Ik voor een samenleving ben waarin niemand wordt uitgesloten op grond van zijn cultuur of geloof.
Ik tegen discriminatie en uitsluiting ben.
Ik als burger van een democratie niet aan de zijlijn kan blijven staan en de verantwoordelijkheid heb mij uit te spreken tegen onrecht.
Maar dat ze me daarna een polsbandje willen laten dragen, nee.
Aan mijn pols geen polsbandje.
Ik draag al een horloge, en mijn andere pols blijft lekker leeg.
Ik vind helemaal niet dat ik moet laten zien waar ik voor of tegen ben.
Als iemand vindt dat die Wilders moet stemmen moet diegene dat vooral doen.
Altijd je hart volgen, en als je hart daar dan ligt...
En er zullen er vast nog wel meer zijn! (tips welkom)
Nog meer stemwijzers dan partijen?
Is er ook een wijzer om te wijzen welke wijzer het beste bij me past?
Ik ben vandaag maar weer eens mijn auto ingestapt. Tijdens Pasen ging ik ergens kijken waar ik nog nooit eerder geweest was: Het Hunebed van Groningen. Dus wilde ik met Pinksteren ook ergens kijken waar ik nog nooit eerder geweest was. En ik koos voor het hoogste punt van Groningen, de Hasseberg.
Wikipedia vertelt er het volgende over:
De Hasseberg (In Duitsland Hasselberg) is het hoogste punt van de Nederlandse provincie Groningen.
De berg, meer een heuvel, is 14,2 meter + NAP en ligt ongeveer 2 km ten oosten van Sellingen (gemeente Vlagtwedde). De heuvel ligt op Nederlands grondgebied. Net achter de top ligt de Duitse grens.
De naam zou afkomstig zijn van Hasje, een oude vrouw (een heks volgens sommigen) die hier woonde en, volgens de sage, 's nachts eenzame reizigers met een vuurtje lokte, zodat ze in het omringende moeras verdronken.
De heuvel is een natuurgebied. Het natuurgebied heeft een wit naambord.
En ik nam Quandy mee natuurlijk. En aldaar aangekomen bleek het een natuurgebied te zijn, louter voor de natuur. Voor mensen en honden verboden dus, ik keek nog of ik stiekum de berg kon beklimmen, maar dat was onmogelijk.
Ik heb nog wel even rondgelopen tot aan de grens, en hoefde daar geen foto`s van te maken, want iemand was me al voor. Dus toen ben ik maar gaan wandelen in de Sellinger bossen, en dat was ook erg mooi.
Tis wat, het hoogste punt van Nederland is een toeristische atractie, 321 meter in Vaals.
En de 42 meter hoge duinen van Zeeland zijn ook vrij toegankelijk.
Maar de 14 Groningse meters zijn er alleen voor de dieren, en dat heeft eigenlijk ook wel weer wat.
Het eerste duitse hectometerpaaltje.
En het eerste bord in Nederland, niet eens een welkom, maar meteen verboden.
Dit is hem dan, de Hasseberg.
Bordjes, altijd leuk.
Mijn autootje, ook altijd leuk.
Ik moest in de Sellinger bossen mijn auto niet parkeren voor de wandelingang, want stel voor dat de brandweer er langs moest. Dat gebeurde overigens niet.
Ik heb afscheid genomen van mijn fiets.
Het ging echt niet meer.
Ik schat dat hij een jaar of 20 oud is.
Ik wilde toendertijd geen brommer en was nodig toe aan een nieuwe fiets.
Ik ging naar de fietsenverkoopwinkel en maakte mijn keus.
(tussen haakjes, maar toch: Sinterklaas zag ik nog buiten wandelen door de ruit)
Op een slechte dag brak mijn sleutel in het slot af en moest ik als een dief met mijn eigen fiets lopend naar huis, de hele tijd het achterwiel van de grond houdend.
Op andere slechte dagen kreeg ik wel eens een lekke band, en zowel mijn voor als achterband zijn al eens vervangen wegens dat ze gaar werden, ook zijn de remlijdingen al eens vervangen.
Mijn versnelling deed het al een hele tijd niet, de voorlamp en de achterreflector zaten met plakband vast, en alles wat kon rammelen ramelde ook.
En in de week voor hemelvaart zat er ineens een bochel in mijn achterrad.
Dusdanig dat onderweg de ketting er af liep, dat heb ik met blote handen hersteld.
Maar twee dagen later was het weer raak, en zag ik dat mijn achterrad helemaal was doorgescheurd.
Ik dacht er over om hem wederom naar de fietsenmaker te brengen, voor een algehele opknapbeurt, toen mijn moeder mij een ALDI folder liet zien.
En daar stond nou net een leuke stadsfiets in, en die heb ik nu.
Als eerbetoon aan twintig jaar trouwe dienst maakte ik dit filmpje:
Zo liep ik eens in Amsterdam, in een straat dat Zeedijk heet, en aldaar kwam ik dus een chinees restaurant tegen. Eentje waarbij men een bepaald bedrag betaald en dan zoveel mag eten als men wil, een lopend buffet.
Deze eettent bevindt zich recht tegenover de chinese tempel. En eten doet men daar in een kleine drukke benauwde ruimte, ogenschijnlijk zonder ventilatie. Het eten was er heerlijk, maar de lokatie was niet echt voor herhaling vatbaar.
Toen ik met een zeer volle buik de Zeedijk verder afwaggelde kwam ik nog zo`n restaurant tegen, even verderop. Iets duurder, maar wel lekker ruim zitten, en ik besloot om daar de volgende jaren te gaan eten.
Elk jaar met hemelvaart vier ik een weekend Amsterdam, met op de zaterdagmiddag een bezoek aan TROS muziekcafe, en daarna dus die chinees op de zeedijk. Dit ging jaren goed.
En nu ineens was die chinees weg! Nergens meer te bekenen! Alleen die met dat benauwde hok is er nog wel, maar daar ga ik nooit meer naar binnen.
Gelukkig was er ook nog zo`n buffetchinees op het Rokin, waar ik lekker ruim kan zitten, dan ga ik voortaan daar maar naar toe!
Tot zover dan mijn verslaggeving omtrent mijn Hemelvaartweekend in Amsterdam.
Er zijn ook mensen die gaan liever naar Artis, ik niet, ik ben daar een maal geweest en vind het maar sneu, kijken naar gevangen dieren.
Dan liever een portie kunst en cultuur voor mij.
En er moet ook gegeten worden.
Al heel wat jaren geleden at ik eens bij deze chinees in Amsterdam.
Recht tegenover de Chinese Tempel, in de Zeedijk.
De heren van Draadstaal hebben daar eens dit filmpje opgenomen:
Elke zaterdagmiddag luister ik naar TROS muziekcafe op radio 2. En tijdens mijn weekendje Amsterdam hoef ik dat niet te missen, want dan kan ik de rechtsreekse uitzending bijwonen. Studio Plantage bevindt zich naast Artis en wordt veelvuldig gebruikt door diverse publieke omroepen voor even diverse tv programma`s. Maar er huist dus ook een radioprogramma, en dat is wel het leukste van alles wat daar vandaan komt.
VONDER & BLOOM zijn Caroline Ouwendijk en Nina Ebbenhout. Deze dames kwamen elkaar tegen op weg naar een talentenjacht in de trein en kwamen er tijdens de reis achter dat ze muzikaal prima bij elkaar passen. Sindsdien gaat het snel met de meiden, met “Simple Peace of Mind” als gevolg. Een CD die vol staat met mooie popliedjes, waarbij de nadruk vooral op de vocalen ligt.
HARPER SIMON is singer-songwriter, speelt gitaar en zoon van Paul Simon. In zijn liedjes klinkt hij net als zijn vader. En in zijn jonge jaren heeft hij ook met hem samen opgetreden. Op dit eerste album hoor je dat Harper is geïnspireerd door psychedelische rock van de 60’s, punkrock van de 70’s en de vroege rock ’n roll van de 50’s en 60’s, maar ook de country uit die periode.
FURTURE PRESIDENTS Dit producersduo schreef en produceerde o.a. voor artiesten als Elize, Yes-R, Fouradi, Miss Montreal, Edsilia Romblley en remixten internationale grootheden als Justin Timberlake en Jordin Sparks Sinds vorig jaar zijn zij bezig om uit te groeien als popact en dat lukte aardig met het nummer “The Worlds Keeps Changing”. Ze werken momenteel aan hun debuutalbum. "Love Don't Pay The Bill$" is hun nieuwe single, net als zijn voorganger een echte feelgood-song.
FRANS DUIJTS Overdag werkt hij in het sloopbedrijf van zijn familie en ’s avonds is hij een van de populairste kroegenzangers van Nederland. Zijn derde album “Leef je droom” kwam uit in februari en was na ruim een maand al 'Goud'. Begin dit jaar kreeg hij de Sena-Media Tools Award met “Jij denkt maar dat je alles mag”; de meest gedraaide horecahit van 2009.
Bovenstaande tekstjes en linkjes heb ik even rechtsreeks van die TROS site gesmurfd. Omdat ik in het publiek aanwezig was vind ik dat dat moet kunnen, en de foto`s die ik gemaakt hebt staan er gewoon willekeurig tussen.
Het klikte overigens niet heel erg tussen presentator Daniel Dekker en Harper Simon. Daniel mocht niet over diens vader beginnen, maar stuurde het gesprek er wel naar toe. En na het optreden kondigde Daniel het af met de mededeling dat hij op de plaat beter klinkt.
En Frans Duijts maakte er een feestje van. Wat ik ook nog wil meededelen, omdat het ook wel eens anders is geweest, dit keer hadden alle artiesten muziekanten bij zich. En zo hoort het ook, meezingen met een bandje, daar klap ik niet voor.
Elke keer als de tram het Rembrandtplein verliet en richting het Waterlooplein tramde, zag ik onderweg een mooie tuin. Toen ik daar eens wandelend langskwam zag ik op een bordje dat het een onderdeel van een museum was waarvan de ingang aan de andere kant is, aan de Herengracht.
