Inderdaad, het filmpje uit mijn vorig logpraatje kwam vanuit het Anne Frank Huis in Amsterdam.
Daar is het mogelijk om een videoboodschap te sturen, en ik stuurde het maar naar mezelf en zet het dan wel op mijn weblog, das makkelijker dan u allemaal mailen.
Al een paar keer bezocht ik het welbekende Anne Frank Huis in Amsterdam, en elke keer ben ik weer onder de indruk.
De eerste keer dat ik daar was zat ik nog op de lagere school, en de laatste keer was vorige week vrijdag.
Ik heb er gemengde gevoelens over.
Aan de ene kant is het vreselijk dat er acht joden hebben zitten wachten tot de oorlog voorbij was.
Twee hele jaren, nooit naar buiten, altijd zachtjes doen, leven in onzekerheid, niet wetend hoe lang het nog zou duren, de angst om gepakt te worden, en uiteindelijk toch gepakt en vermoord...
Niet te vattten.
Er gaan jaarlijks een miljoen mensen naar het Anne Frank Huis, en die lopen als in een optocht door de vertrekken waar de familie Frank zat.
Ze hadden toen geen vermoeden dat het nu een toeristische atractie is.
Het is geopend tot laat in de avond, en het is nagenoeg dagelijke geopend.
Het is nu dus zo dat er doorgangen zijn gemaakt waar ze toendertijd niet langskonden, maar gezien het aantal bezoekers heb ik daar ook wel begrip voor.
Toch zou ik het liefst hebben dat alles in orginele staat bleef.
Maar liefst vijf panden die stonden tussen het Anne Frank Huis en de hoek van de straat zijn gesloopt, en opgeslokt door het Anne Frank bijgebouw, om al die bezoekers voor te lichten en te laten eten of drinken.
De wereldberoemde Anne Frank Huis Boom heb ik niet echt goed kunnen bekijken.
Alleen een spiegel waarmee je op zolder kijkt toont wat bladeren.
De boom zelf heb ik niet kunnen betasten, ik heb het hele Anne Frank Blok rondgewandeld, maar nergens was een steeg.
En bij mensen aanbellen en vragen of ik door de woning mag durf ik ook niet echt.
Een boom met een eigen websites: http://www.annefranktree.com/ en http://www.annefrankboom.nl/
Ik vind trouwens ook dat ze het Anne Frank Huis een nieuwe naam moeten geven: het Achterhuis.
Want niet alleen Anne zat er.
Er was een jongetje op tv, en hem werd gevraagd wat hij nou vond van de stakingen van de vuilnismannen en al die zooi op straat.
Het jongetje antwoorde: "Laten ze ander werk gaan zoeken als ze vinden dat ze niet genoeg verdienen"
Dat is dus een rechts jongetje.
Rechtse mensen vinden namelijk dat lager opgeleiden ook maar minder betaald moeten worden, en ze denken dat alles wat men doet in het leven iemands keus is.
Ze vinden tevens dat mensen aan de top almaar meer geld moeten krijgen, anders vetrekken die naar het buitenland.
Linkse mensen denken wat gecompliceerder, misschien verdienen de stakers wel onder de maat, misschien kunnen ze wel niet zomaar een andere baan vinden, misschien vinden ze de stad reinigen wel het mooiste dat er is.
Rechts vindt links vaak asociaal, maar ze zijn het zelf.
Tenminste, dat is hoe ik er tegen aan kijk, rechtse mensen zullen het vanzelfsprekend heel anders ervaren.
Vorig jaar trad Bert Visser op in Carre, en vertelde daarover op tv. Hij vertelde ook dat het niet helemaal uitverkocht was, dus wie nog een poging waagde kon binnenkomen. Dat heb ik onthouden, en toen ik vorig jaar op hemelvaartsdag in Amsterdam was zag ik Bert.
Dit jaar keek ik van te voren eens op internet wat er speelde op hemelvaartsdag in Carre in Amsterdam. The Sound of Music, de Musical.
En ik twijfelde. De film had ik ooit eens gezien, en dat bleef echt bij een keer, want het duurt zo lang, er lijkt soms geen einde aan te komen. Het verhaal van de film was weggezakt, ik wist niet meer precies hoe het nou ging. Dus ik had nu de kans om mijn geheugen eens op te frissen, en om eens naar een lekker gelikte musical te gaan kijken.
Toen ik die bewuste donderdagavond naar Carre liep dacht ik, "dit is eigenlijk niks voor mij." Als het heel erg kut is knijp ik er in de pauze wel tussenuit. Ik zat in Carre, en had een betere plek dan vorig jaar. En de zaal liep langzaam bijna half vol. Inderdaad, meer volk zat er niet, ook dat was vorig jaar wel anders.
"Zou je het merken aan het spel, als ze zien dat de zaal nog niet eens half vol is, zouden ze minder hun best doen?" spookte door mijn hoofd.
Het zaallicht doofde en de gordijnen gingen open. Het verhaal begon. Men zong zo zuiver en luid als maar kon, het orkest zag helemaal geen zaal en speelde of hun leven er van af hing, wat natuurlijk ook wel zo is. Het decor was magistraal, en alle lichten gingen op precies het juiste moment aan en uit.
Kortom, ik was een beetje overrompeld! In de pauze had ik nog zo mijn twijfeld, maar na afloop kan ik concluderen:" het was een geslaagde avond"
Zo`n tien jaar geleden kocht ik mijn caravan en al zo`n tien jaar bezoek ik dan in het hemelvaartweekend Camping Zeeburg in Amsterdam. Het begon ooit als even proefdraaien, maar Amsterdam is leuk genoeg om dat vooralsnog jaarlijks vol te houden.
De camping ligt op een schiereiland, net binnen de ringweg van Amsterdam, met rondom wat jachthaventjes en wat kunstenaars. Er is best wat veranderd in de afgelopen tien jaar, maar ook een hoop hetzelfde gebleven. Tien jaar geleden was reserveren niet eens mogelijk, en als ik het nu niet doe is het vol.
De tramhalte is vlakbij, even de brug over, langs het zwembad en daar is het al. Tramlijn 14 rijdt onder andere over het Rembrandtplein en tramlijn 7 komt over het Leidscheplein, dit alles binnen 14 minuten. Nieuw is een andere tramlijn, nummer 26, als ik het wel heb, daarvoor moet men de brug niet over maar de andere kant op, en dan ben ik binnen 7 minuten op het Centraal Station, die route vind ik persoonlijk minder mooi, vanwege de Ijtunnel. Een driedagenkaart kopen is nog steeds mogelijk, maar nieuw is dat er naast het inchecken nu ook uitgecheckt moet worden. Dat roepen ze vaak genoeg om, tweetalig, zodat het niet vergeten wordt.
Wat al een jaar of wat nieuw is zijn de zogenaamde tickets, dat is een bewijsje dat ik een plek heb op de camping. Wat dit jaar nieuw is is dat er daadwerkelijk gecontroleerd word als ik in de nacht de camping op wil. De eerste nacht vroeg een meneer naar mijn ticket, maar die had ik niet, toch liet hij me door, en beval min of meer om overdag toch maar even een ticket te regelen bij de receptie, en aldus geschiedde. De twee nachten er na kon ik wel mijn ticket laten zien.
Op de camping heerst een hele gemoedelijke ontspannen sfeer, in heel Amsterdam eigenlijk wel. Maar toch, nu ik bij nachtelijke terugkomst gecontroleerd werd... Het is duidelijk te merken dat we toch leven in een veranderende wereld...
Moi, allemaal, hier een bericht van mij. Ik bevind me momenteel in Amsterdam en ben een heus internetcafe binnengesmurfd.
Ooit vond ik dat reuze modern, zo`n internetcafe, maar inmiddels is dat toch wel behoorlijk ouderwets. Ooit stond het hier bomvol computers, dat is inmiddels tot de helft gehalveerd, en voorin lijkt het wel een supermarkt. En helemaal achterin is het een beetje een zooi, daar zijn ze vast iets met van plan.
Hoe dan ook, deze bestaat nog, dus hier zit ik. Voor even dan, want dadelijk ga ik weer al trammend naar Camping Zeeburg, waar mijn ouders, twee hippe vijftigers, inmiddels al naar toe zijn. We kwamen donderdag aan en gaan zondag weer weg.
Het weer is niet echt campingweer, maar toch zit de camping bommetjevol. Het is maar goed dat ik gereserveerd heb. Ik heb ook gereserveerd voor een avondje Carre, maar dat was niet nodig geweest, de zaal was nauwelijks halfvol. Voor het Anne Frank huis heb ik ook niet gereserveerd, en dat koste wel een lange wachtrij, maar ach, dat is niks vergelelijken met die twee jaar dat zij daar verbleven. Morgen staat onder andere nog een bezoek aan TROS muziekcafe op het programma.
Ik heb ook nog allemaal her en der foto`s van gemaakt, dus iets uitgebreidere verslagen volgen nog.
Ik had verwacht dat Amsterdam om zou komen in de afval, vanwege de stakingen. En het radionieuws deed me verheugen op bulten tot de hemel! Maar op her en der een hoopje vuiliszakken na is er niets aan de hand. Dat valt allemaal reuze tegen.
Net als het weer overigens, het is best te doen zo.
Er is groot nieuws en er is klein nieuws, en er is ook nieuws dat er tussendoor glipt, maar zeker niet vergeten mag worden:
Ze betaalt zelf, een groot deel ja, dus niet alles.
En waar betaalt ze dat dan van? Van het geld dat ons ontfutseld wordt!
Een kado van het Nederlandse volk, inclusief onderhoud.
Dat kan helemaal niet, van het Nederlandse volk, want het meeste volk moet haar helemaal niet.
Het is slechts van een deel van het Nederlandse volk, en dan nog alleen nog de vertegenwoordigers daarvan.
En dat zal de toenmalige regering zijn geweest.
En die zadelen dus nagelacht op met kostenposten.
Een kado van niks.
