Ik open bij deze het nieuwe weblogseizoen, de vakantie is immers achter de rug.
Ik zal pogen voortaan elke zaterdag tien foto`s online te zetten, waarvan er één van de mascotte van dit weblog, mijn hond Quandy:
Ik was op vakantie naar onder andere Rome, en ondanks het schitterende weer en vele oudheden kan het wat mij betreft toch niet tippen aan Amsterdam.
En ik weet soms niet eens waarom ik ergens een foto van maak, maar ik vind tevens dat ik ook niet alles hoef te weten.
Even tussendoor, dit vind ik
de mooiste attractie van het pretpark Slagharen, met name omdat er heel weinig te zien is, waardoor veel fantasie nodig is en omdat het zo ontzettend oud is.
En dan gaan we nu weer terug naar Amsterdam, want ook dit is Amsterdam.
Dat u het even weet!
Deze vogels hebben een mooie leefomgeving.
Voor pilaren hoef je echt niet naar Rome.
Want bovenstaande pilaar bevindt zich in onderstaand gebouwtje, allemaal te Amsterdam.
En dit was eens mijn fiets na een werkdag in Winschoten.
Jaja, we kijken echt nergens meer van op, maar ik leg het toch graag even vast.
De PVV.
Om te zuchten.
Trots op Nederland was ik nooit, en me er voor schamen doe ik evenmin.
Toch was ik er altijd wel content mee dat ik kwam uit het landje aan zee waar ze dingen niet wegmoffelen en alles zo open en eerlijk is.
Zie het softdrugsbeleid en de abortus en euthenastiewetgeving en de publieke omroep.
Maar tegenwoordig, tegenwoordig kom ik uit het extreem rechtse landje waar veel mensen stemmen op een gek die meer rampen veroorzaakt dan oplost.
Een angstzaaiert.
Voorheen was Nederland het nuchtere vooruitstevende land.
En nu zitten hier allemaal kuddedieren die achter een potentiele dictator aanlopen.
Ach ja, en de tweede kamerleden zijn allemaal al behandeld in de media, en nu beginnen de europeanen.
Niemand gelooft dat Wilders het besluit respecteert, het is eerder afgedwongen door hem.
En dat kuddevolk blijft maar achter hem aanlopen.
En het tweede nieuwsberichtje, dat doet me ook al niks.
Het is gewennig geworden, dat een paar maal per jaar er zoiets lugubers op de teletekst staat.
Zolang het onbekenden zijn gaat het allemaal langs me heen.
En gelukkig maar, anders zou ik nog knettergek worden.
Ehm, moet er aangedrongen worden op meer openheid?
Moet totale openheid niet gewoon de standaard norm zijn?
In deze westerse kapitalistische maatschappij!
Daarin dient alles zo open en eerlijk als maar mogelijk te zijn.
Dat er aan de andere kant gehersenspoeld wordt middels reclame zint me ook al niet.
En dan is zo`n vlek ontdekt!
Moet dat geontdekt worden?
Gaan er niet allang allarmbellen rinkelen bij een allereerste druppel?
En waarom is er niet een noodsystheem dat meteen paraat is mocht er iets mis gaan?
Zelfs de allerbeste schepen hebben reddingsboten aan boord.
Waarom wordt er met het milieu zo waanzinnig omgespongen?
Wie dit bevredigend kan antwoorden is een held.
Bij het thuiskomen kreeg ik naast een heleboel smurfenkadootjes, ik was immers jarig geweest, ook nog deze schitterende tekening van mijn nichtje Tessa, met als bijwoorden:
Dit is een regenboog met stipjes.
Dit ga ik taggen onder het woord Tessa
Sinterklaas kom ik ook overal tegen, zoals op mijn verjaardag in Vaticaanstad!
Alwaar ik ook even een plasje deed, de pisbakken hadden geen schaamschotten en dan neem ik altijd net zo`n pot als waar ik thuis ook mijn plasjes in deponeer.
Dit is, heus waar, een plafondschildering, ik heb er vele gezien, en in werkelijkheid is het altijd mooier dan op een fotootje.
Een zelfprotret ben ik ook niet vies van.
Dat groene ding links is
De Poort van Groningen.
Omdat even goed duidelijk te maken dat daar een grensovergang is.
Het wordt vanaf Duitse zijde al een paar keer aangegeven.
Als u goed kijkt, of mij op mijn woord gelooft, worden ook Winschoten en Groningen aan Duitse zijde al aangegeven.
Ook de weg naar Amsterdam wijzen de Duitsers al aan.
Zo ontwaakte ik na een nachtje Zwitserland.
Zoals u merkt ben ik inmiddels weer terug van vakantie.
Ik heb al webloggerend een dagboek bijgehouden, voorzien van foto`s en alles getagged onder de naam Italie, want daar was ik het grootste gedeelte van de reis.
En het doet me zeer goed dat er zowaar lezers en reageerders waren, ondanks dat ik tijdens mijn vakantie geen enkele andere weblog bezocht heb.
Jodelahitie, ik bevind me in Zwitserland.
Nadat we San Marino verlaten hebben reden we via Milaan Italie uit.
Om vervolgens na een kilometer of 11 even te pauzeren in Campione d'Italia.
Dat is erg vreemd, dat is een Italiaans stadje in Zwitserland, lees de wikipedia er maar op na.
Daarna verder Zwitserland in, door de Gothardtunnel, toen waren we alweer op Duitstalig grondgebied.
Waar het regende dat het goot, wat een natte zooi.
Camping gezocht en gevonden, tussen de bergen, aan een meertje in de lekke wolken.
Morgen de reis voortzetten naar het Noorden.
De volgende dag ontwaakte ik met een stralende Zwitserse zon.
Met tegen de bergen nog wat wolken aangeplakt.
Daarna rustig de boel bij elkaar gepakt en de reis naar Nederland voortgezet.
Ergens in het Duitse Rurhgebied vonden we het welletjes en streken we neer.
Op een camping waar geld in een automaat moest om stroom te verkrijgen, en het water uit de kraan werd niet warmer dan lauw.
Evengoed, na een goede nachtrust op weg naar het einddoel van elke vakantie: thuis.
Inmiddels was het woensdag geworden en waren we in het ontvangstgebied van de Nederlandse middengolfradiozenders.
Zo hoorde ik dat 747AM weer teruggeveven was aan radio5 waar ik het eerste uur van de Arbeidsvitaminen nog meepikte, na 11 uur kon 3FM weer ontvangen worden en via de A31 scheurden we langs Nederland en bij de Noordelijkste grenspost Nederland binnen.
En dan nu: KLIKKERDEKLIK!
San Marino is dan wel niet het kleinste land waar ik ooit geweest ben, het is zonder twijfel wel het heetste land.
Ik heb geen thermometer bij me, maar het voelt aan als minimaal mijn eigen lichaamstemperatuur.
Dus dat werd de ochtend lekker relaxed luisteren naar de wereldomroep, en na de middag lekker gebadmutst zwemmen.
San Marino is druk, en er zijn ontzettend veel Nederlanders.
Alle zebrapaden zijn wit, met een brede blauwe rand er omheen.
(En dat witte apparaat betreft een postbus, dit even voor de fotovragers)
Maar waar ook in Europa ik vertoefd heb, nooit was ik ergens zonder landgenoten.
Nederlanders zijn overal, en als ze er niet zijn zijn ze net geweest of komen ze zo.
Omdat we gisteren de hoofdstad van San Marino, San Marino reeds hadden verkend togen we vandaag naar Dogana, de grootste plaats van het land, en tevens het meest noordelijke.
En ik kan u zeggen, daar viel geen klap te beleven, mede omdat het zondag was.
Omdat we gisteren in San Marino een beetje op moesten schieten vanwege de aflopende parkeermeter en daardoor het derde torentje niet van naderbij konden zien besloten we om dat vandaag maar te doen.
En met succes.
Daarna beval een bord een alleraardigte boswandeling aan, maar bijna recht een berg naar beneden lopen zie ik niet als wandelen.
Het leek soms meer op klauteren.
Daarna maar weer naar de camping waar nog een zwoele zomeravond wachtte.
Morgen inpakken en wegwezen, op weg naar het Noorden, in ieder geval San Marino uit.
« Vorige Pagina |
Toon berichten 5193-5200 van 8775 |
Volgende Pagina »
