekomst verder zal gaan, en compleet hoe de bevolkinsgroep op dit moment in de samenleving staat.
Vooral de presentator spreekt me aan. Zo ontzettend rustig ingesproken, rustige gesprekken, diepgaand, duidelijk. Schitterend en genieten.
Rustig kijken, lekker over me heen laten komen, en zo onvoorspelbaar geen idee te hebben waar het naar toe gaat. En hij vertelt op eerlijke en onbevongen wijze hoe alles op hem overkomt en hoe hij er tegen aan kijkt. De kijker, ik dus, oordeelt zelf, neemt het tot zich, en wordt er op amusante wijze toch weer wat wijzer van.
Een safari in eigen land, op zoek naar de rimboe in onszelf
Zo toog hij naar de antroposofen, met de spirituele filosofie en occulte wetenschap gebaseerd op de keer van Rudolf Steiner, de Oostenrijker die leefde van 1861 tot 1925. Grappig eigenlijk, dat die man daar toen zo mee bezig was en volgelingen kreeg.
Zo is er jaren later iemand anders geweest die de smurfen bedacht en perfectioneerde, maar die haalde er commercieel gewin uit. Net wie iets bedenkt en uitwerkt en hoe die er mee omgaat en wat men er maar mee wil.
Ik kijk zo`n twee uur per dag tv. En wat ik nu ben gaan volgen is een EO serie over Vincent van Gogh vroeger, en zijn nabestaanden later. Hoe hij leefde en predikant werd en met een hoer ging samenwonen, en diens kinders, en we zien hoe zijn achterkleinfamilie met zijn schilderijen in de weer is.
Het lijkt wel een kostuumdrama, compleet met franstalige scene`s. Ik weet dat het gedramatiseerd is, maar besef het niet. Doordrenkt van religie, maar daar kan ik wel tegen.
En goed, de Nederlandse televisie hoort programma`s te maken over onze schilders. En het zou me niks verbazen als het verkocht wordt aan buitenlandse omroepen.
Keuringstdienst van waarde, is een tv programma, niet te verwarren met Keuringstdienst van Waren.
Het gaat over wat er op de verpakkingen staat van producten. Daar staan ook vaak telefoonnummers bij, en die bellen ze dan, voor meer informatie. Vaak hylarsiche gesprekken omdat de medewerkers het ook niet weten.
En het team gaat ook op onderzoek uit, mensen die er meer van weten er over laten vertellen.
Een aantal medewerkers heeft het programma verlaten om elders wat nieuws te beginnen, en het achtergebleven team is weer aangevuld met nieuw talent. En tegenwoordig behandelen ze zelfs kijkerpost!
De kijker leert van alles, en ik onthoudt niet alles. Maar het is toch vermakelijk, en er blijft altijd wel iets hangen.
Toch knaagt bij mij toch de vraag waarom het programma verhuist is van de NTR naar de KRO. Wat is hier katoliek aan? Of is het juist erg katoliek om oplichterij te tonen en zo?
En dat de KRO oude uitzendingen van de NTR gaat herhalen is al helemaal raar, gewoon met het KRO logo in beeld, dus in KRO zendtijd.
Gaarne uwen mening, en gaarne niet mij gaan bedanken, want dat slaat dus nergens op.
UPDATE: In tegenstelling tot wat tagrijn beweert beweer ik nergens dat de KRO iets al dan niet uit mag zenden!
Al jaren onvermoinderd populair en al jaren op de vrijdagavond om half negen, dezelfde tijd als het toenmalige Medisch Centrum West.
Ik keek er vrijwel nooit naar. Op vrijdagavond luister ik liever naar de lokale omroep. En nu ik tv kijk middels uitzendinggemist, en men er zeer lovend over is, waagde ik een poging.
Prima serie, menselijk en met humor, erg realistisch overkomend en toch wetend dat het drama is. Wel merkwaardig dat ze dan zogenaamd in Maastricht zitten, en dan ABN spreken.
